Ηταν το μόνιμο ερώτημα. Αναλύαμε τις θέσεις μας. Υπογραμμίζαμε τις απόψεις μας για τους εργάτες, τους αγρότες, τους συνταξιούχους, την εκπαίδευση, την περίθαλψη, την παγκοσμιοποίηση, το νεοφιλελευθερισμό, τον πόλεμο, τη νέα τάξη πραγμάτων, το σχέδιο Ανάν, τις οικονομικές αναδιαρθρώσεις. Αναλύαμε την αντιλαϊκή πολιτική του ΠΑΣΟΚ και περιγράφαμε τις αιτίες της. Σημειώναμε με ένταση την έλλειψη διαφοράς ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Περιγράφαμε τη φτώχεια, την ακρίβεια, την ανεργία, την απειλή της επερχόμενης ιδιωτικής λαίλαπας σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Φωνάζαμε «βοήθεια» για τη συρρίκνωση του «κοινωνικού κράτους». Κι όλα αυτά με πολιτικούς όρους, με επιχειρήματα συγκεκριμένα. Μακριά από συναισθηματισμούς και μίζερα αναστενάγματα. Μιλούσαμε με αγωνιστική αποφασιστικότητα και αντικειμενικές θεμελιώσεις. Κι όμως, η ερώτηση ερχόταν και ξαναερχόταν. Η ερώτηση που μας έριχνε σε βαθιά συλλογή και ατελείωτες συζητήσεις, που μας έστελνε στην Ιστορία. Η ερώτηση που μας θύμιζε γεγονότα και ονόματα, περιπέτειες και προβλήματα ήτανε μια: Γιατί δεν ενώνεται η Αριστερά; Φυσικά, εμείς απαντούσαμε. Εξηγούσαμε και αποκαλύπταμε την αοριστία του ερωτήματος. Υπογραμμίζαμε το συγκυριακό χαρακτήρα του. Φέρναμε τη συζήτηση στην προεκλογική σκοπιμότητά του. Ελέγχαμε την ειλικρίνεια της πηγής από την οποία προερχόταν η πρόκληση. Φαίνεται όμως πως δεν πείθαμε πάντα. Κάποιο υπόλοιπο έμενε. Και όσοι μας ρωτούσαν έδειχναν με το αινιγματικό τους χαμόγελο πως ήθελαν να ακούσουν και άλλα επιχειρήματα. Να δουν και άλλες αποδείξεις.

Ετσι, τελείωσαν οι εκλογές. Το Κόμμα προχώρησε. Ανοίχτηκε. Κέρδισε μια έδρα. Αύξησε τις ψήφους του, κι αυτό δείχνει μια αισιόδοξη δυναμική. Κατά την άποψή μου το «ποσοστό» είναι ένας περίεργος αλγόριθμος που δεν αποκαλύπτει τη σχέση των αριθμών με τις αποδοχές και τις αποφάσεις των ψηφοφόρων. Απλώς αποκαλύπτει την ποσοτική σχέση των κομμάτων. Ενώ πίσω από τις ψήφους υπάρχουν τα πρόσωπα. Υπάρχουν όλοι αυτοί που μας άκουσαν και μας αποδέχτηκαν. Κάθε μια ψήφος είναι και ένας εργαζόμενος που αναρωτιέται, που αναζητάει και προβληματίζεται. Είναι μια ζεστή ψυχούλα που περιμένει και ανυπομονεί. Που ονειρεύεται ανατροπές. Οραματίζεται έναν άλλο κόσμο. Ξεπερνάει τα διλήμματα και προχωρά. Απαιτεί απαντήσεις, συγκεκριμένες περιγραφές, ξεκάθαρες προοπτικές. Γι' αυτό και το προεκλογικό ερώτημα, το σχετικό με την «ενότητα» δεν πρέπει να μείνει κρεμασμένο στο τσιγκέλι της αμηχανίας και της σιωπής, δικαιολογημένης ή όχι δεν έχει σημασία. Πρέπει να μπει στη μέση μιας πλατιάς συζήτησης, ενός επίπονου προβληματισμού. Πρέπει να αναδειχτεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, με χιλιάδες κι ακόμα πιο πολλά επιχειρήματα το πολιτικό του περιεχόμενο.

Πρέπει να περάσουμε από τη θέση της απάντησης στη θέση της ερώτησης: Ποια Ενότητα; Εκείνη που προκύπτει από μια ανιστόρητη, μηχανιστική διαδικασία; Η άλλη, που θεμελιώνεται σε συναισθηματικές αναφορές και στο όνομα κοινών ηρώων και επώνυμων νεκρών; Η Ενότητα των σχημάτων και των συζητήσεων; Η άλλη ενότητα, που εξασφαλίζει κοινές πορείες, δεν προεξοφλεί όμως στερεότητα πολιτικών συνθημάτων και διάθεση αποκαλύψεων; Η Ενότητα που μιλάει για Καπιταλισμό, για Ιμπεριαλισμό, για Νέα Τάξη Πραγμάτων και αποκαλύπτει τους αίτιους των πολέμων και της τρομοκρατίας; Ή η άλλη «ενότητα» που πλέκει στεφάνια, τραγουδάει επινίκια άσματα και παγιδεύεται σε οράματα ενός κόσμου που απλώς καταγγέλλει χωρίς να μάχεται και να διεκδικεί; Είναι βασανιστικό το ερώτημα, Σύντροφοι: Ποια Ενότητα; Αυτοί που μας ρωτούσαν περιμένουν απάντηση και μεις έχουμε το λόγο, την υποχρέωση θέλω να πω, να μην τους αφήσουμε να περιμένουν!