Η ευχή «ν' αποκτήσει επιτέλους η Εθνική Λυρική Σκηνή δικό της θέατρο, αντάξιο της αποστολής και της προσφοράς της στον τόπο» κυριάρχησε στην κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του λυρικού μας θεάτρου. Κάτι, που «η πολιτεία τής οφείλει εδώ και 60 χρόνια», όπως τόνισε ο καλλιτεχνικός διευθυντής της ΕΛΣ, Λουκάς Καρυτινός, απευθύνοντας μια ακόμη έκκληση στην πολιτεία να αναλάβει τις ευθύνες της και να κάνει το όνειρο πραγματικότητα. Τα εξηντάχρονά της, πάντως, η Λυρική καλείται να τα γιορτάσει σε ένα κτίριο εντελώς ακατάλληλο. Αυτό το γεγονός αποτελεί περίτρανη διάψευση όσων ήλπιζαν ότι η δημιουργία νέου κτιρίου για την Εθνική Λυρική Σκηνή, που αποτελούσε προεκλογική δέσμευση του Κ. Σημίτη το 2000, θα γινόταν πράξη.

Την ίδια στιγμή που το Μέγαρο Μουσικής της Αθήνας, με χρήματα του ελληνικού λαού και με κοινοτικά κονδύλια επεκτείνει τις δραστηριότητές του και ο μεγαλοεκδότης Χρήστος Λαμπράκης εγκαινιάζει νέες αίθουσες, εισπράττοντας επαίνους υπουργών, η Λυρική συνεχίζει να ασφυκτιά. Το «όραμα» δημιουργίας νέου σύγχρονου κτιρίου της παραμένει αντιμέτωπο με χρόνια κυβερνητική υποσχεσιολογία, που στα λόγια ονομάζει τον πολιτισμό «συγκριτικό πλεόνασμα της χώρας» αλλά στην πράξη τού στερεί βασικές υποδομές και το οξυγόνο ν' αναπνεύσει. Την ώρα που δισεκατομμύρια δαπανώνται για «μεγάλα Ολυμπιακά έργα» και προκλητικά ενισχύονται οι μαικήνες - «χορηγοί» του πολιτισμού, το θέμα της αξιοπρεπούς στέγης του λυρικού μας θεάτρου παραμένει μετέωρο.

Οχι μόνο απορρίφθηκε η δημιουργία του στην πολυσυζητημένη περιοχή του Κεραμεικού, αλλά και η «λύση», που σε προεκλογική ουσιαστικά περίοδο (τον περασμένο Οκτώβριο) έσπευσε να ανακοινώσει ο υπουργός Πολιτισμού, Ε. Βενιζέλος, χαρακτηρίζοντάς τη μάλιστα «οριστική και μακρόχρονη», απέχει πολύ από τις ανάγκες και το ρόλο της Λυρικής. Σύμφωνα με τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, το νέο και πολυαναμενόμενο κτίριο, δε θα είναι τίποτα περισσότερο από το παλιό και ανεπαρκέστατο θέατρο «Ολύμπια» της οδού Ακαδημίας, που κι αυτό «θα» αποκτηθεί (ανήκει στο Ταμείο Εργαζομένων της Τράπεζας της Ελλάδας), «θα» ανακατασκευαστεί και «θα» επεκταθεί στο μικρό παρακείμενο χώρο, όπου σήμερα λειτουργεί ένα μικρής χωρητικότητας πάρκινγκ (ιδιοκτησία του Ταμείου Συντάξεως Αυτοκινητιστών).

Ο πρωθυπουργός, πάντως, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη Λυρική δε δίστασε να υποσχεθεί, για μια ακόμα φορά, ότι σύντομα θα ξεκινήσουν οι εργασίες για την ανακατασκευή και δημιουργία του κτιρίου, λέγοντας ότι έχουν δρομολογηθεί οι διαδικασίες για την αγορά του «Ολύμπια» και του παρακείμενου πάρκινγκ. Πάντως, τα δύο ακίνητα, σύμφωνα με πληροφορίες, ακόμη δεν έχουν αγοραστεί. Τώρα, το πώς θα ξεκινήσουν οι εργασίες, είναι ένα άλλο θέμα... Εξάλλου, οι υποσχέσεις δεν κοστίζουν για τους κυβερνώντες... Εκείνο, που έχει καθοριστική σημασία και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο είναι να «πουλήσουν» ένα ακόμα «όνειρο». Και ας είναι κατά πολύ υποδεέστερο των αρχικών προσδοκιών των καλλιτεχνών και του κοινού της ΕΛΣ. Τα κυβερνητικά «πολιτιστικά» μαγειρέματα προβλέπουν μια μάλλον απαξιωτική για την ιστορία και το ρόλο της ΕΛΣ «λύση». «Λύση», που θα αυξήσει (όποτε και αν πραγματοποιηθεί) τη χωρητικότητα της υπάρχουσας αίθουσας της ΕΛΣ στις 900 θέσεις (από 890 που είναι σήμερα), τις διαστάσεις της κεντρικής σκηνής στα 20Χ14μ (14Χ9μ είναι σήμερα) και το μέσο ύψος της αίθουσας στα 14μ. (από 10μ.).

Εξάλλου, η κυβέρνηση έχει αποδείξει με τη στάση της ποιους και τι ενισχύει όλα της τα χρόνια. Οτι δεσπόζουσα θέση στον πολιτιστικό ορίζοντά της κατέχει το Μέγαρο Μουσικής και ότι η Λυρική κατέχει το ρόλο του «φτωχού συγγενή». Χαρακτηριστικά ήταν τα λόγια του Ε. Βενιζέλου στην παρουσίαση των σχεδίων για τη Λυρική: «Στο χώρο της μουσικής και του λυρικού θεάτρου πραγματοποιούμε ως χώρα μεγάλη επένδυση με την επέκταση του Μεγάρου Μουσικής, που ως δημόσιος χώρος (!) έχει τεράστιες δυνατότητες...». Τώρα πόσο δημόσιος είναι αυτός ο χώρος και ποιες είναι οι τεράστιες δυνατότητές του είναι μια άλλη ιστορία. Εξάλλου, η ίδια προγραμματισμένη χρήση του κτιριακού συγκροτήματος του ΜΜ, τον διαψεύδει: Αίθουσα δεξιώσεων, χώρος συμποσίων, συνεδριακές αίθουσες, αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, αίθουσες δοκιμών, εκθεσιακός χώρος, εστιατόρια, καφέ, εμπορικά καταστήματα, μπαρ... Οσο για τις «τεράστιες δυνατότητες» που μπορεί να προσφέρει σε διάφορους καλλιτεχνικούς φορείς το «δημόσιο», κατά τα άλλα, Μέγαρο Μουσικής, εύγλωττα «μιλά» η περίπτωση της Ορχήστρας των Χρωμάτων - πνευματικού παιδιού του Μάνου Χατζιδάκι -, που για κάθε συναυλία της εκεί καταβάλλει ενοίκιο περίπου 7 εκατ. δραχμών.

«Περιμένουμε την πείρα και τη γνώση που με εθνική υπερηφάνεια μας πληροφορεί ότι απέκτησε, φτιάχνοντας Μέγαρα, να τη θέσει επιτέλους, στην υπηρεσία του Εθνικού Λυρικού Θεάτρου μας, που προϋπήρχε των Μεγάρων και που θα επιζήσει αυτών» καλούσε τον Ε. Βενιζέλο η πρόεδρος της «Εταιρείας για τη Δημιουργία Νέου Κτιρίου της Ελληνικής Λυρικής Σκηνής και Ακαδημίας "Μαρίας Κάλλας"», υψίφωνος Βάσω Παπαντωνίου, καταγγέλλοντας πως «υπάρχουν χρήματα για άλλους, δεν υπάρχουν για τη Λυρική». «Εμείς είμαστε εδώ για να αποφασίζουμε πού θα διατεθεί το δημόσιο χρήμα που βγαίνει από τους κόπους του ελληνικού λαού», απαντούσε ανερυθρίαστα ο Ε. Βενιζέλος. Μόνο που δεν έλεγε τίποτα καινούριο, γιατί όλοι γνωρίζουμε καλά πού διατίθεται το χρήμα που βγαίνει από τους κόπους του λαού. Την απάντησή μας στους επίδοξους διαχειριστές ας τη δώσουμε στις 7 του Μάρτη.