Με «άσο» στο μανίκι της το «γερό χαρτί της οικονομίας», θα πάει και αυτή τη φορά στις εκλογές η κυβέρνηση Σημίτη και συνολικά η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, είτε γίνουν στη λήξη της προθεσμίας τους (Απρίλης 2004) είτε νωρίτερα. Εκτός από τα διάφορα ψηφοθηρικά μέτρα που άρχισε να εξαγγέλλει το τελευταίο διάστημα (από τη «Χάρτα Σύγκλισης» και την εξειδίκευσή της με το περιβόητο «κοινωνικό πακέτο» μέχρι τις δημοσιοποιηθείσες ρυθμίσεις για τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων), η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος θα δώσει και τα ρέστα της για να αποδείξει τα αναπόδεικτα. Οτι, δηλαδή, οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, που αποτυπώνονται με τη μέση ετήσια αύξηση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ) περίπου 4% από το 2000 μέχρι σήμερα, συνέβαλαν στην εκπλήρωση του στόχου για «ισχυρή Ελλάδα».

Κανείς, ή σχεδόν κανείς, δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι με τους υψηλούς ρυθμούς αύξησης του ΑΕΠ η ελληνική οικονομία έγινε πλουσιότερη. Ούτε, βέβαια, αναιρείται εύκολα το επιχείρημα - που τόσο συχνά επικαλείται ο πρωθυπουργός και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησής του - ότι η Ελλάδα ανήκει στο κλαμπ των 25 πλουσιότερων χωρών του κόσμου. Αυτό είναι δεδομένο, που το επιβεβαιώνουν και τα στοιχεία της ελληνικής και της κοινοτικής στατιστικής υπηρεσίας, τα οποία μας πληροφορούν πως τα τελευταία 13 χρόνια μίκρυνε κατά περίπου 10 μονάδες η ψαλίδα που χώριζε την Ελλάδα με το μέσο όρο των άλλων χωρών-μελών της ΕΕ, στο επίπεδο του παραγόμενου εγχώριου πλούτου και του κατά κεφαλήν ΑΕΠ σε μονάδες αγοραστικής δύναμης (ΜΑΔ).

Εκεί που «δε μας τα λέει καλά» ο πρωθυπουργός και το οικονομικό του επιτελείο, είναι όταν ταυτίζουν - σκόπιμα - την ισχυροποίηση της ελληνικής οικονομίας με τη βελτίωση της οικονομικής θέσης των εργαζομένων. Ο πρωθυπουργός και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ψεύδονται ασύστολα - ή λένε τη μισή αλήθεια - όταν ισχυρίζονται πως το μεγάλωμα της πίτας του ΑΕΠ συνέβαλε στο να βελτιωθούν τα εισοδήματα και το βιοτικό επίπεδο όλων των Ελλήνων, δηλαδή και των λαϊκών στρωμάτων. Με σημαία τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ξαναζητά την ψήφο του εργαζόμενου λαού, υποσχόμενος «ακόμα καλύτερες μέρες» στην περίοδο 2004-2008, καθώς - όπως είπε - η «Χάρτα Σύγκλισης» θα συμβάλει, στη νέα τετραετία, στην αύξηση του ΑΕΠ κατά 16 τρισεκατομμύρια δραχμές, υπονοώντας πως αυτά είναι χρήματα που θα μοιραστούν για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.

Μια προσεκτικότερη ανάγνωση των στοιχείων, που παραθέτουμε στη συνέχεια μαζί με το σχετικό πίνακα, σχετικά με τον τρόπο που μοιράζεται η πίτα του ΑΕΠ και το αυξανόμενο κομμάτι της πίτας, πείθει και τον πιο αδαή ότι η Ελλάδα:

Πρώτον, έγινε ισχυρότερη και πλουσιότερη μόνο για λίγους. Κι αυτοί δεν είναι άλλοι, παρά η ολιγαρχία του πλούτου, δηλαδή τα μονοπώλια και οι μεγαλοεπιχειρηματίες που καρπώνονται τη μερίδα του λέοντος από τα οφέλη των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης, όπως μαρτυρούν και τα προκλητικά ποσοστά αύξησης των κερδών και υπερκερδών τους τα τελευταία χρόνια.

Δεύτερον, παραμένει φτωχή και «ψωροκώσταινα» για τη συντριπτική πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού, που, απλά, τσιμπολογά κάποια «ψίχουλα» από την αύξηση του ΑΕΠ. Δηλαδή, οι άνθρωποι του μόχθου και της δουλιάς, που είναι οι αποκλειστικοί δημιουργοί του εγχώριου παραγόμενου πλούτου, βλέπουν το βιοτικό τους επίπεδο να παραμένει καθηλωμένο.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, όπως τα επεξεργάστηκε και τα παρουσιάζει σήμερα ο «Ρ» στο σχετικό πίνακα, το ΑΕΠ (δηλαδή ο πλούτος που παράγεται στην Ελλάδα από τους ανθρώπους του μόχθου και της δουλιάς) αυξήθηκε από το 1990 μέχρι το 2002 κατά 34,6 τρισεκατομμύρια δραχμές, ήτοι κατά 263,6%.

