«Τα στοιχεία αυτά - συνεχίζει - δείχνουν ότι η μεγάλη μάζα, το 70% των σεισμοπλήκτων κτιρίων, είτε παραμένουν (και κατοικούνται) με τις σεισμικές βλάβες, είτε βρίσκονται σε διαδικασίες «επισκευών» χωρίς μελέτες και σχετικές άδειες, με τελικό σκοπό έναν τυπικό και μόνο αποχαρακτηρισμό.

Αποκλειστικά υπεύθυνη για την κατάσταση αυτή είναι η κυβερνητική πολιτική, που ενώ διαφημίζει την αντισεισμική θωράκιση, θέσπισε ένα απαράδεκτο πλαίσιο για την αποκατάσταση των σεισμοπλήκτων».

Τα κύρια αρνητικά στοιχεία στο πλαίσιο αποκατάστασης, όπως επισημαίνει ο Νίκος Μακρόπουλος, είναι:

• Το ιδιαίτερα χαμηλό επίπεδο των τιμολογίων, με τα οποία υπολογίζονται οι προϋπολογισμοί επισκευών. Από την αρχή καταγγείλαμε, λέει, ότι δεν αντιστοιχεί ούτε στη μισή πραγματική δαπάνη επισκευής, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται αντικειμενικά «πιέσεις» προς τους ιδιοκτήτες είτε για μη ολοκλήρωση των επισκευών της μελέτης, είτε για παραπομπή σε πρόσθετα τραπεζικά δάνεια με τοκογλυφικούς όρους.
• Το ελλιπές και ασαφές πλαίσιο των σχετικών προδιαγραφών για μελέτες επισκευών, που ακόμα και όταν εφαρμόζεται δεν οδηγεί σε ουσιαστική αποκατάσταση των σεισμόπληκτων κτιρίων.
• Η υποβάθμιση του ρόλου των μελετητών και επιβλεπόντων μηχανικών με τον καθορισμό απαράδεκτων αμοιβών, που παραπέμπει σε αντιμετώπιση ως εργασίας β κατηγορίας την ενασχόληση με την επισκευή σεισμόπληκτων κτιρίων.

«Ολα τα παραπάνω - τονίζει ο Ν. Μακρόπουλος - που αποτελούν στοιχεία μιας ενσυνείδητης πολιτικής της κυβέρνησης, συνέτειναν στο να εμφανίζεται αυτή η δήθεν "καθυστέρηση" στον τομέα της αποκατάστασης, ενώ στην ουσία πρόκειται για πλήρη αποτυχία των μέτρων, που σε μεγάλο βαθμό θα αποκαλυφθεί στον επόμενο μεγάλο σεισμό».

Θέσπισαν την πλήρη διαδικασία αυθαιρεσίας διευκρινίζοντας ότι δεν υπήρχε καν η υποχρέωση για έκδοση άδειας επισκευής από τους Τομείς Αποκατάστασης Σεισμοπλήκτων, προκειμένου να επισκευαστεί ένα «κίτρινο» κτίριο, αλλά μπορούσαν οι εργασίες επισκευής να γίνουν «με ευθύνη του ιδιοκτήτη.

Δηλαδή η μεγάλη μάζα των «κίτρινων» κτιρίων θα μπορούν να αποχαρακτηριστούν με απλή υπεύθυνη δήλωση ενός μηχανικού, που θα βεβαιώνει ότι έχει επέλθει η αποκατάσταση του σεισμόπληκτου κτιρίου.

Η ίδια η πολιτεία με το μέτρο αυτό - καταγγέλλει ο Ν. Μακρόπουλος - θέσπισε στον τόσο κρίσιμο τομέα των σεισμόπληκτων κτιρίων, την ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΑ. Γιατί πώς αλλιώς μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την αποδοχή για εργασίες «επισκευών» σε χαρακτηρισμένα «κίτρινα» κτίρια, χωρίς καμιά άδεια (ούτε από Πολεοδομία, ούτε από ΤΑΣ), χωρίς καμιά υποβολή και έγκριση μελετών;

Θέλησαν έτσι να πετύχουν «με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια», καταλήγει ο Ν. Μακρόπουλος. Δηλαδή: Από τη μια μεριά την εκτόνωση της σοβαρής πίεσης που θα δέχονταν για την ανεπάρκεια των μέτρων, αν υπήρχε όπως θα έπρεπε, υποχρέωση υποβολής μελετών και έκδοση αδείας επισκευής από τα ΤΑΣ για όλα τα χαρακτηρισμένα «κίτρινα» κτίρια. Και από την άλλη, την εξασφάλιση ακόμα μεγαλύτερης «οικονομίας» στα λιγοστά κονδύλια που θα έδιναν ως κρατική αρωγή, αφού με το μέτρο αυτό «έδειχναν το δρόμο» στους ιδιοκτήτες για παράκαμψη της διαδικασίας μέσα από τα ΤΑΣ.

Από τα παραπάνω «εξηγείται» πλήρως το γιατί το 70% των σεισμοπλήκτων κτιρίων δεν έχει «περάσει» από τα ΤΑΣ. Η μεγάλη αυτή μάζα των σεισμοπλήκτων κτιρίων θα αποχαρακτηριστεί κάποτε με συνοπτικές διαδικασίες, με αδιαφάνεια για τα προβλήματά τους, είτε με ελλιπείς επισκευές, είτε και με σκέτο «κουκούλωμα» των σεισμικών βλαβών.

Η πολιτική αυτή που εφάρμοσαν στους σεισμόπληκτους είναι η ίδια αντιλαϊκή πολιτική που με τα πρόσφατα μέτρα (νομοσχέδιο για τα αυθαίρετα, για τα δάση, για τα πολεοδομικά γραφεία), αναπαράγουν και επεκτείνουν την αυθαίρετη δόμηση, καταστρέφουν το φυσικό περιβάλλον, καταργούν κάθε ουσιαστικό έλεγχο της πολιτείας στον παραγόμενο οικιστικό πλούτο με την υποβάθμιση των πολεοδομικών γραφείων.