«Οι Αμερικανοί γνωρίζουν πού είναι τα σύνορα της χώρας μας. Μπορούν, λοιπόν, να χρησιμοποιήσουν αυτή τη γνώση τους. Καμία διαπραγμάτευση. Καμία συζήτηση. Καμία συμφωνία!

Δε δεχόμαστε και δε θα δεχτούμε μια κυβέρνηση υπό κατοχή, ούτε υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Δε δεχόμαστε και δε θα δεχτούμε διεθνείς δυνάμεις στο ιρακινό έδαφος, για οποιοδήποτε λόγο. Ο ιρακινός λαός μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια της πατρίδας του και να αναδημιουργήσει τους θεσμούς της!».

Με αυτά τα λόγια κλείνει το κείμενο της έκκλησης συμπαράστασης, που κυκλοφόρησε σε διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, τις τελευταίες ημέρες, και υπογράφεται από το Ιρακινό Κομμουνιστικό Κόμμα - Στελέχη. Μια ανακοίνωση ανάλογου περιεχομένου είχε κυκλοφορήσει, κυρίως σε ηλεκτρονική μορφή, ήδη από τον Ιούλιο από το ίδιο κόμμα, ενώ αντίστοιχες διακηρύξεις έχουν γίνει και από το Εθνικό Δημοκρατικό Κομμουνιστικό Κίνημα του Ιράκ.

Το Ιρακινό Κομμουνιστικό Κόμμα - Στελέχη δημιουργήθηκε το 1985 και το Εθνικό Δημοκρατικό Κομμουνιστικό Κίνημα του Ιράκ στα τέλη της δεκαετίας του '80 και στη συνέχεια συνεργάστηκε, για περιορισμένο χρονικό διάστημα, με την Εθνική Ιρακινή Συμμαχία, που εμφανίστηκε το 1992, από την οποία αποχώρησε πολύ πριν την εκδήλωση της πρόσφατης εισβολής. Και οι δύο οργανώσεις είχαν ταχθεί κατά των κυρώσεων που επέβαλε ο ΟΗΕ στο Ιράκ, το 1991, και κατά της πολεμικής σύρραξης, υποστηρίζοντας ότι η οποιαδήποτε έξωθεν παρέμβαση δεν πρόκειται, φυσικά, να «απελευθερώσει» τον ιρακινό λαό από το προηγούμενο καθεστώς. Αντίθετα, του προκαλούσε περισσότερα δεινά και επέτεινε την αποσύνθεση κάθε κοινωνικής και πολιτικής δραστηριοποίησής του, υποχρεώνοντάς τον να αγωνίζεται για την απλή επιβίωσή του.

Και αυτά, παρά το γεγονός ότι και οι δύο οργανώσεις είχαν νιώσει πολύ καλά τη σιδηρά πυγμή του προηγούμενου καθεστώτος με τα μέλη και τα στελέχη τους να διώκονται, να φυλακίζονται, να εκτελούνται ή να είναι εξαφανισμένα μέχρι σήμερα. Αμέσως μετά την είσοδο των αμερικανικών δυνάμεων στη Βαγδάτη, το Ιρακινό Κομμουνιστικό Κόμμα - Στελέχη και το Εθνικό Δημοκρατικό Κομμουνιστικό Κίνημα πέρασαν στις γραμμές της αντίστασης και, ήδη, από τον Ιούνιο κυκλοφόρησαν τις πρώτες γραπτές ανακοινώσεις τους προς τον ιρακινό λαό.

Οπως υποστηρίζει ο Αχμάντ Καρίμ, επικεφαλής του Εθνικού Δημοκρατικού Κομμουνιστικού Κινήματος, σε συνέντευξη που παραχώρησε τον Οκτώβρη στην ιταλική ιστοσελίδα του Campo Antiimperialista, και στη συνέχεια αναπαράχθηκε από τον ευρωπαϊκό Τύπο, ούτε οι ίδιες οι ιρακινές οργανώσεις που συμμετέχουν στην αντίσταση δεν περίμεναν να υπάρξει τόσο γρήγορη διεύρυνσή της. Οπως επισημαίνει, αν και μεγάλη μερίδα του ιρακινού λαού απογοητεύτηκε έχοντας επενδύσει ελπίδες στον ιρακινό στρατό και παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου υποδομή ανάμεσα στους απλούς πολίτες, τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι οι Ιρακινοί αγκάλιασαν την αντίσταση.

