«Για να περιοριστούμε στα αγαθά του πολιτισμού και πώς αυτά μπορούν να φτάσουν στο λαό, η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η κατάσταση και που δείχνει και το μέτρο της δημοκρατίας που ζούμε, αυτού του υποκατάστατου της δημοκρατίας, είναι η εξής: Εχουμε απόλυτη ελευθερία. Μπορείς να γράφεις ό,τι θέλεις, να παίζεις ό,τι θέλεις, να γυρίζεις όποια ταινία θέλεις, να ζωγραφίσεις ό,τι σου αρέσει. Ούτε λογοκρισία υπάρχει, ούτε κανένας επεμβαίνει σε αυτό που θέλει να κάνει ο δημιουργός. Εχουν όμως αλλάξει τα πράγματα και αυτό είναι καινούριο φαινόμενο: ελέγχουν απολύτως τους αποδέκτες. Εχουν καταφέρει με τα σκουπίδια που "ταΐζουν" τον κόσμο, να "πολτοποιήσουν" τον εγκέφαλο του πολίτη. Να τον μετατρέψουν σε ένα καταναλωτικό "ζώο" το οποίο άκριτα θα καταναλώνει και τα φθηνά και τα χυδαία με τον ίδιο τρόπο, έτσι ώστε να χάνουν όλα τη σημασία τους. Και να πιέζονται όλα προς τα κάτω. Εχουν καταστραφεί η αισθητική αντίληψη, τα ευγενικά αισθήματα του λαού μας. Χάνεται η κριτική σκέψη. Αναιρείται η ίδια η σκέψη. Ο πολίτης καταναλώνει μονοδιάστατα πράγματα μιας χρήσεως και μετά δε μένει τίποτα. Ετσι είναι και η μουσική που παράγεται, ο κινηματογράφος και τα επιτυχημένα θεατρικά έργα.

Ελεγε ένας Αμερικάνος ότι σήμερα η ζωγραφική και η γλυπτική, εκεί που η παρουσία τους ήταν φανερή στις πλατείες, στους δρόμους, έχουν υποκατασταθεί από τις διαφημιστικές αφίσες στις στάσεις των λεωφορείων και τις γιγαντοαφίσες των δρόμων. Από εκεί παράγεται σήμερα η "γνώση" και η "επικοινωνία" με τις εικαστικές τέχνες. Οι θεατές που έχουν υποστεί αυτή την "πλύση εγκεφάλου" χάνουν το βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, που είναι το δικαίωμα της επιλογής. Εχω την εντύπωση ότι τα πράγματα σκληραίνουν συνεχώς, παγιώνονται οι δομές τους και εμείς είμαστε παθητικοί θεατές.

Οι άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης δε δημιουργούν για τους ίδιους αλλά είναι συνδεδεμένοι με την κοινωνία που ζουν. Αυτή είναι αλήθεια αμετακίνητη και όσες φορές προσπάθησαν να την αλλοιώσουν και να φτιάξουν διάφορα δόγματα όπως το ακραίο η "τέχνη για την τέχνη", καταποντίστηκαν από την ίδια την ιστορία. Η τέχνη είναι κοινωνικό φαινόμενο και εκμαιεύεται από τις ανάγκες του κόσμου και μόνον. Οποιος καλλιτέχνης δεν το αντιλαμβάνεται αυτό χάνεται. Επειδή σήμερα οι περισσότεροι δημιουργοί απομονώνονται και περιθωριοποιούνται μόνοι τους ελλείψει αποδεκτών. Αν μπορεί να συνεισφέρει κάποιος κάτι, αυτό είναι η αφύπνιση των συνειδήσεων των πολιτών. Μπορεί το ΚΚΕ να είναι προσηλωμένο στα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν αποφασίσουν να "ρισκάρουν" το τόσο δα, αν δεν αποφασίσουν με λίγο θάρρος να ξεφύγουν από την τρομοκρατία που τους έχει επιβληθεί και δε συσπειρωθούν κοντά σε αυτό το Κόμμα, το οποίο μόνο παλεύει για τα συμφέροντά του, θα χαθούμε».