Η «Συμπαράταξη για την Αθήνα», από το 1998 ακόμη, όταν όλοι ...«πανηγύριζαν» για την ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων, όχι μόνο δεν παρασύρθηκε από το γενικότερο αυτό κλίμα, αλλά, αντιθέτως, ήταν αυτή που πρώτη έκρουσε τον «κώδωνα του κινδύνου». Και σήμερα, έξι χρόνια μετά, λίγο πριν από την έναρξη των Αγώνων, η «Συμπαράταξη» βρίσκεται πλήρως δικαιωμένη.

Συγκεκριμένα, συνέβαλε με όλες τις δυνάμεις που είχε και έχει, ώστε να δημιουργηθεί ένα κίνημα που αντιστάθηκε και αντιστέκεται στην καταστροφική πολιτική, στο όνομα της νέας «μεγάλης ιδέας». Αποκάλυψε σχέδια και ρυθμίσεις, που θα ήταν καταστροφικές για την Αθήνα. Η δράση της ήταν η αιτία για να αποτραπούν αρνητικές επεμβάσεις για τους κατοίκους της πόλης.

Η «Συμπαράταξη» αντιτάχθηκε στην καταστροφή των ελεύθερων χώρων. Μαζί με άλλες δυνάμεις, δημοτικές παρατάξεις όμορων δήμων και κατοίκους, απαίτησε και απαιτεί το πάρκο στο Γουδί να γίνει πράσινο. Το Πεδίον του Αρεως να μην καταστραφεί από τις συνεχείς παρεμβάσεις του ιδιοκτήτη του «Πανελλήνιου ΓΣ», μεγαλοεπιχειρηματία Μ. Κυριακού, με τις ευλογίες της κυβέρνησης. Πρωτοστάτησε στους αγώνες για τη σωτηρία του Αλσους Ριζάρη. Ηταν μπροστάρης στους αγώνες, για να μην τσιμεντοποιηθεί το Πάρκο Ελευθερίας με την έγκριση του υπουργείου Πολιτισμού από τη δραστηριότητα του επιχειρηματία Χρ. Λαμπράκη.

Σημείωσε πως η δήθεν «εθνική ομοψυχία» στο όνομα της «Ολυμπιακής Ιδέας», στην ουσία, χρησιμοποιείται για τον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών. Ασκησε οξύτατη κριτική και αγωνίστηκε τόσο εντός, όσο και εκτός των εδράνων του δημοτικού συμβουλίου, για να μην περάσει η αναδιαμόρφωση της δημοτικής αστυνομίας σε κατασταλτικό μηχανισμό και ήταν η μόνη παράταξη που το καταψήφισε.

Τέλος, η «Συμπαράταξη» έδωσε μάχη για να αποτρέψει την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος. Καταψήφισε τη λήψη του υπέρογκου δανείου, που εν τέλει θα κληθεί να πληρώσει ο εργαζόμενος, όπως και όλες τις άλλες επιλογές που δεν προσφέρουν κοινωνικό έργο για τους δημότες, τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα της πόλης.