Στο «Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό» του Ελευθερουδάκη, στο λήμμα για τον Γεώργιο Λεβέντη (ο οποίος, όπως πολλοί άλλοι σεμνοί και εγκαταλειμμένοι από το νεοελληνικό κράτος αγωνιστές του '21, δε φρόντισε ούτε την υστεροφημία του, αφήνοντας μια στοιχειώδη αυτοβιογραφία του), ο Νίκος Βέης γράφει (μεταφέρουμε την καθαρευουσιάνικη γλώσσα του Ν. Βέη σε ελεύθερη απόδοση):

Ο Γ. Λεβέντης (1790;-1847) ήταν φιλικός και πολιτικός. Καταγόταν από το Κορακοβούνι Κυνουρίας. Ηταν εγγονός του Γεωργίου Λεβέντη, διακεκριμένου συναγωνιστή του Κωνσταντίνου Κολοκοτρώνη, στην επανάσταση του 1769. Πριν την Επανάσταση του '21 έφυγε για τις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Διέπρεψε στο Ιάσιο και το Βουκουρέστι, όπου εχρημάτισε και διερμηνέας του Ρωσικού Προξενείου. Το 1817 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και συνετέλεσε πολύ στην προετοιμασία του Αγώνα. Με δαπάνες του συντηρούσε πολλούς Ελληνες σπουδαστές στο Βουκουρέστι, στο Παρίσι και στην Ιταλία. Με σκοπό να συμβάλει για κοινή με τους Σέρβους εξέγερση κατά της τουρκικής τυραννίας, ανέπτυξε σχέσεις με τον στρατηγό των Σέρβων, Καραγεώργη. Είχε μαζί του, κατά το 1818, μυστικές συναντήσεις και τον στήριξε οικονομικά.

Χάρη στο κύρος του, ο Γ. Λεβέντης μπόρεσε να σώσει Φιλικούς από τις διωκτικές αρχές και αποσόβησε έριδες μεταξύ μελών της Φιλικής Εταιρείας. Με αποφάσεις των Φιλικών, ο Λεβέντης προοριζόταν ως μέλος του Συμβουλίου που θα περιστοίχιζε τον αρχηγό της Επανάστασης. Στη διάρκεια της Επανάστασης εκπροσωπούσε τη Ρωσία στις ηγεμονίες, αλλά μετά τη νίκη της παραιτήθηκε από τη ρώσικη υπηρεσία και ανέλαβε διοικητικές θέσεις στην Ελλάδα. Δέχθηκε να γίνει βουλευτής της Κυνουρίας, αλλά όχι και υπουργός, πριν την ψήφιση Συντάγματος. Για μικρό διάστημα διηύθυνε το Γενικό Προξενείο Κωνσταντινουπόλεως. Επειτα διορίστηκε πρόξενος στη Βλαχία, αλλά δεν ανέλαβε καθήκοντα.

Τελειώνοντας ο Ν. Βέης το λήμμα για τον Γ. Λεβέντη τονίζει: «Τον μέγα πλούτον του διέθεσεν υπέρ των εθνικών σκοπών, απέθανε δε πενέστατος εν Αθήναις».