Ν' ακολουθήσει η χώρα μας «το παράδειγμα της Βρετανίας, που έφθασε να έχει μεγαλύτερες εξαγωγές σε μουσική από ό,τι σε χάλυβα», προέτρεψε ο Γιώργος Παπανδρέου, διατυπώνοντας προχτές τους «πολιτιστικούς» στόχους του. Δε γνωρίζουμε, αν οι βιομήχανοι χάλυβα έχουν αρχίσει ν' ανησυχούν, από τις προθέσεις του υποψηφίου πρωθυπουργού. Εκείνοι, πάντως, που σίγουρα θα έπρεπε να ανησυχούν - και δικαιολογημένα - είναι όσοι καταθέτουν ψυχή, μεράκι, μυαλό, ταλέντο, δουλιά, φαντασία, όραμα, μετουσιώνοντάς τα σε πολιτισμό. Η αντιμετώπιση του πολιτισμού ως «νέου αναπτυσσόμενου τομέα της οικονομίας» δε σημαίνει τίποτα άλλο από την ολοένα και μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της ίδιας της πολιτιστικής δημιουργίας. Την αντιμετώπιση του πολιτιστικού έργου ως πολιτιστικό προϊόν, ενταγμένο στην καπιταλιστική αγορά.

Οι σχεδιασμοί, βέβαια, του Γ. Παπανδρέου ούτε νέοι είναι ούτε συνδέονται με την αντιμετώπιση των ζωτικών πολιτιστικών προβλημάτων της χώρας μας. Το κόμμα του, ακολουθώντας την πεπατημένη της ΝΔ, επί δεκαετίες συντήρησε και όξυνε πολλές από τις πληγές που μαστίζουν το σώμα του πολιτισμού μας. Ειδικότερα στη μουσική, στην οποία αναφέρθηκε ως εξαγώγιμο προϊόν, θα του θυμίσουμε τις άστεγες κρατικές ορχήστρες μας και την επίσης άστεγη Λυρική Σκηνή (οι προεκλογικές δεσμεύσεις του Κ. Σημίτη το 2000 παρέμειναν χωρίς αντίκρισμα), την παραδομένη στα ιδιωτικά ωδεία μουσική εκπαίδευση, την ανεργία που μαστίζει τους μουσικούς, το μαρασμό που βιώνουν τα Μουσικά Σύνολα της ΕΡΤ και την πληθώρα εργασιακών προβλημάτων, που αντιμετωπίζουν οι μουσικοί σε αυτά αλλά και στα Μουσικά Σύνολα των δήμων, την ολοένα και μεγαλύτερη οικονομική δυσπραγία δοκιμασμένων σχημάτων - τροχοπέδη στο καλλιτεχνικό έργο τους.

Μεγάλοι μουσικοί οργανισμοί, αλλά και καλλιτέχνες που επιμένουν σε άνυδρους καιρούς να αγωνίζονται ασφυκτιούν, εξαιτίας μιας πολιτικής που τους στερεί το «οξυγόνο», την ίδια στιγμή που εκχωρεί στους μεγιστάνες του πολιτισμού ολοένα και περισσότερα κονδύλια και αρμοδιότητες. Αυτή την πολιτική θα καταδικάσουν την Κυριακή, απαιτώντας μια άλλη αντιμετώπιση, ώστε το έργο τους να βρει τη θέση που του ανήκει στην κοινωνία. Οχι ως εξαγώγιμος χάλυβας, αλλά ως ομορφιά κι ελπίδα.