Καθώς όλο και περισσότεροι ιστορικοί αρχίζουν να μελετούν την περίοδο του εμφυλίου πολέμου και κάποιοι από αυτούς επιδιώκουν τη δήθεν «αντικειμενική» επανεξέταση - διάβαζε επανασυκοφάντηση - του άνισου, μπροστά στον πάνοπλο, αγγλοαμερικανοκίνητο ελληνικό στρατό, και γι' αυτό πολλαπλά ηρωικού αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, δεν είναι μόνο αναγκαία, αλλά είναι και πολύτιμα τα βιβλία-μαρτυρίες των ΕΑμιτών αγωνιστών, που αδυσώπητα διωκόμενοι ξαναβγήκαν με το ΔΣΕ στα βουνά. Τέτοιο πολύτιμο βιβλίο είναι η μαρτυρία του μαχητή του ΕΛΑΣ και έπειτα του ΔΣΕ, Κώστα Γκριτζώνα «Μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού (Η τολμηρότερη ιστορία που γράφτηκε στα χρόνια του εμφυλίου πολέμου, 1946-1949)» (εκδόσεις «Φιλίστωρ»). Ο συγγραφέας μετά από μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία, όσον αφορά στη συμμετοχή γυναικών σε πολέμους και επαναστάσεις ανά τον κόσμο και τους αιώνες, αναδείχνει την τεράστια διαφορά των μαχητριών του ΔΣΕ, συγκριτικά με την αναγκαστική ή παρορμητική στράτευση γυναικών. Μια διαφορά ουσίας (πατριωτικής, ιδεολογικής, ηθικής, συναισθηματικής), αφού η ένταξη των γυναικών στο ΔΣΕ ήταν συνειδητή, εθελοντική, αφιλοκερδής προσφορά χιλιάδων αγωνιστριών του λαού μας, που βιώνοντας - και εκείνες παρότι γυναίκες - τη μεταβαρκιζιανή δολοφονική τρομοκρατία, αποφάσισαν να αγωνιστούν στο πλάι των γιων, των πατεράδων, των αδελφών, των αγαπημένων τους και σε αμέτρητες περιπτώσεις και σε δεινότατες καταστάσεις και αναδείχτηκαν σε πρότυπα γενναιότητας, ηρωισμού και αυτοθυσίας, που ανάλογά τους δεν υπάρχουν, ίσως, στον κόσμο.