Οι χυδαίες συνθήκες απασχόλησης, τις οποίες η κυβέρνηση φρόντισε όλα αυτά τα χρόνια και φροντίζει να τις διευρύνει, είναι η μια μεριά του νομίσματος αυτής της αντεργατικής πολιτικής. Η άλλη πλευρά είναι οι άθλιοι μισθοί που προκύπτουν από αυτήν την πολιτική. Γιατί μπορεί η κυβέρνηση να ισχυρίζεται ότι με τη «μερική απασχόληση» θα μειωθεί η ανεργία, όμως οι εργαζόμενοι που σήμερα δουλεύουν για 300 ευρώ, ψάχνουν και για δεύτερη δουλιά.

Οπως τονίζει η Αλεξάνδρα τα σχεδόν 300 ευρώ που έπαιρνε μισθό, έφταναν για να πληρώνει το φροντιστήριό της που ήταν 80 ευρώ το μήνα και να καλύπτει μόνο τα προσωπικά της έξοδα. «Μένω με τους γονείς μου - λέει - αν έμενα μόνη θα έπρεπε να κάνω και δεύτερη δουλιά».

Η Ελένη Πασά, 21 ετών, δούλεψε στη «MANPOWER» ακριβώς την ίδια περίοδο και στην ίδια δουλιά, στο ξενοδοχείο «ΠΑΡΚ» με την Αλεξάνδρα. Η διαφορά ήταν ότι η Ελένη απολύθηκε από την «MANPOWER» γιατί αρρώστησε! «Είχα αρχικά ζητήσει μια βδομάδα άδεια γιατί διάβαζα. Μετά όμως αρρώστησα και δεν μπορούσα να πάω στη δουλιά. Με πήραν τηλέφωνο για να μου πουν ότι "δυστυχώς η συνεργασία μας διακόπτεται, γιατί δε δικαιούσαι παραπάνω άδεια"»...

Και συνεχίζει: «Στην Αθήνα μένω μόνη μου λόγω σπουδών. Οι γονείς μου πληρώνουν το ενοίκιο, αλλά μόνο αυτό, δεν έχουν δυνατότητα για κάτι παραπάνω. Με αυτά τα 300 ευρώ που έπαιρνα κάλυπτα μόνο τα βασικά έξοδα, λογαριασμούς, σούπερ - μάρκετ, έξοδα κίνησης. Δεν μπορούσα να πάω σε ένα θέατρο ή να αγοράσω κάτι για μένα. Ομως η εργοδοσία θέλει να σε βλέπει χαρούμενο, να χαμογελάς συνέχεια, να μιλάς χαρούμενα στους πελάτες».