Ο Νίκος Βέης, υπεύθυνος της έκδοσης της «Ιστορίας του Ελληνικού Εθνους» του Κ. Παπαρρηγόπουλου, στον πρόλογό του αναφέρεται στη μελέτη του Ν. Καραντηνού, τονίζοντας: «Εν τοις ημετέροις "Βυζαντινοίς και Νεοελληνικοίς Χρονικοίς" (Byzadinisch - Neugrijchen Jarbucher) τόμος ιζ΄ (τόμ. πολεμικός 1939-1944) σελ. 163, ο εκ των αρίστων μαθητών μου κ. Νικ. Ε. Καραντηνός, εδημοσίευσε μελέτην τιτλοφορημένην: "Ανέκδοτος έκθεσις του φιλικού Γεωργίου Λεβέντη αφορώσα μέρος των πράξεων και θυσιών" αυτού».

Και σε υποσημείωσή του, ο Ν. Βέης αναφέρει: «Κατά τον Νικ. Καραντηνόν η μοναδική βιογραφία του Γ. Λεβέντη είναι η δημοσιευθείσα υπό της θυγατρός αυτού Χαρίκλειας επί τη βάση σημειωμάτων του Φιλικού εις την εφημερίδα "Ελπίς" 17,24,31 Αυγούστου 1865, αρ. φύλλ. 1316, 1317, 1318, συν. βλ. "Κλειώ" Τεργέστης, τόμ. Ε΄, σελ. 215, 30/11 Αυγουσ. 1865. Αναδημοσιεύεται υπό του Α. Γούδα, "Βίοι Παράλληλοι" (Αθήναι 1872) τομ. Ε΄, σελ. 121-144».

Καθώς η μελέτη του Ν. Καραντηνού είναι εκτενής και στην καθαρεύουσα, θα αναφερθούμε στο περιεχόμενό της συνοπτικά και στην καθομιλουμένη. Ο Ν. Καραντηνός αρχίζει τη μελέτη του διηγούμενος μεταξύ άλλων: «Προ ενός περίπου έτους ήρχισα την έρευναν του εν τοις Γενικοίς Αρχείοις του Κράτους αποκειμένου, αταξινομήτου εισέτι, αρχείου του Ανακτοβουλίου του Βασιλέως Οθωνος. Σκοπός της ερεύνης ταύτης ήτο η αναζήτησις στοιχείων αφορώντων εις την δράσιν των Φιλελλήνων των κατελθόντων εις την Ελλάδα και αγωνισθέντων υπέρ της ανεξαρτησίας αυτής».

Οπως επισημαίνει ο μελετητής, η «Εκθεση» του Γ. Λεβέντη προς τον Οθωνα γράφτηκε από άλλον, ως αίτηση, σε φύλλο με χαρτόσημο των 25 λεπτών, αλλά έφερε την ιδιόγραφη υπογραφή του Λεβέντη. Ο φιλικός, δύο χρόνια πριν πεθάνει από την ανέχεια, υπέβαλε αυτή την έκθεση-αίτηση, μετά από ερώτημα του βασιλιά προς τον Λεβέντη και σε άλλους πρωταγωνιστές της Επανάστασης, οι οποίοι αντιμετώπιζαν «μεγίστας οικονομικάς δυσχερείας», για το ποια ήταν η επαναστατική τους δράση. Ο Ν. Καραντηνός σχολίαζε, εμμέσως, την αδιαφορία του παλατιού για τη δυστυχία του Λεβέντη, αλλά και τη δυσφορία του, επειδή ο Λεβέντης προσπάθησε να μυήσει στη Φιλική Εταιρία τον Καραγεώργη της Σερβίας. Δυσφορία, που το Παλάτι εξέφρασε γράφοντας σε σημείωμα που συνόδευε την «Εκθεση» του Λεβέντη: «(...) το περιεργότερον μέρος της αναφοράς του, είναι ο τρόπος της μεταβάσεως του διαβοήτου Καρά-Γεώργη Σέρβου από Βεσσαραβίαν διά της Αουστρίας εις Σερβίαν, χωρίς να γνωσθή από τας Αουστριακάς αρχάς» (!).

Ο Ν. Καραντηνός χαρακτηρίζει «πολύτιμη» την «Εκθεση» του Λεβέντη, καθώς περιέχει πληροφορίες για τις δαπάνες και τις θυσίες του για την προετοιμασία της Επανάστασης, γεγονός που σημείωνε και ο Ιωάννης Φιλήμων στον ονομαστικό κατάλογο των Φιλικών. Δίπλα στο όνομα του Λεβέντη, ο Φιλήμων σημειώνει: «Αι χρηματικοί θυσίαι αυτού μεγάλαι».

Ο μελετητής επισημαίνει ότι ο Λεβέντης, μετά την απελευθέρωση, υπηρέτησε σε διάφορες διοικητικές και διπλωματικές θέσεις, «ουδέποτε όμως ανήλθεν εις τα ανώτατα της Πολιτείας αξιώματα», παρότι είχε τα προσόντα. Να σημειώσουμε ότι ο Λεβέντης το Μάη του 1833 διορίζεται έπαρχος Μήλου και τον Αύγουστο έπαρχος Τήνου. Τον Ιούνιο του 1838 από διοικητής Κυλλήνης μετατίθεται στη διοίκηση Σπάρτης. Με ΒΔ (15/8/1839) του απονέμεται ο Χρυσός Σταυρός των Ιπποτών. Το 1840 διορίζεται διοικητής Αττικής. Με ΒΔ (1841) διορίζεται πρόξενος της Ελλάδας στην Ηπειρο και Αλβανία (έδρα η Πρέβεζα). Το 1842 μετατίθεται στην Κωνσταντινούπολη, από όπου ανακαλείται (αρχές του 1844). Διορίζεται πρόξενος της Ελλάδας στη Μολδοβλαχία, αλλά ανεξήγητα δε στέλνεται στην υπηρεσία του, με αποτέλεσμα να πεινάσει η οικογένειά του...

Ο Ν. Καραντηνός κλείνει τη μελέτη του τονίζοντας: «Ισως το σπουδαιότερον του Φιλικού προσόν ήτο η τιμιότης και η απέραντος φιλοπατρία. Πράγματι υπό των αισθημάτων τούτων εμφορούμενος, ευρέθη εις την ανάγκην να αντιταχθή και εις αυτόν ακόμη τον Βασιλέα. Διά τούτο και εστερήθη ενωρίς της ευνοίας αυτού».