Το ΠΑΣΟΚ δεν είχε ποτέ - ούτε μπορούσε να έχει - τα οργανωτικά χαρακτηριστικά ενός κομμουνιστικού κόμματος, ενός λενινιστικού κόμματος νέου τύπου. Η ουσιαστική συμμετοχή των μελών στον καθορισμό της πολιτικής γραμμής του κόμματος, η εσωκομματική δημοκρατία και η συλλογικότητα, ο σεβασμός και ο έλεγχος της εφαρμογής των αποφάσεων, η κριτική και αυτοκριτική, κλπ., κλπ. - βασικά χαρακτηριστικά γνωρίσματα των προαναφερομένων κομμάτων - δεν έγιναν ποτέ κυρίαρχα στο ΠΑΣΟΚ. Τέλος πάντων, όμως, τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια και έως τις αρχές της δεκαετίας του 1980, το ΠΑΣΟΚ είχε μια κάποια γεύση των παραπάνω χαρακτηριστικών. Ακολούθησε η μετατροπή του σε μηχανισμό εξασφάλισης της κυβερνητικής εξουσίας, με βασικό καθήκον την υποταγή των μαζικών κινημάτων στην πολιτική «παραλλαγής» των κυβερνήσεων του Α. Παπανδρέου και βασικό γνώρισμα τον «διαμεσολαβητικό»-ρουσφετολογικό ρόλο του. Κι απ' ό,τι φαίνεται, τώρα έχει έρθει η ώρα για να δρομολογηθεί η τρίτη μετάλλαξή του. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι μια σειρά από αρθρογράφους μεγάλων συγκροτημάτων Τύπου θεωρούν ως βασική προϋπόθεση της παραπέρα πορείας την αλλαγή του ΠΑΣΟΚ. Προϋπόθεση, με την οποία φαίνεται να συμφωνεί και ο Γ. Παπανδρέου.

Δε θέλουμε να προτρέξουμε, αλλά τίποτε το θετικό δεν προοιωνίζονται όλα όσα σχετικά ακούγονται. Πίσω από τις δήθεν νέες ιδέες κρύβεται η ολοκληρωτική μετατροπή του ΠΑΣΟΚ σε κόμμα ντεκόρ και χειροκροτητή του όποιου «χαρισματικού» ηγέτη και των όποιων αποφάσεών του.