Χίλιοι λόγοι και άλλοι τόσοι υπάρχουν για να μαυρίσει σήμερα ο λαός τη ΝΔ. Υπάρχει, όμως, ένας ακόμα. Η επιμελημένη προσπάθεια μασκαρέματος ως κόμμα «των μη προνομιούχων», το πλασάρισμά της ως ένα «καλό» ΠΑΣΟΚ.

Ο Κ. Καραμανλής αποδείχτηκε καλός μαθητής των μεθόδων ΠΑΣΟΚ, όπως η δημαγωγία και η παραπλάνηση, τις οποίες χρησιμοποίησε συστηματικά, ως δοκιμασμένη στρατηγική για την εκπόρθηση της εξουσίας.

Χωρίς να παρεκκλίνει ούτε ένα χιλιοστό από τη νεοφιλελεύθερη γραμμή πλεύσης, ο πρόεδρος της ΝΔ καλλιέργησε συστηματικά την εικόνα του υπερασπιστή των κατατρεγμένων του συστήματος ΠΑΣΟΚ και του εκφραστή των συμφερόντων των οικονομικών ασθενέστερων. Πάνω σε αυτά τα θεμέλια έκτισε την προεκλογική, και όχι μόνο, τακτική του, με εξόφθαλμο στόχο τον προσεταιρισμό και εγκλωβισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας και την υφαρπαγή της λαϊκής ψήφου.

Ο Κ. Καραμανλής έκανε ό,τι μπορούσε για να αποκρύψει το αποκρουστικό πρόσωπο της πολιτικής του κόμματός του - ταυτόσημης με αυτήν που εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ - και να πείσει ότι δεν υστερεί σε «κοινωνική ευαισθησία»: Από τις περιοδείες σε λαϊκές γειτονιές και ακριτικές περιοχές και συζητήσεις με κοινωνικούς φορείς για να «ακούσει» και να «μάθει» τα προβλήματα, μέχρι (τηλεοπτικές) επισκέψεις σε νοσοκομεία, δημόσιες υπηρεσίες κ.ο.κ. για να καταγγείλει την, πράγματι, άθλια κατάσταση που υπάρχει, φροντίζοντας όμως να αφήνει στο απυρόβλητο τα αίτια που τα γεννούν και παραπέμποντας τη λύση τους στη «νέα διακυβέρνηση» γενικά...

Ούτε στιγμή δε σταμάτησε να καπηλεύεται τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα (ακρίβεια, ανεργία, Παιδεία, Υγεία, κ.ο.κ.). Διαπίστωνε την ύπαρξή τους, τα περιέγραφε με μελανά χρώματα, τα απέδιδε στην ανικανότητα του ΠΑΣΟΚ, αλλά η λύση που επαγγελλόταν δεν ήταν παρά η πολιτική που ήδη εφαρμοζόταν. Εμφανιζόταν, για παράδειγμα, να κρατάει «το κλειδί» για την ανακούφιση από την ανεργία και την ακρίβεια, την ίδια στιγμή που είχε την ίδια ακριβώς λύση με αυτήν που υλοποιούσε η κυβέρνηση Σημίτη: Την εν λευκώ ανάθεσή τους, δηλαδή, στην ελεύθερη αγορά και το κεφάλαιο. «Κύριος στόχος της πολιτικής μας είναι η ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας», είναι το δόγμα για τη «νέα οικονομική πολιτική» και συνάμα το σύνθημα για τη νέα αντιλαϊκή επέλαση.

Ο Κ. Καραμανλής, όμως, έριξε το βάρος του να μακιγιάρει τη βαρβαρότητα της πολιτική του και να την ντύσει με ουμανιστικό μανδύα, διαβεβαιώνοντας κατά κόρον ότι «υπέρτατος στόχος της πολιτικής του είναι η προστασία των πλέον αδύναμων».

Ταυτόχρονα, με την αποκήρυξη των «άκρων» και της προσήλωσης στο «μεσαίο χώρο», προσπάθησε να διασκεδάσει τις ανησυχίες των λαϊκών μαζών για «νεοφιλελεύθερες εξαλλοσύνες», τασσόμενος υπέρ μιας ήπιας διαχείρισης της κυρίαρχης πολιτικής.

