Δήλωσε μεταξύ άλλων βασικό, ιδρυτικό στέλεχος του «PEL = Party of European Left», που σημαίνει κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και που, θα ήθελα να σας πληροφορήσω, όσοι, βέβαια από σας δεν είστε πληροφορημένοι, ιδρύθηκε στη βάση ενός πολιτικού μορφώματος, που προέκυψε το Γενάρη του 2004 από την πρωτοβουλία 10 κομμάτων: Δημοκρατικού Σοσιαλισμού (Γερμανία), Συνασπισμός (Ελλάδα), Κομμουνιστική Επανίδρυση (Ιταλία), ΚΚ Αυστρίας, ΚΚ Γαλλίας, Dei Lenk (Λουξεμβούργο), Ενωμένη Αριστερά (Ισπανία), ΚΚ Σλοβακίας, Κόμμα Γάλλων Κομμουνιστών και ΚΚ Βελγίου. Τώρα, και με το δίκιο σας, θα μπορούσατε να μου πείτε για ποιο λόγο να ασχολούμαι με τις δηλώσεις των βασικών και, μάλιστα, ιδρυτών ενός νεοϊδρυμένου κόμματος, για το οποίο εμείς ούτε γιατί ιδρύθηκε ξέρουμε, ούτε τι ακριβώς θα κάνει, μια και ιδρύθηκε και, τέλος, ούτε γιατί να λέγεται «κόμμα της Αριστεράς», αφού ένα από τα βασικά και ιδρυτικά του στελέχη δήλωσε πως «η Αριστερά πρέπει να αλλάξει». Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που με ανάγκασε να σχολιάσω στο σημερινό μου σημείωμα τη δήλωση αυτή.

Και μιλώ, βέβαια, για ένα σχόλιο που δε στέκεται απλώς στις λέξεις, ούτε στο ύφος της δήλωσης και ούτε φυσικά στη σιγουριά του δηλώσαντος. Μια σιγουριά που φαίνεται να βασιζόταν στο τελικό συμπέρασμα όχι μόνο του ίδιου, αλλά και των άλλων που ίδρυσαν το «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς», ότι αφού η «αριστερά πρέπει να αλλάξει», ας ιδρύσουμε και ένα κόμμα που, ενώ θα λέγεται «της Αριστεράς», το ίδιο το κόμμα δεν μπορεί να είναι «εντελώς» αριστερό, γιατί αυτή, η Αριστερά δηλαδή, πρέπει να αλλάξει. Και ως εδώ το «αστείο». Ξέρετε όμως πολύ καλά πως και στο αρχαίο θέατρο εκτός από την «κωμωδία» παίζονταν και τραγωδίες. Ετσι οι θεατές δε γελούσαν μόνο, αλλά έκλαιγαν κιόλας. Φοβούνταν τα όσα συνέβαιναν πάνω στη σκηνή. Ταύτιζαν τον εαυτό τους με τους τραγικούς ήρωες και ανησυχούσαν και για τη δική τους τη μοίρα. Το ίδιο, λοιπόν, αισθάνθηκα τη στιγμή που άκουσα τη δήλωση, του κυρίου Ν. Κωνσταντόπουλου. Φοβήθηκα, ανησύχησα, γιατί σκέφτηκα πως και η δική μου μοίρα, και η δική σας, φυσικά, ως υποκειμένων της ευρωπαϊκής τραγωδίας είναι δυνατό να υποστούν τις περιπέτειες των τραγικών ηρώων, που έπασχαν ό,τι έπασχαν όχι γιατί αυτοί οι ίδιοι το ήθελαν, αλλά γιατί η θέληση των θεών ή των αρχόντων τους το επέβαλλε. Ετσι και μεις χωρίς να φταίμε οι ίδιοι, μπορεί να πάθουμε.

Κι αυτός ο φόβος και η ανησυχία δεν οφειλόταν στη συνειδητοποίηση της δικής μου, της προσωπικής αδυναμίας, αλλά στη σκέψη πως και η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει τους δικούς της «θεούς» και τους δικούς της άρχοντες που αποφασίζουν στο δικό μας το όνομα ενάντια στη δική μας τη θέληση. Στη θέληση που ορίζει με καθαρότητα το «ζωτικό χώρο», όπου θα βιώσουμε τη συλλογική μας ευμάρεια, απαλλαγμένοι από την εκμετάλλευση, την ιμπεριαλιστική τρομοκρατία, τη βαρβαρότητα της νέας τάξης πραγμάτων. Οπου θα βιώσουμε την πραγματική Δημοκρατία όχι ως σύστημα νομιμοποίησης της θέλησης της πλειοψηφίας, αλλά ως δύναμη των εργαζομένων να δημιουργούν με βάση τη δική τους θέληση τον αντικειμενικό κόσμο της Ελευθερίας και της ζωικής Ομορφιάς. Οπου τελικά μόνο με την «ανυπακοή» και την «απειθαρχία» της πραγματικής Αριστεράς, των Κομμουνιστών, με άλλα λόγια, και των συμμάχων τους η Ευρώπη θα πάψει να συνιστά το χώρο μιας πολιτικής «τραγωδίας», όπου τα τραγικά υποκείμενα, εμείς δηλαδή, θα ζούμε μέσα σε συνθήκες που δε θα τις παράγουμε εμείς, αλλά οι «άλλοι». Αν, όμως, η Αριστερά αλλάξει; Ποιος θα μάχεται και ποιος θα απειθαρχεί; Γιατί, πώς να το κάνουμε, κύριε Κωνσταντόπουλε, οι αλλαγές που υπονοείτε είναι πολύ επικίνδυνες. Πολύ επικίνδυνες και άκρως ανιστόρητες.