Αχ! καρδούλα μου! | Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ | ΠΑΙΔΕΙΑ

ΠΑΙΔΕΙΑ

Αχ! καρδούλα μου!

Θέλω να σας μιλήσω για ...ψύλλους στ' άχυρα. Για τη γυναίκα, για παράδειγμα, που κείτεται στο πεζοδρόμιο της Σταδίου, έξω από τη στοά του υπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας, δίπλα από το υπουργείο Εσωτερικών. Για τη χοντρή γυναίκα, λέω, με το κομμένο πόδι που ξαπλώνει με την πλάτη στο πλακόστρωτο και έχει ανοιχτά τα χέρια της προς τον ουρανό σα να μουντζώνει. Η γυναίκα αυτή πρέπει να συλληφθεί πάραυτα. Γιατί η εικόνα της δε συνάδει με την ευρωπαϊκή εικόνα της χώρας μας.

Αχ! καρδούλα μου!

Θέλω, επίσης, να συλληφθεί και ο κύριος, που ξαπλώνει, έξω από το «Νέον», πάνω στις σκάρες του υπόγειου της Ομόνοιας. Δεν είναι εικόνα πολιτισμένης και ευημερούσας χώρας αυτές οι εικόνες. Ολα αυτά τα αποβράσματα που ζητιανεύουν στους δρόμους. Ολα αυτά τα σακατεμένα καθάρματα. Αυτοί οι ύπουλοι εχθροί της πατρίδας και της ευημερίας. Γιατί δεν παρουσιάζονται στην κ. Βαρδινογιάννη να τους εντάξει στα φιλανθρωπικά προγράμματα αγάπης. Γιατί δεν απευθύνονται στο χαμόγελο του παιδιού; Γιατί δεν πηγαίνουν στην αρχιεπισκοπή; Στη δήμαρχο... Το σκουπιδιάρικο, κύριοι! Τ σκουπιδιάρικο να τους μαζέψει! Οπως έκανε με τον Ρουμάνο, που τον φόρτωσε για τη χωματερή. Στη θέση του. Με τα άλλα απόβλητα. Ανθρωπος ήταν, λέτε; Σκατά, ήταν! Ενα ρεμάλι ήταν, που βρήκε το τέλος που του έπρεπε. Στα σκουπίδια!

Αχ! καρδούλα μου!

Θέλω να καθαρίσουν οι δρόμοι. Ολοι οι δρόμοι. Και οι πλατείες. Ολες οι πλατείες. Οχι από τα σκουπίδια, ποιος νοιάζεται γι' αυτά; Θέλω να καθαρίσουν από τους βρώμικους, τους λερωμένους, τους σακατεμένους, τους πεινασμένους, τους απελπισμένους ανθρώπους. Θέλω η χώρα μου να έχει το χαμόγελο της Κολγκέιτ. Θέλω να μοιάζει με τα φορέματα της Λάτση, με τη χοντρή κοιλιά του Πάγκαλου, με τις συζητήσεις για τη «17 Νοέμβρη» στην τηλεόραση, με την ομοφωνία για τη δίκαιη δίκη, με το αυστηρό ύφος του Μίλερ. Τώρα, τι λέω; Ψύλλους στ' άχυρα γυρεύω!

Αχ! καρδούλα μου!

Προτείνω να δημιουργηθεί μια φασιστική μηχανή. Μια ολοκληρωμένη φασιστική μηχανή. Μια μηχανή χωρίς υπονοούμενα. Χωρίς προσχήματα. Μια κρεατομηχανή, που να χώσει βίαια όλα αυτά τα αποβράσματα που χαλάνε την γκλαμουριά των γυάλινων κτιρίων του Βωβού. Να τα χώσει στο εσωτερικό της και να τα κάνει κιμά. Και στη συνέχεια να πιάσει και τους ανέργους απ' το πέτο. Και μετά τους χαμηλόμισθους, τους συνταξιούχους. Ολους τους υποδεέστερους. Να τους πιάσει και να τους αλέσει όλους μαζί και στη συνέχεια να πετάξει τα αλεσμένα κρέατά τους στις ρίζες των δέντρων, που φυτεύονται για την Ολυμπιάδα, για λίπασμα. Κάπου, δηλαδή, που να είναι χρήσιμοι!

Αχ! καρδούλα μου!

Πώς να αντέξεις όλα αυτά, που γίνονται γύρω σου; Ακόμα και οι ατσάλινες σωλήνες του Καλατράβα θα λύγιζαν. Η χώρα μας, και όχι μόνον, παρουσιάζει εικόνα βομβαρδισμένου τοπίου. Αγωνίες, αβεβαιότητες, ανασφάλειες, ακρίβεια. Χιλιάδες άστεγοι, πεινασμένοι. Εκατομμύρια άνεργοι. Μετανάστες απελπισμένοι. Παιδάκια σκεύη ηδονής. Πόσα τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και πόσα της Νέας Δημοκρατίας, παρακαλώ; Να, θέμα για «σοβαρή» συζήτηση. Να, θέμα για «σοβαρό» πολιτικό προβληματισμό!..

Αχ! καρδούλα μου, καρδούλα μου!

...Και από κοντά τα πολιτιστικά, για να δέσει η μανέστρα. Ο Χριστός και η στύση! Και ο Εβερτ λάβρος σταυροφόρος, χέρι - χέρι με τον Καρατζαφέρη, και χιλιάδες άλλοι ιερείς και φαρισαίοι μαζί τους, να τρέχουν - με αρχηγό τον υπουργό Πολιτισμού Βενιζέλο - στο φρούριο της Outlook και να κατεβάζουν το βλάσφημο έργο. Τα άλλα: Προγράμματα, ιδέες και ιδεολογίες είναι ...ψιλά γράμματα.

Αχ! καρδούλα μου, καρδούλα μου!

Κοντεύει να με νικήσει το συναίσθημα. Είναι μεγάλος ο πόνος. Η μόνη μου ελπίδα είναι η λογική. Η σωστή ισορροπία της καρδιάς με τη λογική. Ο συγκερασμός, που σε φτάνει στη σωστή ερμηνεία του κόσμου. Που σε ξεκινάει από την ξαπλωμένη γυναίκα της Σταδίου και σε φτάνει, σοφό και αποφασισμένο, στον πυρήνα της αιτίας. Εκεί που πρέπει να χτυπήσει η οργή μας.

Του
Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