Ο πρώτος στόχος πλέον, κατά τον Καρίμ, είναι η σύσταση ενός κοινού αντιστασιακού μετώπου, στο οποίο θα συμμετάσχουν όλες οι οργανώσεις που έχουν αναλάβει αντικατοχική δράση, ανεξαρτήτως πολιτικών ή θρησκευτικών αποχρώσεων, έτσι ώστε να συντονίσουν τη δράση τους και να αποτινάξουν τον κατοχικό ζυγό. Σημειώνει, όμως, ότι ο στόχος αυτός δεν είναι διόλου εύκολος, καθώς επί δεκαετίες ο ιρακινός λαός και οι οργανώσεις του στερήθηκαν την πολιτική δραστηριότητα και είναι δύσκολο, σήμερα, υπό συνθήκες κατοχής να καταφέρουν να επανέλθουν και πάλι στο επίπεδο της πολιτικής επικοινωνίας και συνεργασίας που κάποτε είχαν κατακτήσει.

Ο Αχμάντ Καρίμ εκτιμά ότι «οποιαδήποτε πρωτοβουλία και αν αναλάβει το διορισμένο Κυβερνητικό Συμβούλιο και οι οργανώσεις που μετέχουν σε αυτό, δεν πρόκειται να έχει κανένα αποτέλεσμα, γιατί στα μάτια του ιρακινού λαού το Συμβούλιο είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης. Πλέον, τα μέλη του, για να ζήσουν, εξαρτώνται πλήρως από την κατοχή, ακόμη και για την ασφάλειά τους». Με την εκτίμηση αυτή συμφωνούν και οι ανακοινώσεις του Ιρακινού Κομμουνιστικού Κόμματος - Στελέχη, στις οποίες τονίζεται ότι η συνεργασία με τον κατακτητή είναι εθνική προδοσία και ο ιρακινός λαός δεν πρόκειται να ξεχάσει τους προδότες.

Ο Καρίμ, επίσης, επισημαίνει ότι σε αντίθεση με την εικόνα που έχει δημιουργηθεί στη διεθνή κοινή γνώμη, η σιιτική πλειοψηφία του ιρακινού πληθυσμού δεν είναι αμέτοχη ούτε παθητική απέναντι στην κατοχή, όπως πράττουν ορισμένοι θρησκευτικοί της ηγέτες, εξυπηρετώντας «προσωπικά τους συμφέροντα». Οι περισσότεροι σιίτες, καταλήγει, ήταν παλαιότερα κομμουνιστές, ήταν και είναι οι πλέον απόκληροι στο Ιράκ και γνωρίζουν πολύ καλά να μάχονται κατά των κατακτητών, των δικτατόρων και των καταπιεστών, κάτι το οποίο θα πράξουν ασχέτως των κελευσμάτων τής ακόμη και σήμερα διασπασμένης θρησκευτικής ηγεσίας τους, που δεν αμφισβητεί την κοινωνική τάξη πραγμάτων.

Απευθύνοντας έκκληση στη διεθνή κοινή γνώμη και στους λαούς να συμπαρασταθούν στην ιρακινή αντίσταση μέσα από την άσκηση πιέσεων για αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων και για μη αποστολή «διεθνούς δύναμης», αλλά και μέσα από την ολοένα και καλύτερη ενημέρωση για το τι πραγματικά γίνεται στο Ιράκ, οι δύο ιρακινές οργανώσεις τονίζουν ότι η αντίστασή τους και το μίσος τους δε στρέφεται κατά του αμερικανικού λαού, «του οποίου οι ελευθερίες έχουν επίσης συρρικνωθεί, ενώ στέλνεται να σκοτωθεί σε μια άγνωστη χώρα για να υπερασπίσει τα μονοπωλιακά συμφέροντα που εξυπηρετεί η ηγεσία του». Ξεκαθαρίζουν, επίσης, ότι η ιρακινή αντίσταση δεν πρόκειται να πτοηθεί από τις ανόητες κατηγορίες περί «τρομοκρατών και υποστηρικτών της αλ Κάιντα» που χρησιμοποιούνται αφειδώς για να αλλοιώσουν την αλήθεια.

«Οι κομμουνιστές, απλά μέλη και στελέχη, καταδικάζουν ως εσχάτη εθνική προδοσία τη συνεργασία με τον κατακτητή σε όποιο πλαίσιο και αν τίθεται, διαχωρίζουν τη θέση τους από απόψεις που φέρεται να εκφράζει μια επίσημη ηγεσία του ΚΚ Ιράκ και μάχονται στο πλευρό του ιρακινού λαού. Στον αγώνα μας δεν υπάρχει περιθώριο για "τακτικούς ελιγμούς" ή "αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης" ή "εκτίμηση του συσχετισμού δυνάμεων" εκτός αν εξυπηρετεί τον βασικό μας στόχο, δηλαδή την υπεράσπιση της πατρίδας μας και την εκδίωξη των κατακτητών. Σε αυτό το πρώτο στάδιο, όλη η ενέργεια και η προσπάθειά μας πρέπει να διοχετευτεί στην αντίσταση κατά της κατοχής, με δυναμικό τρόπο και στρατιωτικά μέσα»!