Το δυστύχημα για τον Κ. Καραμανλή είναι ότι οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές μάζες, καθ' όλη της διάρκεια της επταετούς θητείας του, ποτέ δεν τον θυμούνται να καταγγέλλει τη λιτότητα στους μισθούς και τις συντάξεις και να στηρίζει τους αγώνες τους. Αντίθετα, πλειοδότησε στην ανάγκη «δημοσιονομικής σταθερότητας», βάζοντας πλάτες στο ΠΑΣΟΚ, ενώ το κυβερνητικό της πρόγραμμα προδικάζει την εφαρμογή νέας λιτότητας.

Οι εργαζόμενοι θυμούνται πολύ καλά ότι στήριξε την αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, υπεραμύνθηκε των νόμων Σιούφα, σιγόνταρε τον Κ. Σημίτη να προχωρήσει το νόμο Γιαννίτση, ενώ πρόσφατα ο Κ. Καραμανλής χαιρέτισε τις αποφάσεις της Λισαβόνας και του Διευθυντηρίου, που προωθούν την παράταση του εργάσιμου βίου και παραδίδουν την Κοινωνική Ασφάλιση στους ιδιώτες.

Μέσα από την πείρα τους, τα λαϊκά στρώματα κατάλαβαν ότι η ΝΔ ήταν ο καλύτερος σύμμαχος της κυβέρνησης και στις ιδιωτικοποιήσεις και στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Οι όποιες αντιδράσεις της Ρηγίλλης συνήθως εξέφραζαν τους «ριγμένους» στη μοιρασιά της πίτας. Εξάλλου, το πρόγραμμά της επαγγέλλεται ιδιωτικοποιήσεις γρήγορα και παντού. Η ΝΔ πλειοδότησε στην εμπορευματοποίηση της Παιδείας και της Υγείας, είτε με τα ιδιωτικά ΑΕΙ είτε με τις νέες ιδέες της για νοσοκομεία - επιχειρήσεις.

Μπροστά στην κάλπη δεν ξεχνιούνται δύο ακόμα πράγματα: Πρώτον, η στάση της στους πολέμους κατά του Ιράκ και του Αφγανιστάν, όταν πήγε κόντρα στο περήφανο φρόνημα του ελληνικού λαού και «φύλαγε σκοπιά» στην αμερικανική πρεσβεία, κάνοντας επίδειξη αμερικανο-δουλείας και υποτέλειας. Δεύτερον ότι ποτέ δεν κατήγγειλε τον ξυλοδαρμό απεργών και διαδηλωτών από τα ΜΑΤ. Πάνω απ' όλα η «τήρηση της τάξης».

Τα ψίχουλα του ΕΚΑΣ και των αγροτικών συντάξεων, η αναγνώριση ως πολύτεκνης της οικογένειας με τρίτο παιδί, οι προσωπικές δεσμεύσεις για σκληρές προσωπικές(!) μάχες στις Βρυξέλλες για τα αγροτικά προϊόντα, τα λόγια παρηγοριάς και συμπάθειας προς τους «αδύναμους», δεν αρκούν για να «εξαγοράσουν» τη συναίνεση και την εμπιστοσύνη του λαού, όπως επιζητά.

Οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές μάζες γενικότερα, δεν τρέφουν ψευδαισθήσεις. Καμία «αλλαγή πολιτικής» δεν πρόκειται να υπάρξει με μια κυβέρνηση ΝΔ. Οι όρκοι πίστης περί «ενότητας όλων των Ελλήνων» είναι κενό γράμμα, από τη στιγμή που η πολιτική της διχάζει, πολώνει ταξικά, ορθώνει αξεπέραστες «διαχωριστικές γραμμές» μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Οι υποσχέσεις του προέδρου της περί «ανάπτυξης για όλους» είναι σκέτη απάτη.

Δεν είναι το ΠΑΣΟΚ που κούρασε, είναι η πολιτική του που εξάντλησε τις αντοχές των λαϊκών μαζών, χειροτερεύοντας τη θέση τους. Η ηγεσία ΝΔ που πιστεύει στους ίδιους θεούς, δεν μπορεί να αξιώνει την ψήφο των εργαζομένων, για να συνεχίσει την ίδια πολιτική. Δώσαμε, δώσαμε. Αυτό που της αξίζει είναι το μαύρο.