Η σύνθεση αυτή δημιουργήθηκε στο τέλος του 19ου αιώνα από τον Λ. Κούμπελ και ζητάει από τα λευκά - που έχουν και την κίνηση - να αιχμαλωτίσουν τον μαύρο Ρουά σε (2) δύο κινήσεις, όσο καλά και αν αμυνθούν.

Λευκά: Ρε4, Βη8, Ια8, Στρ. γ7, δ7 (5)

Μαύρα: Ρβ7, Ια7 (2)

Το ισχυρό:

Λευκά: Ργ8, Βε8, Ιζ3, Ιζ5, Αθ3,

Στρ. β2, δ3, ε2 (8)

Μαύρα: Ρζ1, Πη2,

Στρ. β3, ζ2, ζ4, ζ6, η3, θ2 (8)

Σειρά να παίξουν έχουν τα λευκά και πραγματοποιούν ΜΑΤ σε (3) τρεις κινήσεις.

Η ΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ

Λευκά: Ρη1, Βζ7, Πβ7, Πε1, Ιβ3, Αε6,

Στρ. γ6, ε5, ζ2, η2, θ2 (11)

Μαύρα: Ρθ8, Βδ3, Πγ8, Πδ8, Ιε7, Αζ8,

Στρ. α7, η6, θ7 (9)

Στη θέση αυτή ο μαύρος έπαιξε 1... Βε2. Ηταν καλή ή όχι η κίνηση του μαύρου;

Ο μαύρος είδε επιφανειακά ότι αν 2. ΠχΒ Πδ1+ ματ. Προφανώς δε μέτρησε σε βάθος την απάντηση 2. ΒχΑζ8 + ΠχΒ 3. ΠχΒ Πχγ6 4. ΠβχΙε7! και 1-0.

Η λύση του ισχυρού:

1. α8=Αξιωματικός! (Εχουμε πει ότι μια κίνηση αναμονής δημιουργεί στον με χειρότερη θέση αντίπαλο αναγκαστικές κινήσεις) 1... Ιδ5 2. ΑχΙ η4 3. Αζ7 + (σαχ με αποκάλυψη πύργου και τώρα το μαύρο πιόνι «η6» δεν παίζει!) και ματ! Αν 1... Ιδ1 2. ζ4 Ιε3 3. Πχη5 + ματ.