Τα τελευταία χρόνια το «καθεστώς» της μερικής απασχόλησης επεκτείνεται, με γοργούς ρυθμούς, στο χώρο της εκπαίδευσης. Στα δημοτικά σχολεία, τα γυμνάσια και τα λύκεια της δημόσιας εκπαίδευσης, καθώς και στα ΤΕΙ εργάζονται, σήμερα, χιλιάδες εκπαιδευτικοί που δεν είναι μόνιμοι. Μετά τους αναπληρωτές, που υπήρχαν από παλιότερα, υπάρχουν τώρα και χιλιάδες ωρομίσθιοι.

Ολοι αυτοί δε δικαιούνται όσα οι μόνιμοι συνάδελφοί τους. Πληρώνονται με πολύ λιγότερα χρήματα - τις περισσότερες φορές μετά από πολύ μεγάλη καθυστέρηση - δεν παίρνουν όλα τα επιδόματα, τα δώρα και τις άδειες, δεν έχουν πλήρη ασφάλιση, δε μετέχουν στα συνδικαλιστικά σωματεία.

Η δουλιά τους είναι πολύ αγχωτική, καθώς, σε πολλές περιπτώσεις, τρέχουν από σχολείο σε σχολείο, ερχόμενοι, καθημερινά, σ' επαφή με διαφορετικές τάξεις και με διαφορετικής ηλικίας και παιδαγωγικού αντικειμένου μαθητές.

Το χειρότερο, όμως, όλων είναι ότι ζουν με την αγωνία αν θα κρατήσουν τη δουλιά τους. Διότι, το να βρουν δουλιά και, προπάντων, το να την έχουν κι αύριο δεν εξαρτάται από τους ίδιους και τις δυνατότητές τους, αλλά από άλλους παράγοντες. Εξαρτάται από το «κέφι» των διευθυντών των σχολείων, από τη διάθεση των προϊσταμένων των Διευθύνσεων και, φυσικά, από βουλευτικά κι άλλα πολιτικά γραφεία, που κανονίζουν, εν πολλοίς, ποιοι θα 'ρθουν, ποιοι θα μείνουν και ποιοι θα φύγουν.

Αυτή η εργασιακή ανασφάλεια, που τους καθιστά ομήρους, τους «τρώει τα σωθικά». Κι αν το «καθεστώς γαλέρας» στο οποίο αναγκάζονται να εργαστούν αντέχεται, ο εκβιασμός της συνείδησης και ο εξευτελισμός της προσωπικότητας δεν αντέχονται, παρά μόνο από τους ξεδιάντροπους και τους προσκυνημένους.

Αλλά η μερική απασχόληση δεν πλήττει μόνο τους μη μόνιμους, αλλά και τους μόνιμους εκπαιδευτικούς. Είτε γιατί χάνουν χρήματα τα επικουρικά τους ταμεία, είτε γιατί δημιουργείται μια «δεξαμενή» από την οποία μπορούν να αντλούνται απεργοσπάστες κλπ. Πλήττει κυρίως τη λαϊκή οικογένεια, καθώς υποβαθμίζεται το επίπεδο της παρεχόμενης εκπαίδευσης, καθώς ο μερικώς απασχολούμενος δεν μπορεί να προσφέρει όσα θέλει. Να, γιατί χρειάζεται ο κοινός αγώνας για την αντιμετώπιση της πολιτικής ανατροπής των εργασιακών σχέσεων στο χώρο της Παιδείας και γενικότερα.