Πέμπτη μεσημέρι, στον «Flash». Ο δικομματικά «αντικειμενικός» και «πολυφωνικός» ραδιοσταθμός ξαναθυμήθηκε, εκλογές γαρ, και τον από καιρού χειμάζοντα πολιτικά Στ. Τζουμάκα. Κι εκείνος, ως «αναστάς Λάζαρος», είπε το «τροπάρι» του. Για την «προοδευτική κυβέρνηση» του ΠΑΣΟΚ «που ήταν ενάντια στον πόλεμο του Ιράκ» (κατά τους Τζουμάκα, τον πόλεμο τον έκανε το Ιράκ, κι όχι τα αμερικανοαγγλάκια και τα ευρωπαϊκά τσιράκια τους), «που δε συμμετείχε στον πόλεμο» και «που δεν μπλέκεται στους εμπόλεμους κύκλους των ισχυρών δυνάμεων». Για την «πολιτική ανανέωση» και τη «μεγάλη αλλαγή» που λέγεται Γιώργος Παπανδρέου. Για τη «διαπίστωσή» του στις ΗΠΑ, ότι «οι Αμερικάνοι εκτιμούν τον προοδευτικό Γ. Παπανδρέου», αλλά και «ξέρουν ότι ο Κ. Καραμανλής λέει ό,τι και το ΚΚΕ». Οπερ, κατά Τζουμάκα, σημαίνει «Ελληνα ψήφισε Παπανδρέου ή Καραμανλή, όχι ΚΚΕ. Του δικομματισμού "μη τους κύκλους τάραττε"»...

Αγαπητέ αναγνώστη, όπως λέει ένας τσεχωφικός ήρωας «άλλο ήθελα να πω...». Αλλο; Οχι, ουσιαστικά, δεν είναι άλλο. Είναι για ό,τι πανάθλιο και κατάμαυρο οι «μάγειρες» και οι «σερβιτόροι» του δικομματισμού μάς επιβάλανε να ζούμε και που, ιδίως τώρα, λόγω εκλογών, το εμφανίζουν πανωραίο και πάλλευκο. Αν θαρρείς ότι ο «Ριζοσπάστης» αδίκως τους κακολογεί, δες - από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα του - το νέο, το 20ό κατά σειρά, σκιτσογραφικό λεύκωμα του Στάθη «Η Αγρια Κωμωδία» (εκδόσεις «Πατάκη») και θα αλλάξεις γνώμη.

Αν, μάλιστα, βομβαρδισμένος από καλπουζανιές τύπου Τζουμάκα και τόσων άλλων, με τα περί «ανανέωσης», «νέων» και «ευπρεπών» προσώπων, περί «μεγάλης αλλαγής» και «δημοκρατικής επανάστασης» (Γ. Παπανδρέου), περί «φιλολαϊκής ΝΔ», μπερδεύτηκες για τον ποιον απ' τους δυο να ψηφίσεις, θα σε ξεμπερδέψει... η σκιτσογραφική «Αγρια κωμωδία» του Στάθη. Θα σου πει μεγάλες αλήθειες, που τις έκρυψαν ή τις θόλωσαν. Θα σε κάνει να τις δεις και να τις καταλάβεις. Θα σου δείξει τις δύο όψεις - άλλοτε φανερές κι άλλοτε κρυφές - του κακού: Τον κίνδυνο και τη γελοιότητά του. Θα σε κάνει να ριγήσεις, να συγκινηθείς, να δακρύσεις. Να ξεκαθαρίσει η κρίση σου, να εγερθεί η καρδιά σου. Και, βέβαια, να γελάσεις τρανταχτά. Γιατί, όπως όλοι ξέρουμε και λέει κι ο Στάθης «γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος. Και τελευταίος γελάει όποιος γελάει διαρκώς, δηλαδή όποιος ξέρει ν' αγαπά».