Η κατανομή του, όμως, έγινε με καθαρά ταξικά κριτήρια, καθώς οι μεγάλοι κερδισμένοι από τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης ήταν το μεγάλο κεφάλαιο και οι μεγάλοι χαμένοι οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι και γενικότερα τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Αυτό τεκμηριώνεται και από τα εξής 3 στοιχεία.

Πρώτον, από τα 34,6 τρισεκατομμύρια που αυξήθηκε, συνολικά, η πίτα του ΑΕΠ:

• Τη μερίδα του λέοντος, ήτοι τα 19,4 τρισεκατομμύρια δραχμές, τα μοιράστηκε ένα μικρό τμήμα του ελληνικού λαού (μονοπώλια, επιχειρηματίες, αγρότες, ΕΒΕ κλπ.). Ολοι αυτοί δηλαδή που ζουν με «εισοδήματα εκτός εργασίας», ήτοι από κέρδη επιχειρηματικής δραστηριότητας, τόκους, έσοδα από ενοίκια κλπ. Εννοείται πως τα περισσότερα από τα 19,4 τρισ. δραχμές (το βεβαιώνουν εξάλλου και οι ισολογισμοί των ΑΕ και ΕΠΕ) κατέληξαν στα θησαυροφυλάκια των μονοπωλίων και στις τσέπες των μεγαλοεπιχειρηματιών-μεγαλοεισοδηματιών
• Μόλις 11,3 τρισεκατομμύρια δραχμές ήταν οι «αμοιβές εργαζομένων», ήτοι μισθοί και συντάξεις. Το ποσό αυτό (που είναι σχεδόν το μισό των κερδών και άλλων εισοδημάτων που καρπώθηκαν οι επιχειρηματίες) το μοιράστηκαν μεταξύ τους τα πάνω από 6 εκατομμύρια των Ελλήνων (μισθωτών, συνταξιούχων, ανέργων, μισοαπασχολούμενων ή απασχολήσιμων).

Δεύτερον, μια άλλη πλευρά, που αποκαλύπτει τους μεγάλους κερδισμένους και μεγάλους χαμένους των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης και των προσπαθειών των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να κάνουν την Ελλάδα «ισχυρότερη», είναι και το γεγονός ότι από το 1990 μέχρι το 2002, που το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 263,6%:

• Οι αμοιβές εκτός εργασίας (δηλαδή το σύνολο των κερδών μικρών και μεγάλων επιχειρήσεων, τα έσοδα από τόκους-ενοίκια και άλλες πηγές) αυξήθηκαν κατά 269%, ήτοι πάνω από το μέσο όρο του ΑΕΠ
• Οι αμοιβές εργαζομένων, δηλαδή οι μισθοί και συντάξεις (όπου περιλαμβάνονται από τους προκλητικά παχυλούς μισθούς των διοικητών μεγάλων τραπεζών και ιδιωτικών ή δημόσιων επιχειρηματικών ομίλων μέχρι τους μισθούς πείνας των εργαζομένων) αυξήθηκαν κατά 241%.

Τρίτον, η διάρθρωση του ΑΕΠ μάς πληροφορεί ότι ενώ το 1990 το κομμάτι της πίτας του ΑΕΠ που κατέληγε στις τσέπες των διαφόρων μικρών και μεγάλων επιχειρηματιών με τη μορφή εισοδημάτων εκτός εργασίας (κέρδη και άλλα εισοδήματα) ήταν 54,9%, το κομμάτι αυτό μεγάλωσε σχεδόν κατά μια ολόκληρη ποσοστιαία μονάδα καθώς έφτασε το 2002 να αντιπροσωπεύει το 55,8%. Αντίθετα, τα εισοδήματα των μισθωτών, συνταξιούχων, ανέργων, απασχολήσιμων κλπ. - που εμφανίζονται σαν «αμοιβές εργαζομένων» - μειώθηκαν και από 35,7% που ήταν το 1990 έπεσαν το 2002 στο 33,5%.

Και μόνον το τελευταίο στοιχείο, που δείχνει ότι μίκρυνε το κομμάτι της πίτας του ΑΕΠ που καταλήγει στις τσέπες των εργαζομένων-συνταξιούχων και ανέργων και μεγάλωσε το κομμάτι της πίτας του ΑΕΠ που μοιράστηκαν μεταξύ τους οι μεγαλοεπιχειρηματίες, τα λέει όλα. Αποκαλύπτει, με σαφήνεια, ότι τα προγράμματα «Σύγκλισης» ή «Σταθερότητας και Ανάπτυξης», που υπερασπίζονται και υπηρετούν με ευλαβική συνέπεια και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, οδηγούν στη «σταθεροποίηση και ανάπτυξη» των κερδών και υπερκερδών για το μεγάλο κεφάλαιο και παράλληλα στη σταθεροποίηση και ανάπτυξη της φτώχειας για τα πλατιά λαϊκά στρώματα.