Ο Αντρέ Ντ' Αλεσάντρο γεννήθηκε στις 15/4/1981 στην Αργεντινή. Οκτώ χρονών εντάχθηκε στα «τσικό» της ποδοσφαιρικής ομάδας Ρίβερ Πλέιτ. Εκανε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα στα δεκαεφτά του. Στα δεκαοχτώ πρωτοέπαιξε στην Εθνική ομάδα των αντρών. Πρόλαβε και κέρδισε τρία πρωταθλήματα με τη Ρίβερ και το Μουντιάλ για τους κάτω των είκοσι ετών, το 2001. Ο καλύτερος όλων, ο Μαραντόνα, είπε πρόσφατα γι' αυτόν: «Από όλους τους πιτσιρικάδες που εμφανίζονται σήμερα ως σούπερ ταλέντα, είναι αυτός που μου μοιάζει περισσότερο». Οπως όλοι οι Λατινοαμερικανοί, ο Ντ' Αλεσάντρο ήθελε να έρθει στην Ευρώπη για να παίξει μπάλα, γιατί εδώ υπάρχουν σαφώς περισσότερα χρήματα από όσα δίδονται στην πατρίδα του.

Η μεταγραφή έγινε. Τον παρακολουθούσε για καιρό η Γιουβέντους, αλλά τελικά υπερίσχυσε η γερμανική Βόλφσμπουργκ. ΄Η, όπως αναφέρουν Ιταλοί δημοσιογράφοι, η VW υπερίσχυσε της FIAT (οι Ανιέλι είναι οι κύριοι μέτοχοι των Ιταλών πρωταθλητών). Η γνωστή γερμανική αυτοκινητοβιομηχανία ελέγχει το 90% των μετοχών της Βόλφσμπουργκ, περίπου όσο η εταιρία «Parmalat» στην ιταλική Πάρμα και η φαρμακοβιομηχανία «Bayer» στη Λεβερκούζεν.

Για να πάρει τον Ντ' Αλεσάντρο, η VW δεσμεύτηκε να καλύψει ένα χρέος της Ρίβερ, ύψους 13 εκατομμυρίων δολαρίων. Επίσης να ιδρύσει μονάδα παραγωγής στα περίχωρα του Μπουένος Αϊρες. Ομως βάσει του συμβολαίου ο γερμανικός κολοσσός απέκτησε το δικαίωμα να επιλέγει τους καλύτερους παίκτες από το φυτώριο της Ρίβερ και να τους προωθεί στη Βόλφσμπουργκ. Στόχος της VW είναι μέσα σε πέντε χρόνια να κάνει τη θυγατρική της μια από τις ισχυρότερες ευρωπαϊκές ομάδες, να κατακτήσει και το Τσάμπιονς Λιγκ. Σε αυτό το πλαίσιο, τον προηγούμενο Δεκέμβρη εγκαινίασε το νέο της ποδοσφαιρικό γήπεδο, το θεαματικό «Volkswagen Arena», δυναμικότητας 30 χιλιάδων θέσεων και με κόστος κατασκευής 50 εκατομμύρια ευρώ.

Σαν τον Ντ' Αλεσάντρο, στις αλάνες της - πάμπλουτης σε φυσικούς πόρους, μα καταληστεμένης από την ολιγαρχία - Λατινικής Αμερικής είναι εκατομμύρια πιτσιρικάδες. Περιμένουν όλοι τους την ευκαιρία. Μια μεγάλη εταιρία, που αφού κρίνει τα μεροκάματα ασύμφορα (π.χ. στη Βραζιλία), θα ψάξει αλλού φτηνότερους εργάτες. Μάλλον σε έναν τόπο ήδη ρημαδιασμένο και με ένα λαό σκυμμένο από την ανεργία και την ανέχεια. Τόσο σκυμμένο που δε θα ξεχωρίζει τι πραγματικά φταίει για την κατάντια του, αλλά θα χειροκροτεί τον «καλό» καπιταλιστή που του φέρνει ψωμί. Ελάχιστο μεν, αλλά ψωμί.

Η εταιρία θα ψάξει και θα βρει κι άλλα οφέλη. Κάποιοι από τους ιθαγενείς σίγουρα θα μπορούν να αξιοποιηθούν κι αλλού. Π.χ. στο χώρο του θεάματος, στον αθλητισμό με τη σύγχρονη μορφή του. Με αθλητές - κράχτες, που φέρνουν θεατές - καταναλωτές, πανάκριβα εισιτήρια διαρκείας, τηλεοπτικά δικαιώματα και διαφημίσεις. Διαφημίσεις κύρια για τα προϊόντα της μητρικής εταιρίας. Η VW για τη Βόλφσμπουργκ, η FIAT για τη Γιούβε, η «Motor Oil» για τον ΠΑΟ κλπ.

Ο Ντ' Αλεσάντρο ως επαγγελματίας - κράχτης θα επωφεληθεί της ευρωστίας του εργοδότη του, όπως αυτή κατακτιέται με την εκμετάλλευση των συμπατριωτών του και πολλών άλλων ανθρώπων. Θα εξασφαλίσει δόξα και ένα ακριβό συμβόλαιο, ίσως αρκετά χρήματα ώστε να κάνει και κάποιες αγαθοεργίες στο χωριό του. Περίπου έτσι κινείται το σημερινό ποδόσφαιρο. Με ιδιοκτήτες - μεγαλοκαρχαρίες και φτωχόπαιδα. Που μέσα από λαβυρινθώδεις - συχνά ακαταλαβίστικες γι' αυτά - συμφωνίες μεταξύ μεγαλοπαραγόντων, τροφοδοτούν οι ίδιοι με το λάδι απ' το στυμμένο κορμί τους τη μηχανή του συστήματος.