Το σκίτσο για τον Στάθη είναι μια καθημερινή υπόθεση. Μια - εξ επαγγέλματος αλλά προ παντός εκ δημιουργικής «αγρύπνιας» - πολύωρη άσκηση της συνεχώς καλλιεργούμενης ιστορικής γνώσης του, της τολμηρά κριτικής πολιτικοκοινωνικής σκέψης του, της συναισθηματικής ανάγκης του, της καλπάζουσας φαντασίας του, του έμφυτου, πληθωρικού, «λοξής ματιάς», οξύνοος και οξέως χιούμορ του. Κάθε σκίτσο και γελοιογραφία του είναι αποτέλεσμα μελέτης, εμβάθυνσης, ανάλυσης, σύνθεσης, συμπύκνωσης, αποκρυστάλλωσης και αποκάλυψης της πολιτικής ουσίας και αλήθειας των φορέων, προσώπων, γεγονότων της ελληνικής και διεθνούς επικαιρότητας.

Στις 142 σελίδες της «Αγριας Κωμωδίας» περιέχονται σκίτσα που φιλοτεχνήθηκαν και δημοσιεύτηκαν (από τον Οκτώβριο του 2002 έως τον Οκτώβριο του 2003) και καθρεφτίζουν τις δύο όψεις του ελληνικού και αμερικανοευρωπαϊκού κακού. Και τη γελοία και τη σοβαρά επικίνδυνη. Ως «κωμωδία», αλλά «άγρια», είδε ο Στάθης τα συμβάντα του 2002 - 2003. Γιατί; Γιατί, όπως λέει ήταν «πολύς πόλεμος, πολύ Γκουαντανάμο, πολλά "διπλά βιβλία", πολύ δούλεμα, πολλοί τύποι με τσιπάκια στον εγκέφαλο γύρω μας, ένα κλουβί τηλεθέασης υψηλής αποβλάκωσης, μια Γκρίζα Ζώνη ελεγχόμενης κυκλοφορίας των αισθημάτων».

Δεν ήταν έτσι; Ετσι και μόνον έτσι ήταν. Οπως κάθε νοήμων πολιτικά άνθρωπος, ο Στάθης είδε και στον τόπο μας τον πολυκέφαλο εφιάλτη. Τον είδε και στη Βαγδάτη, λίγες μέρες πριν εισβάλουν οι Μπους - Μπλερ και λοιποί κόρακες. Στη Βαγδάτη, φιλοτέχνησε έξι από τα σκίτσα του λευκώματος και ένα ακόμη στο Αμμάν.

Και επειδή όταν σκάει μύτη ο εφιάλτης, πρέπει να αγριεύουν και τα όνειρα, τα όνειρα του Στάθη, οπλισμένα «με λέξεις, γραμμές, χρώματα, σκίτσα, βγήκαν στο κλαρί, στον αέρα, στο χαρτί». Ονειρα, με έξι κεφάλαια, υπό τους εξής εύγλωττους τίτλους «Οι Πτωχοί», «Οι Πλούσιοι», «Μια Πτωχή (πλην Τιμία) Προεδρία», «Οι Δέκα Πίθηκοι που άλλαξαν τον Κόσμο», «Το τέλος του πολέμου συνεχίζεται», «Το χιπ - χοπ του Τέλους», «Οι Παρέχοντες στους Εχοντες και Κατέχοντες». Ακολουθεί Επίλογος και το λεύκωμα κλείνει με ένα σκίτσο του Λένιν, που θυμίζει τον «Σκεπτόμενο», το περίφημο γλυπτό του Ρονταίν.

Ο Στάθης έπλασε «χάρτινα ανθρωπάκια -ζωγραφιές από τα πραγματικά ανθρωπάκια», ξέροντας ότι, όπως η παθητικότητα, η απαισιοδοξία, η παραίτηση, έτσι και η κατήφεια ωφελεί μόνο αυτούς που μας φτιάχνουν τους εφιάλτες, δημιούργησε την «Αγρια Κωμωδία», έτσι, για να «τη σπάσουμε στην τραγωδία της κατάθλιψης, που μας ετοιμάζουν οι κυνικοί για τα φράγκα τους και την γκλαμουριάρικη μιζέρια τους».