Κι αν τύχει κι αρρωστήσεις; Τι νοσοκομεία, τι γιατρεία. Σε κάθε αγρότη ισοδυναμεί ένας γιατρός και δυο νοσοκόμες. Κι όσο για φάρμακα; Τίποτα καλέ. Πάμφηνα. Σχεδόν τσάμπα. Χωρίς καμιά ταλαιπωρία. Σε παρακαλάνε κιόλας.

Οσο για την αγροτοσύνταξη, αυτή κι αν είναι πλουσιοπάροχη. Μέχρι που σου 'ρχεται να τα παρατήσεις όλα και να συνταξιοδοτηθείς πρόωρα, πριν καν πατήσεις τα πενήντα. Και μην πάει ο νους σας σε τίποτα «αγροτοδικεία», σε τίποτα τραχτέρια που κλείνουν δρόμους, σε τίποτα λάστιχα σκασμένα. Στα ενεχυροδανειστήρια, στα χρέη στην Αγροτική που σε πνίγουν. Στις ποσοστώσεις, στο μπαμπάκι, στα τεύτλα, το λάδι, στη σταφίδα, στο κρασί, που λιγοστεύουν και χάνονται. Μην πάει ο νους σας στο γάλα, που χύνεται στο δρόμο σε ένδειξη διαμαρτυρίας από τους φτωχούς κι ανυπεράσπιστους κτηνοτρόφους. Μην πάει ο νους σας στις χωματερές και τους σκουπιδότοπους. Αυτά είναι κακοήθειες, αυτές είναι προβοκάτσιες, που γεννιούνται μόνο στο μυαλό ορισμένων παλαιοκομμουνιστών.

Ασε τα ΚΑΠΗ... Εκεί μέσα ντρέπεσαι να πατήσεις το πόδι σου, αστράφτουν. Τι περιποίηση... το ταβλάκι σου, το φασκομηλάκι σου, το τζάκι τ' αναμμένο. Ο βοριάς που σφυρίζει, τα άλογα που καλπάζουν και συ, γεμάτος καμάρι, ατενίζεις τα ευτυχισμένα σου γηρατειά. Σου 'ρχεται να πάρεις το ψαροκάικο για τσάρκα. Και θα 'μουνα - λέει - και πολύ ευχαριστημένος να με 'παιρνε και μένα η τηλεόραση και να 'λεγα: «Να, δείτε με... είμαι ο τάδε... και δε θα ντρεπόμουν - παίρνω και το ΕΚΑΣ κι είμαι πλούσιος και τρισευτυχισμένος». - Θα σκάγανε οι άλλοι στον καφενέ - χάρη στο... να μη πω τη λέξη και μαγαριστώ. Και το μάτι μου παίρνει (να διασχίζει την οθόνη) εκείνη την παγερή φυσιογνωμία με το υποχθόνιο χαμόγελο!

Μην πάει ο νους σας στις ουρές των ανέργων, στα παγκάκια και τα πεζόστρατα των ζητιάνων. Στα παιδιά με τα διπλώματα, που κουβαλάνε πίτσες με τα ποδήλατα. Μην πάει ο νους σας στα παιδιά, που βρίσκονται πεθαμένα στ' αλσύλλια με μια σύριγγα στο πλάι. Μην πάει ο νου σας στα παιδιά που μανταλώνουν σχολεία και όνειρα, διεκδικώντας δικαιότερη μάθηση.

Αυτά είναι βρωμιές και κακοήθειες, αυτά συμβαίνουν στο μυαλό των κομμουνιστών, που αναπολούν - μια και βρίσκονται στο όριο της νομιμότητας - το παρελθόν των μπουντρουμιών και της εξορίας.

Μαύρο λοιπόν, μαύρο κατάμαυρο, γιομάτο φούμο. Και κόκκινο, κόκκινο δαγκωτό, μπας και δούμε άσπρη μέρα.