Η καθιέρωση της 8ης του Μάρτη ως Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας μαρτυρά την άρρηκτη σχέση του γυναικείου κινήματος με το εργατικό κίνημα, αφού η επέτειος έχει τις ρίζες της στην εξέγερση των εργατριών της Νέας Υόρκης, στις 8 Μάρτη του 1857.

Τη μέρα εκείνη, οι εργάτριες που δούλευαν στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης κατέβηκαν σε απεργία και σε διαδηλώσεις, διεκδικώντας να μειωθούν οι ημερήσιες ώρες εργασίας σε 10 (από 16 που ήταν), να εξισωθούν οι μισθοί αντρών και γυναικών (καθώς οι εργάτριες πληρώνονταν με πολύ κατώτερους μισθούς από τους εργάτες), αλλά και να τερματιστούν οι φυλετικές διακρίσεις σε βάρος των γυναικών. Η αντίδραση της εργοδοσίας συντονίστηκε άριστα με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς που επιστράτευσε το κράτος. Ετσι, ενώ η πρώτη προχώρησε σε μαζικές απολύσεις, η αστυνομία επιτέθηκε στις διαδηλώτριες, με αποτέλεσμα οι κινητοποιήσεις να πνιγούν στο αίμα.

Μετά από πρόταση της Κλάρας Τσέτκιν, κορυφαίας γυναικείας μορφής του παγκόσμιου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος, στη Β΄ Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών που έγινε στην Κοπεγχάγη το 1910, η μέρα αυτή καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας. Πρόκειται, δηλαδή, για μια επέτειο που επισημαίνει ότι η πραγματική ριζοσπαστικοποίηση των γυναικών, η αληθινή γυναικεία χειραφέτηση επιβάλλει την ένταξή τους στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, την αποφασιστική διεκδίκηση εκείνης της κοινωνίας που θα τερματίσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και συνεπώς τη φυλετική καταπίεση των γυναικών.