Βίβιαν Λι – Ρόμπερτ Τέιλορ

... Ολα, εκτός από την ίδια την ταινία που παίζεται και ξαναπαίζεται και θα συνεχίσει να παίζεται (παραγωγή 1940)! Γιατί πρόκειται για μια ταινία «είδος γραφής». Για μια ταινία «ιστορική». Μια ταινία που παίζουν δυο πασίγνωστοι στην εποχή τους, για πολλούς ακόμα και σήμερα, ηθοποιοί. Η Βίβιαν Λι και ο Ρόμπερτ Τέιλορ. Αλλά και μια ταινία, σκηνοθετημένη από έναν σκηνοθέτη που γύρισε πλήθος ταινιών, οι οποίες ταινίες δεν έμοιαζαν ποτέ μεταξύ τους! Κάθε μια από αυτές είχε το δικό της ύφος, στιλ και περιεχόμενο. Ο Λιρόι γύρισε κωμωδίες, δράματα, επικά έργα, μιούζικαλ, κοινωνικά, αστυνομικά.

Το θέμα της «Γέφυρας της Αμαρτίας» στηρίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Ρόμπερτ Σέεργουντ. Και λέμε στηρίζεται, γιατί η λογοκρισία της τότε εποχής δεν επέτρεψε στους δημιουργούς να δημιουργηθεί ένας ερωτικός δεσμός ανάμεσα σε μια πόρνη και έναν Αγγλο αξιωματικό, όπως έγινε σε μια άλλη ταινία (1931) που γυρίστηκε βασισμένη στο ίδιο θεατρικό έργο. (Γίνονται αυτά τα πράγματα δυο φορές στην εγγλέζικη συντηρητική κοινωνία; Και μάλιστα σε ώρες πολέμου; Δε γίνονται!) Ετσι η Μάιρα (Βίβιαν Λι) όταν γνωρίζει τον Αγγλο αξιωματικό (Ρόμπερτ Τέιλορ) δεν είναι, ακόμα, πόρνη. Είναι μπαλαρίνα και μάλιστα κλασικού χορού! Στη συνέχεια, βέβαια, γίνεται πόρνη, αλλά ας όψεται ο ...πόλεμος!

Ολα αυτά τα συμβατικά πράγματα στα χέρια ανίκανων θα τέλειωναν με τη γέννησή τους. Ομως η ταινία αντέχει, και θα αντέχει, γιατί ακολουθεί όλους τους κανόνες του δράματος. Εχει αρχή, μέση και τέλος. Σκελετό γερό για να αντέχει. Και, ακριβώς, επειδή είναι συνεπής γίνεται και πειστική. Παρότι διηγείται φανταστικά (με την έννοια των εξωπραγματικών) πράγματα. Παρότι μας ζητάει να αποδεχτούμε μια σειρά συμπτώσεις (παρεξηγήσεις, παραλείψεις), για να αποδεχτούμε και την τραγική (τότε) ιστορία της.

Ολοι οι ηθοποιοί έχουν κύρος. Υποδύονται τους ρόλους τους με πειστικότητα. Δε διεκπεραιώνουν. Γίνονται μέρος της ταινίας. Οπως μέρος της ταινίας γίνεται και η θαυμάσια ασπρόμαυρη φωτογραφία, το λειτουργικό μοντάζ, η μουσική και οι ήχοι της. Ολα είναι μέρος μιας καλοκουρδισμένης μηχανής. Τη μόνη υπέρβαση που πρέπει να κάνει ο θεατής, για να γίνει και αυτός μέρος της ταινίας και να την ευχαριστηθεί, είναι να αποδεχτεί τη λογική των ρομαντικών αφηγημάτων. Των αφηγημάτων που θεωρούν το «πεπρωμένο» των ανθρώπων προδιαγεγραμμένο. Η ίδια η ταινία έκανε τις δικές της «παραχωρήσεις» στο ρεαλισμό. Το ειδύλλιο δεν κατέληξε θετικά (happy end). Αντίθετα μας προσγείωσε όλους. Είπε «αυτά τα πράγματα που σας λέω δε γίνονται ούτε στον κινηματογράφο»! Το ζευγάρι χώρισε. Και χώρισε... αλλά ας μη σας πούμε το τέλος!

Παίζουν: Βίβιαν Λι (αμέσως μετά το «Οσα παίρνει ο Ανεμος», Ρόμπερτ Τέιλορ, Λουσίλ Γουότσον, Βιρτζίνια Φιλντ.