Νόμος - ταφόπλακα θεμελιακών κατακτήσεων μπορεί να χαρακτηριστεί, χωρίς υπερβολή, ο 2639/98, ο οποίος βασικά χτυπά το οχτάωρο, την πλήρη απασχόληση και τις Συλλογικές Συμβάσεις.

Πρώτα απ' όλα, προβλέπει τη «διευθέτηση του χρόνου εργασίας», τη δυνατότητα των εργοδοτών με «επιχειρησιακές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας» ή με «συμφωνίες του εργοδότη και του συμβουλίου των εργαζομένων» να επιβάλλουν 9ωρη ή 10ωρη απασχόληση στους εργαζόμενους για ορισμένους μήνες, υπολογίζοντας το χρόνο εργασίας σε ετήσια βάση. Το «αντάλλαγμα», είναι η παροχή ρεπό ή άδειας για τις επιπλέον ώρες ημερήσιας εργασίας. Το 8ωρο πλήττεται και οι εργοδότες κερδίζουν πολύμορφα. Δεν αποδίδουν υπερωρίες και το κυριότερο, διασπούν τη συνοχή των εργαζομένων, τα κοινά σημεία αναφοράς του ωραρίου, της αμοιβής σε κλαδικό επίπεδο, άλλων δικαιωμάτων που βασίζονται στο κοινό, πανελλαδικό καθεστώς εργασίας.

Η απεχθής «απασχολησιμότητα» στηρίζεται σημαντικά στην ενίσχυση της μερικής απασχόλησης, που πρωτοθέσπισε η ΝΔ. Παράλληλα, αναβαθμίζεται η σημασία και διευκολύνεται η υπογραφή ατομικών συμβάσεων. Επεκτάθηκε επίσης η μερική απασχόληση και στο δημόσιο!

Οι ρυθμίσεις σχετικά με τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης έχουν στόχο την κατάργηση όλων των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, με πρώτο χτύπημα των κλαδικών! Οι επιχειρήσεις που δημιουργούνται και λειτουργούν στα πλαίσιά των ΤΣΑ, μπορούν να εφαρμόζουν ειδικές εργασιακές σχέσεις, να χρησιμοποιούν τους εργαζόμενους με τις ελάχιστες προϋποθέσεις, να διαμορφώνουν το εργασιακό καθεστώς σε συνεργασία με τους «τοπικούς φορείς».