Την περασμένη Τρίτη συνεδρίασε η Κυβερνητική Επιτροπή, με θέμα την απασχόληση και τα δήθεν μέτρα για την αντιμετώπιση της ανεργίας, που ενδέχεται να οξυνθεί μετά το πέρας των Ολυμπιακών Εργων. Ανεξάρτητα από το κατά πόσο αυτοί που προδικάζουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα επαληθευτούν, το σίγουρο είναι ότι η ανεργία αποτελεί και σήμερα ένα από τα βασικότερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Και για να ακριβολογούμε, ένα πρόβλημα της εργατικής τάξης. Γιατί, βεβαίως, την ανεργία την πληρώνουν αυτοί που χάνουν τη δουλιά τους. Την πληρώνει κάθε εργατική οικογένεια, που στα σπλάχνα της συντηρεί και κάποιον άνεργο ή υποαπασχολούμενο. Ουδόλως η ανεργία αφορά τους επιχειρηματίες, που στο κυνήγι τους για το κέρδος επιλέγουν να μειώσουν το προσωπικό, να κλείσουν ή να μεταφέρουν σε άλλες χώρες τις επιχειρήσεις τους.

Η ανεργία, παρά τις αυξομειώσεις της, παρά τα ζιγκ-ζαγκ στους πίνακες της στατιστικής, παραμένει μια ανοιχτή πληγή που πυορροεί. Και μόνο τα πρόσφατα στοιχεία του ΚΕΘΕΑ, ότι το 80% των χρηστών ναρκωτικών ουσιών είναι άνεργοι και υποαπασχολούμενοι, επιβεβαιώνει τον σκληρό, διαβρωτικό, ακόμα και δολοφονικό χαρακτήρα της ανεργίας. Οτι, τελικά, η μεγάλη μάστιγα είναι η ανεργία.

Οι εργαζόμενοι έχουν τη δική τους εμπειρία. Και η εμπειρία αυτή δείχνει περίτρανα ότι η ανεργία δεν είναι πρόσκαιρη, ούτε προσωρινή. Δεν είναι μπόρα που θα περάσει. Είναι το σύμπτωμα και όχι η ασθένεια. Γιατί η πραγματική ασθένεια βρίσκεται στην πολιτική που υπηρετεί και στηρίζει την παραγωγή και αναπαραγωγή του κέρδους.

Αυτή ακριβώς η πολιτική έχει τους πολιτικούς της φορείς. Αυτή η πολιτική, είτε ακούει στο όνομα της σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ, είτε της προηγούμενης του ΠΑΣΟΚ, είτε ακούει στο όνομα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έχει την ίδια αντιλαϊκή ταυτότητα. Η πολιτική αυτή, πότε με τη σημαία της ανταγωνιστικότητας, πότε με την υποκριτική διακήρυξη για «αύξηση της απασχόλησης», έχει πάντα την ίδια στόχευση: Την αφαίρεση δικαιωμάτων και εργατικών κατακτήσεων, την ενίσχυση του μεγάλου κεφαλαίου.

Απ' αυτή την άποψη, οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα, ούτε από την κυβέρνηση, ούτε από την ΕΕ και τα κόμματα που τη φυλάσσουν ως «κόρη οφθαλμού». Και δεν πρέπει να τρέφουν καμιά αυταπάτη ότι οι θύτες, οι συμμέτοχοι και συνένοχοι σε αυτή την πολιτική, θα αντιμετωπίσουν τις συνέπειες. Οτι οι θιασώτες της «ανταγωνιστικότητας», τα φερέφωνα της Λισαβόνας και της στρατηγικής του μεγάλου κεφαλαίου, θα σταθούν δήθεν αρωγοί στα θύματά τους.

Πολύ περισσότερο που τα όποια μέτρα κατά της ανεργίας στην πραγματικότητα είναι μέτρα κατά των ανέργων, κατά του δικαιώματος στη σταθερή και μόνιμη εργασία. Είναι το όχημα για την επιβολή νέων αντεργατικών μέτρων, για την κατάργηση του οχτάωρου, την αύξηση της μερικής απασχόλησης και της ευελιξίας στην αγορά εργασίας. Η περίφημη επιδότηση της εργασίας, που έχει επιβάλει η ΕΕ, οδηγεί στην περικοπή επιδομάτων, στη στέρηση του επιδόματος ανεργίας από χιλιάδες πραγματικούς ανέργους και στη χρηματοδότηση των επιχειρήσεων. Στη χρηματοδότηση δηλαδή αυτών που ευθύνονται για την ανεργία.

Γι' αυτό οι κομμουνιστές δεν αποδέχτηκαν ποτέ όλα αυτά τα νέα φρούτα. Στέκονταν πάντα και στέκονται στο μετερίζι για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ανέργων. Πάλευαν και παλεύουν για την ενίσχυση των ανέργων, τη λήψη ουσιαστικών μέτρων προστασίας. Διεκδικούν αταλάντευτα το δικαίωμα στη δουλιά με πλήρη δικαιώματα.

Την ίδια στιγμή, σηκώνοντας το βλέμμα πέρα από το βούρκο, που κάθε μέρα γεννά ο «πολιτισμός» του κέρδους, το ΚΚΕ καλεί εργαζόμενους και ανέργους να κάνουν δική τους υπόθεση τη συγκρότηση του Μετώπου. Να παλέψουν για τη δική τους εξουσία. Μια εξουσία που, στηριγμένη σε μια ισχυρή λαϊκή πλειοψηφία, θα βάλει σε λειτουργία και σε πλήρη κίνηση τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας μας. Μια οικονομία που θα σχεδιάζεται με βάση τις δικές τους σύγχρονες ανάγκες. Και όπου ο παράγοντας εργασία, ο εργάτης, ο άνθρωπος, θα είναι η πιο πολύτιμη αξία και όχι τα απόνερα του κέρδους όπως είναι σήμερα.