Η ανάγκη έντασης της δράσης των ταξικών δυνάμεων, με στόχο το δυνάμωμα και τη συνέχιση του αγώνα των συμβασιούχων και όλων των εργαζομένων, στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, για τη διεκδίκηση του δικαιώματος στη μόνιμη, σταθερή και πλήρη δικαιωμάτων εργασία, αναδείχτηκε στη χτεσινή σύσκεψη που οργάνωσαν τα Συντονιστικά των Εργαζομένων στους ΟΤΑ, τα ΑΕΙ - ΤΕΙ και τους Ξενοδοχοϋπαλλήλους, με τη συμμετοχή συνδικαλιστών και εργαζομένων από πολλούς κλάδους. Κάτι που - όπως τονίστηκε - πρέπει να εκφραστεί άμεσα με τη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στην προσυγκέντρωση των ταξικών δυνάμεων στην Ομόνοια και ώρα 8.30 το πρωί την Πέμπτη 22 Ιούλη. Ημέρα απεργίας των συμβασιούχων για το δικαίωμα στη δουλιά, που αποφάσισαν οι Ομοσπονδίες Συμβασιούχων στο Δημόσιο και Εργαζομένων στους ΟΤΑ, κάτω από την πίεση των εργαζομένων (οι μόνιμοι στους ΟΤΑ θα πραγματοποιήσουν στάση εργασίας, 8π.μ.-11 π.μ.) Η κεντρική συγκέντρωση θα γίνει στην πλατεία Κλαυθμώνος.

Για την επιτυχία αυτού του στόχου, όπως υπογράμμισαν πολλοί συνδικαλιστές στη σύσκεψη, απαιτείται η κινητοποίηση όλων, από σήμερα κιόλας, μέσα από τα σωματεία, τους χώρους δουλιάς, το μοίρασμα ανακοινώσεων, την πραγματοποίηση γενικών συνελεύσεων και κάθε δυνατή μορφή ενημέρωσης και αγωνιστικής αφύπνισης των εργαζομένων. Ακόμα, υπογραμμίστηκε το αδιαπραγμάτευτο του αγωνιστικού αιτήματος για μόνιμη, σταθερή και πλήρη δικαιωμάτων εργασία για όλους χωρίς όρους, αίτημα που εκφράζει τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων. Με αυτή την έννοια απαιτείται η άμεση απόσυρση του Προεδρικού Διατάγματος που στερεί το δικαίωμα στη δουλιά από τη συντριπτική πλειοψηφία των συμβασιούχων, η κατάργηση κάθε μορφής ελαστικών μορφών απασχόλησης, η επαναπρόσληψη των απολυμένων κ.ά.

Στη σύσκεψη καταδείχτηκε ότι το χτύπημα στη μόνιμη και σταθερή εργασία είναι απόρροια της αντεργατικής πολιτικής των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, της ΕΕ, προκειμένου να εξασφαλίσουν φθηνό ευέλικτο εργατικό δυναμικό στο μεγάλο κεφάλαιο για την αύξηση των κερδών του. Ταυτόχρονα, καταδικάστηκαν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ που στηρίζουν αυτή την πολιτική σπέρνοντας αυταπάτες, αρνούμενες να οργανώσουν την πάλη των εργαζομένων και προστρέχοντας στα στημένα τραπέζια των «κοινωνικών διαλόγων».