Σάββας Μιχαήλ, Κύπρος. Πενήντα οχτώ χρόνια μετά τη ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα οι Αμερικανοί ολετήρες όχι μόνο δε μετάνιωσαν για το μεγάλο έγκλημα που διέπραξαν σε βάρος της ανθρωπότητας, αλλά αντίθετα περηφανεύονται γι' αυτό. Χωρίς ντροπή και στοιχειώδη σεβασμό προς τα χιλιάδες θύματα του πυρηνικού ολέθρου, άρχισαν να εκθέτουν σε μουσείο το βομβαρδιστικό «Ενόλα Γκέι» που έριξε την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα, προς τέρψη του αμερικάνικου και όχι μόνο κοινού.

Οι Αμερικανοί ξεπέρασαν σε θρασύτητα με αυτήν τους την πράξη ακόμα και τους ίδιους τους εμπνευστές τους, τους ναζί. Πρώτη φορά κάποια χώρα που διέπραξε τέτοιο μεγάλο έγκλημα σε βάρος κάποιας άλλης συμπεριφέρεται με τέτοια απανθρωπιά και εκθέτει στα μουσεία όλο καμάρι τα όπλα που χρησιμοποίησε για να δολοφονήσει χιλιάδες αθώους ανθρώπους! Φαίνεται ότι επιθυμούν να εμπνεύσουν και τις επόμενες γενιές με το παράδειγμά τους.

Ακόμη μια φορά απέδειξαν ποιοι είναι οι αληθινοί τρομοκράτες της ανθρωπότητας και ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούν οι λαοί από αυτούς είναι να συνταχθούν με τους κομμουνιστές και τους άλλους αγωνιστές για την εγκαθίδρυση ενός αληθινά δίκαιου και ειρηνικού συστήματος, του σοσιαλιστικού. Ο πόλεμος είναι σύμφυτος με τον καπιταλισμό και μόνο όταν οι λαοί θάψουν για πάντα αυτό το σύστημα μπορούν να ελπίζουν για πιο ειρηνικές μέρες. Είναι καθήκον όλων να το σκεφτούν σοβαρά πριν να είναι πολύ αργά για όλους μας.

Ηλίας Σαπρανίδης, Συκιές Θεσσαλονίκη. Διαβάζω για τον Κουλούρη, που τα ΜΜΕ και ο αστικός Τύπος τον προβάλλουν σφόδρα, ότι θα χτυπήσει την ακρίβεια! Δεν ξέρω γιατί τον παρομοιάζουν με τον Δον Κιχώτη που πάλευε με τους ανεμόμυλους κλπ. και ήθελε να χτυπήσει την αδικία. Στο τέλος τι πέτυχε; Να ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πηγαίνοντας κάπου άκουσε γοερές κραυγές από κάποιον. Διαπίστωσε ότι οι κραυγές προέρχονταν από κάποιον δούλο που τον έδερνε το αφεντικό του. Αμέσως απελευθέρωσε το δούλο και χτύπησε τον κακό αφέντη. Οταν, όμως, έφυγε ο Δον Κιχώτης ο αφέντης έδωσε διπλό ξύλο στο δούλο!