Στο Πέτροβο, ορεινό χωριό της Ηπείρου, στις αρχές του αιώνα που μόλις έφυγε, ζούσε μια πατριαρχική οικογένεια η «φαμίλια των Λιστινών», αντικείμενο του μυθιστορήματος του Φάνη Μούλιου, που εκδίδεται για 5η φορά (κέρδισε το 1986 το βραβείο μυθιστορήματος του Δήμου Αθηναίων).

Από πού ξεκίνησαν και πώς ρίζωσαν οι Λιστινοί σ' αυτό τον άγριο χώρο, που ξεμοναχιάζεται από τους γύρω τόπους μόλις αρχίζει το φθινόπωρο και το χειμώνα κλειδώνονται μέσα στα σπίτια τους θαμμένοι στο χιόνι και την παγωνιά, με ομηρικό τρόπο ο συγγραφέας ξεκουκίζει τα πεπραγμένα τους. Κάθε λεπτομέρεια καλά χαραγμένη των ασχολιών ή των ψυχικών και φυσικών καταστάσεών τους, ενώ κυριαρχεί αγέρωχος ο χώρος με τις δικές του εναλλαγές, ζωηρά χρωματισμένος.

Γερή πεζογραφική πένα παρασύρει ορμητικά το φιλαναγνώστη με την πολύχρωμη γλώσσα της: «Ηρθε ξανά το καλοκαίρι μ' ένα αργό ρυθμό, σχεδόν περπατώντας. Γυμνό απ' τη μέση και πάνω, έσταζε ιδρώτα απ' τον ήλιο που ήθελε όλη τη μέρα δική του». (Εκδόσεις «Λωτός»).

Αλληγορικό θεατρικό έργο «Τα μάτια του βασιλιά» του Γιώργου Κακουλίδη. Βασικός πρωταγωνιστής ο Μελχιόρ, όπου ανάμεσα στο συμβολισμό, την πραγματικότητα και την ονειρική κατάσταση, σκιαγραφεί τη σκληρή καθημερινή ζωή. Δε χαρίζεται πουθενά, «τα του Καίσαρος, τω Καίσαρι».

Με μαθηματικούς υπολογισμούς η σαπισμένη κοινωνία ανοίγει το φρικαλέο στόμα της και ξεχύνει τους δύσοσμους οχετούς της. Σε ποιητικό στιλ κάποιες γραμμές κάνουν φανερή τη στόφα της γραφής του Γιώργου Κακουλίδη: ποιητής. Εχει τιμηθεί (1991) με το βραβείο Καβάφη.

Το εξώφυλλο φιλοτέχνησε η Κατερίνα Χοχλιδάκη. (Εκδόσεις «Πατάκη»).