Ακάματη η πένα της Φαίδρας Ζαμπαθά -Παγουλάτου συνεχίζει να «θεραπεύει» μέσω της ποίησης πικρές μνήμες και σκέψεις, τον πόνο της απώλειας του συντρόφου της ζωής της, να «μιλά» για «το Χρόνο/που δεν τελειώνει/ για το ΝΑΙ/ και για το ΟΧΙ», όπως λέει στο «μότο» της τελευταίας ποιητικής συλλογής της, με τον εύγλωττο τίτλο «Πικρό μέλι» (εκδόσεις «Ιωλκός»). Νους και ψυχή υπερευαίσθητη αλλά και «υγιής» η Φ. Ζαμπαθά ξέρει πως η τελική «γεύση» απ' το «ταξίδι» της ζωής αφήνει την «πίκρα» του μελιού. Και όμως, αυτή η αντίφαση κάνει τη ζωή σημαντική, πολύσημη, πολύγευστη. «Οταν ξεκίνησα το ταξίδι/ στο Γαλαξία του αγνώστου/ όλα τ' αστέρια φώτιζαν/ τις γειτονιές και τους δρόμους». Η αρχή του «ταξιδιού» οδήγησε την ποιήτρια «προς την όαση και τη μύηση/ με νυχτερινά πρελούδια», κι «άγνωστες μουσικές τελετουργίες/», όπου έπρεπε να γευτεί «το πικρό μέλι έρεε/ μέσα από μελανόμορφους/ αμφορείς νεκρουπόλεων». Σήμερα, ξέρει ότι «Στην τερματική έρημο/ ο Γαλαξίας διαλύθηκε/ σε μικρές γυαλιστερές σταγόνες/ μαζί με το πέπλο/ των ονείρων και φαντασιώσεων». Ενας υπέροχος, γλυκόπικρος λυρισμός αναβλύζει μέσα από «δακρυσμένα» ποιήματα για την απώλεια του αγαπημένου της. Ποιήματα μιας πονεμένης τρυφερότητας, μιας ατελεύτητης γυναικείας αγάπης, που μας «θηλάζουν το γάλα της υπομονής» και μας παρηγορούν με το αέναο της ανθρώπινης ύπαρξης, το αέναο «ταξίδι της Ανοιξης».