Η αγωνία για την ενότητα και το μέλλον της Αριστεράς απασχολεί αρκετό κόσμο. Οι οπαδοί της Αριστεράς δεν έχουν να μοιράσουν τίποτε μεταξύ τους. Αντιθέτως, η καθημερινότητα, με το αποτρόπαιο συχνά πρόσωπό της, μας βαραίνει όλους το ίδιο, γι' αυτό, μπροστά στη ζωή που χάνεται, ο λόγος δεν πρέπει να είναι παρηγορητικός. Με τον ορυμαγδό που συντελείται σε αυτές τις εκλογές λόγω του δικομματισμού, ανάλογα με το σημείο που βρίσκεται ο καθένας μας πρέπει να εξετάσει προσεκτικά το σημείο όπου βρίσκεται.

Αν συμφωνούμε πως η αλήθεια είναι θέμα όρασης, ας καταθέσει ο καθένας αυτά που βλέπει. Προκύπτουν ερωτήματα που είναι αδύνατο να μην τεθούν από τη στιγμή που μόλις άρχισε ο προεκλογικός αγώνας, φάνηκε αμέσως ο στόχος: Ο κλονισμός της Αριστεράς. Φταίνε οι κομμουνιστές, αν οι ηγετίσκοι του Συνασπισμού, ο ένας μετά τον άλλον, τρέχουν προς τον Γιωργάκη; Κι αυτές οι κατηγορίες περί απομονωτισμού που πάλι και πάντα επανέρχονται στο προσκήνιο δεν είναι καιρός να λάβουν μια απάντηση;

Οι κομμουνιστές έχουν μια σειρά αντιστάσεις απέναντι στους πειρασμούς: α) Δεν μπορείς να μακιγιάρεις το Κομμουνιστικό Κόμμα για να είναι ελκυστικό. Αν κάποιος θέλει να με συναντήσει πρέπει να με δεχτεί όπως είμαι, με την ελευθερία του προσώπου μου. β) Δεν μπορείς να κάνεις συμμαχίες με κινήσεις που η ηγεσία τους λειτουργεί ένα αφηρημένο εμείς (περίπτωση του ΔΗΚΚΙ). γ) Δεν μπορείς να συμφωνείς με τον παλιμπαιδισμό του Συνασπισμού, που, ελλείψει θεωρίας, αλλά άμεσης ανάγκης ψήφων, τώρα στα γεράματα, δίνει το χέρι του στους Αριστεριστές, εξαπατώντας εαυτούς και αλλήλους. Η σημερινή ανυποληψία των ηγετών του Συνασπισμού έλκει την καταγωγή της από μια σειρά τυφλές διασπάσεις που σήμερα, με τη μετακίνησή τους στο ΠΑΣΟΚ, φώτισαν καθαρά τις προθέσεις τους.

Ο αριστερός ψηφοφόρος, παρ' όλες τις διαφορές που ίσως έχει με τους κομμουνιστές, αυτή τη φορά νιώθει πως υπάρχει ένα κέντρο μέσα στη γενικότερη Αριστερά - το Κομμουνιστικό Κόμμα - που μπορεί να σεβαστεί την ψήφο του και να τον προστατέψει από τα δεινά που έρχονται.