Ετσι, το μόνο που απομένει ως έσχατη... αντι-αμερικανική αντίσταση στους ευρωλάγνους είναι να σύρονται πίσω από τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Το έσχατο αυτό όριο των θεραπαινίδων του ευρω-αντιαμερικανισμού καταρακυλάει στη φαντασία της «ανεξάρτητης ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής άμυνας και ασφάλειας». Δέσμιοι στην πολιτική της ευρωπαϊκής μεγαλο-αστικής τάξης έναντι του αμερικανικού κεφαλαίου των ΗΠΑ, οι ευρωλάγνοι υποστηρίζουν κάθε προσπάθειά της να αναπτυχθεί στρατιωτικά.

Ετσι το λεγόμενο «ευρω-ανεξάρτητο» αποκαλύπτεται μια αντίστοιχη με τις ΗΠΑ ιμπεριαλιστική δύναμη. Επειδή, όμως, στην εποχή μας ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός λειτουργεί ως αναγκαία προϋπόθεση εσωτερικής εξισορρόπησης κι επειδή ο φόβος του λαϊκού κινδύνου είναι έκδηλος, οι ευρω-ιδιαιτερότητες γίνονται ο ευρωπαϊκός πυλώνας του ενιαίου διεθνούς ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού. Κάθε ευρω-αμυντική διαμόρφωση εντάσσεται στο ενιαίο υπό αμερικανική κηδεμόνευση ΝΑΤΟ. Η ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική γίνεται ουρά της αμερικανικής με τις αποχρώσες διαφοροποιήσεις της Μαριορής που δεν ήθελε το συγκεκριμένο μερίδιο προίκας που της έδιναν. Το μέχρι τώρα συμπέρασμα για την εξωτερική πολιτική της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι η ευθυγράμμισή της με αυτή των ΗΠΑ (Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Μέση Ανατολή κλπ.) με τις αποχρώσες εκάστοτε πολιτικές και στρατιωτικές διαφοροποιήσεις.