Φθηνή είναι η τιμή της εργατικής δύναμης, όχι μόνο στην Ελλάδα. Το ίδιο ισχύει τόσο για τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όσο και τις ΗΠΑ, ενώ στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, το εμπόρευμα «εργατική δύναμη» πωλείται... πάμφθηνα.

Του λόγου το αληθές, βεβαιώνουν τα στοιχεία των στατιστικών υπηρεσιών της ΕΕ (Γιουροστάτ), σύμφωνα με τα οποία το Γενάρη του 2004 ο ελάχιστος μηνιαίος μισθός στην Ελλάδα ήταν 605 ευρώ. Αν συγκριθεί με τις 15 - πριν τη διεύρυνση - χώρες - μέλη της ΕΕ η χώρα μας βρίσκεται στη 13η θέση, μπροστά από την Ισπανία και την Πορτογαλία. Πίσω επίσης βρίσκονται η Μάλτα και όλες οι υπόλοιπες χώρες που εντάχθηκαν πρόσφατα στην ΕΕ. Ρουμανία και Βουλγαρία καταλαμβάνουν τις τελευταίες θέσεις του πίνακα με 69 και 61 ευρώ αντίστοιχα.

Στις ΗΠΑ των απογόνων του Ρίγκαν, όπου εφαρμόστηκαν συστηματικά πολιτικές καθήλωσης της τιμής της εργατικής δύναμης - δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις της υψηλής κερδοφορίας και της αύξουσας παραγωγικότητας των αμερικανικών επιχειρήσεων τις τελευταίες δύο δεκαετίες - ο κατώτατος μηνιαίος μισθός το Γενάρη ήταν 727 ευρώ, που για τα αμερικανικά δεδομένα αποτελεί μισθό πείνας. Αν μάλιστα συγκρίνουμε τους μισθούς με βάση τις Μονάδες Αγοραστικής Δύναμης κάθε χώρας (δηλαδή τα επίπεδα των μισθών ως προς τις τιμές κάθε χώρας), οι ΗΠΑ βρίσκονται κάτω από την Ελλάδα με 797 ΜΑΔ, έναντι 821 ΜΑΔ της χώρας μας. Και με τη νέα κατάταξη, στην πρώτη θέση βρίσκονται Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Βέλγιο και στις τελευταίες οι χώρες που εντάχθηκαν πρόσφατα στην ΕΕ.

Η εξέλιξη του κατώτατου μισθού - ημερομισθίου, αποτελεί βασικό δείκτη της σχέσης κεφαλαίου - εργασίας. Τα στοιχεία καταδεικνύουν ότι οι πολιτικές καθήλωσης των μισθών, δεν έχουν εθνικά αλλά διεθνή χαρακτηριστικά. Είναι οι πολιτικές που εφαρμόζει το κεφάλαιο προκειμένου να βγει από την κρίση. Από την άποψη αυτή πλήττεται το σύνολο της εργατικής τάξης, είτε αυτή βρίσκεται στις ΗΠΑ, είτε στη Βόρεια Ευρώπη, είτε στις χώρες του Νότου. Οσο για τα επίπεδα μισθών των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, αυτά πλέον αποτελούν το στόχο των προσαρμογών που προωθούνται μέσω των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού. Οι μισθοί Βουλγαρίας και Ρουμανίας, είναι το σύνθημα που γράφουν οι κεφαλαιοκράτες στις σημαίες τους, με την απειλή, πως αν οι εργάτες δεν αποδεχτούν τη νέα πραγματικότητα, θα μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους στις χώρες αυτές...