Ενας από τους επίσημα διακηρυγμένους στόχους της νεοεκλεγείσας κυβέρνησης της ΝΔ, είναι η αντιμετώπιση του μεγάλου και χρόνιου προβλήματος που ακούει στο όνομα ανεργία. Διαβάζοντας από το βήμα της Βουλής τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησής του, ο πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ Κ. Καραμανλής, υποσχέθηκε να μειώσει μέχρι το 2008 κατά κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες - ήτοι κατά μερικές δεκάδες χιλιάδες - το επίσημο ποσοστό των ανέργων με δύο τρόπους. Πρώτον, με την επιτάχυνση των ρυθμών ανάπτυξης της οικονομίας και δεύτερον με τη διεύρυνση και ενίσχυση των κινήτρων προκειμένου οι επιχειρήσεις να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας.

Στα πλαίσια αυτά, ο πρωθυπουργός και οι αρμόδιοι υπουργοί (Οικονομίας και Απασχόλησης) προανήγγειλαν προχτές από το βήμα της Βουλής, την ενίσχυση των κρατικών επιχορηγήσεων, επιδοτήσεων, φοροαπαλλαγών και άλλων προνομίων (μείωση ασφαλιστικών εισφορών κλπ.) προς το μεγάλο κεφάλαιο, σαν κίνητρο για να προσλάβουν οι επιχειρήσεις ανέργους ή να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας. Πρόκειται στην ουσία, για ένα μοντέλο οικονομικής πολιτικής που, είναι σχεδόν βέβαιο, ότι είναι καταδικασμένο σε αποτυχία. Στην εκτίμηση αυτή, συνηγορούν και τα εξής:

Πρώτον, το γεγονός ότι παρόμοια μέτρα οικονομικής πολιτικής εφαρμόστηκαν ολόκληρη την προηγούμενη δεκαετία - και όχι μόνο - και από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Παρά τον πακτωλό δισεκατομμυρίων που δόθηκαν στις επιχειρήσεις (κυρίως μεγάλου και μεσαίου μεγέθους) από τον κρατικό προϋπολογισμό και τα κοινοτικά ταμεία με τη μορφή των επιχορηγήσεων, επιδοτήσεων, φοροαπαλλαγών, εισφοροαπαλλαγών κλπ. και παρά τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης που παρουσίασε η ελληνική οικονομία, η μάστιγα της ανεργίας συνεχίζει να ταλανίζει την Ελλάδα και να πλήττει βάναυσα τους νέους και τις γυναίκες. Αποτέλεσμα αυτού του μοντέλου οικονομικής πολιτικής, που εναποθέτει την αντιμετώπιση των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας και των εργαζομένων στο μεγάλο κεφάλαιο, ήταν το επίσημο ποσοστό ανεργίας στην Ελλάδα να κινείται γύρω και πάνω από 10% σε όλη την περίοδο των τελευταίων 14 ετών.

Δεύτερον, το ίδιο μοντέλο, εφαρμόστηκε επίσης - χωρίς αποτελέσματα - και στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη. Ομως, η μάστιγα της ανεργίας δεν αντιμετωπίστηκε, αλλά εξακολουθεί να πλήττει και την αμερικανική και την ευρωπαϊκή οικονομία. Στη μεγάλη αγορά της ΕΕ, το επίσημο ποσοστό ανεργίας παραμένει πάνω από 8% με τάση αύξησης, ενώ το πραγματικό ποσοστό είναι πολύ μεγαλύτερο.

Τρίτον, ενδιαφέρον παρουσιάζει και προχτεσινή ανάλυση της εφημερίδας «Wall Street Journal», που επιχειρώντας να εξηγήσει το γεγονός ότι παρά τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης που παρουσιάζει την τελευταία διετία η αμερικανική οικονομία, η ανεργία στις ΗΠΑ παραμένει σε υψηλά επίπεδα, σημείωνε: Το φαινόμενο που παρατηρήθηκε την τελευταία δεκαετία στις ΗΠΑ, με τη μεταφορά θέσεων εργασίας από τον τομέα τηλεπικοινωνιών σε ξένες αγορές χαμηλού κόστους, όπως Ινδία, Φιλιππίνες, Μεξικό, Καναδά και άλλες περιοχές, γενικεύεται καθώς επεκτείνεται και σε άλλους τομείς της αμερικανικής οικονομίας. Οπως σημειώνει η εφημερίδα, «τώρα αυξάνεται η λίστα των θέσεων εργασίας που μεταφέρονται σε ξένες αγορές, καθώς συμπεριλαμβάνονται και άλλα επαγγέλματα, από λογιστές έως ηλεκτρολόγους μηχανικούς».

Βέβαια, παρόμοια φαινόμενα, με τις μεγάλες (κυρίως) επιχειρήσεις να μεταφέρουν τις θέσεις εργασίας από τη χώρα που δραστηριοποιούνται σε άλλη χώρα (όπου τα μεροκάματα και γενικότερα το κόστος παραγωγής είναι φτηνότερα) βίωσαν και βιώνουν και οι χώρες μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. Κραυγαλέα περίπτωση για τη χώρα μας, αποτέλεσε η απόφαση των αφεντικών της πολυεθνικής ΣΙΣΣΕΡ ΠΑΛΚΟ (δεν είναι βέβαια η μοναδική περίπτωση) που πριν ένα περίπου χρόνο έκλεισε το εργοστάσιό της στα Πετράλωνα και πέταξε στο δρόμο της ανεργίας τις 500 εργάτριες, για να μεταφέρει την παραγωγική δραστηριότητα στη γειτονική Βουλγαρία, όπου τα μεροκάματα είναι πιο κοντά σ' αυτά της Ασίας...

Μα τι συμβαίνει τέλος πάντων; Αυτές τις αλήθειες δεν τις γνωρίζουν η ηγεσία και το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης της ΝΔ; Δε βλέπουν, ότι όσο περισσότερο διευρύνουν τα κίνητρα και την ασυδοσία του μεγάλου κεφαλαίου - στο οποίο εναποθέτουν τις ελπίδες τους για την ανάκαμψη της οικονομίας, τη μείωση της ανεργίας κλπ. - αναπαράγουν και διαιωνίζουν τα αδιέξοδα της χώρας και των εργαζομένων; Τις γνωρίζουν. Αλλά οι δεσμεύσεις τους απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο, είναι τόσο μεγάλες, ώστε προτιμούν να κλείνουν τα μάτια τους μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα και επιμένουν στην εφαρμογή του συγκεκριμένου μοντέλου ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας. Αλλωστε η πραγματική αντιμετώπιση της ανεργίας προϋποθέτει μια άλλη πολιτική που θα στρέφεται ακριβώς εναντίον των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου.