Εδώ, τι να πεις; Μπροστά σου ξεδιπλώνονται άριστες κινηματογραφικές αρετές (σκηνοθεσία, φωτογραφία, μοντάζ, καταπληκτικοί χώροι, ατμόσφαιρα κ.ά.), και όλα αυτά για ένα μεταφυσικό εξωπραγματικό σεναριακό κατασκεύασμα. Ενα εγκεφαλικό «πράγμα» που δεν ακουμπάει πουθενά. Και εδώ, βέβαια, έχουμε θαυμάσιους ηθοποιούς (Τζούλι Κρίστι, Ντόναλντ Σάδερλαντ, Μάσιμο Σεράτο, κ.ά).

Ενα παιδάκι πνίγεται. Η ζωή των γονιών, όπως είναι φυσικό, αλλάζει. Το πληγωμένο ζευγάρι βρίσκεται στη Βενετία. (Μια Βενετία μοναδική, καθώς δεν είχε ακόμα βαφεί «τουριστικά» και τα σπίτια, μαζί με την υγρασία, δείχνουν και τον χρόνο που πέρασε πάνω τους (η ταινία γυρίστηκε το 1973). Εκεί, λοιπόν, το ζευγάρι γνωρίζει δυο «παράξενες» ηλικιωμένες αδελφές. Η συνέχεια είναι, κατά τη γνώμη μας, όλα κατασκευές, όλα επίπλαστα. Γίνονται για να γίνονται. Αν ο Νίκολας Ρεγκ, ο σκηνοθέτης της ταινίας (έχει συνεργαστεί σαν διευθυντής φωτογραφίας με Τριφό, Κόρμαν...), ακολουθούσε τη λογική του θρίλερ, χωρίς «φιλοσοφικές» παρεμβολές, θα είχαμε ένα πολύ καλό θρίλερ. Αφού και ο ίδιος αλλά και οι συνεργάτες του είναι καθ' όλα άξιοι. Αυτός, όμως, φαίνεται, δεν ένιωθε ικανοποιημένος με ένα «απλό» θρίλερ και άρχισε τις προσθέσεις. Αυτές οι προσθέσεις τον πέταξαν έξω! Αναγκάζεσαι να μην παίρνεις στα σοβαρά όλα αυτά τα «αστεία» που διαδραματίζονται μπροστά σου. Το πίσω - μπρος του χρόνου, αν δε δικαιολογείται, δε σημαίνει τίποτα. Γι' αυτό και δε «συγκινείσαι». Δε γίνεσαι μέρος του έργου. Ούτε καν «τρομάζεις»!

Παρ' όλα αυτά το έργο είναι γεμάτο βραβεία! Σκηνοθέτης, φωτογράφος, ηθοποιοί (Κρίστι-Σάδερλαντ), Μοντάζ, Ηχητική επένδυση, καλύτερη παραγωγή, έχουν βραβευτεί από τη BAFTA (Βρετανική Ακαδημία Κινηματογράφου). Το σενάριο είναι βασισμένο σε μια ιστορία της Δάφνης Ντι Μοριέ! (Ριβιέρα, Ψυρρή, Δεξαμενή).