Δεν μπορείς να μείνεις αδιάφορος. Οπου να γυρίσεις το μάτι σου ή το αυτί σου βλέπεις εικόνες από τους Ολυμπιακούς Αγώνες ή ακούς πληροφορίες σχετικές με αυτούς. Αναγκαστικά, λοιπόν, είτε είσαι φίλαθλος ή περίεργος «ελλαδικά» φορτισμένος, όλο και κάποια λεπτά τα αφιερώνεις για να δεις ή ν' ακούσεις. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει πως αυτά που βλέπεις ή που ακούς δε γίνονται αφορμή να διατυπώσεις τα προσωπικά σου σχόλια, να αποδεχτείς ή να απορρίψεις. Αν μείνεις σιωπηλός χωρίς να πάρεις μέρος στο γεγονός, με το δικό σου τρόπο, τότε όλο αυτό το πανηγύρι το πολυέξοδο και το πολύνεκρο, δεν είναι δική σου υπόθεση. Είναι όμως. Και είναι με πολλούς τρόπους. Είτε ως ένα κομμάτι από την Ιστορία όλων μας, είτε ως ένα μερίδιο από το φτωχό μας μεροκάματο. Εχουμε, επομένως, το δικαίωμα, για να μην πω την υποχρέωση, να σχολιάσουμε τα όσα βλέπουμε και τα όσα ακούμε. Ετσι κι εγώ ως ένας από όλους εσάς θέλω να διατυπώσω τα δικά μου σχόλια και σας παρακαλώ να με κάνετε ευτυχισμένο, συμφωνώντας μαζί μου.

Σχόλιο πρώτο. Ποια είναι η σχέση όλων αυτών των αγωνισμάτων, που χαρακτηρίζονται σαν ολυμπιακά, με το «ολυμπιακό ιδεώδες» είτε αυτό είναι μια άπιαστη κι εν πολλοίς απερίγραπτη έννοια είτε μια συγκεκριμένη σύνθετη αντίληψη που σχετίζεται με τη συναδέλφωση, την ειρήνη, την ευγενική άμιλλα; Το beach bolley π.χ. πού της συναδελφοσύνης και της εκεχειρίας ανάγεται; Αυτές οι τέσσερις εκπάγλου ωραιότητας και καλλιγράμμου προπονητικού αποτελέσματος τι το ολυμπιακό ιδεώδες μπορούν να σημαίνουν; Αντίθετα, μάλιστα! Με όλες αυτές τις προκλητικές τους κινήσεις, τις άκρως αποκαλυπτικές αμφιέσεις τους εν μέσω όλης αυτής της περί τα αναβολικά φιλολογίας αποτελούν έναν νόμιμο τρόπο παρααθλητικού doping.

Σχόλιο δεύτερο. Προς τι όλο αυτό το «ξεσάλωμα» των περιγραφόντων. Τι μπορεί να προσθέτουν όλες αυτές οι φωνές, οι λεκτικές επαναλήψεις, τα παροξύτονα επίθετα, τα αποτυχημένα ουσιαστικά και τα κακόηχα ρήματα; Το ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό κύπελλο, ας είναι καλά, ανέδειξε ως συμπρωταθλητές τις νεοελληνικές «τσιρίδες» και τα επαρκώς βωμολοχούντα συνθήματα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν τα χρειάζονται όλ' αυτά. Από μόνα τους τα αθλήματα, οι προσπάθειες των αθλητών και τα ρεκόρ είναι αρκετά για να διεγείρουν τον κόσμο. Το να επαναλάβει κανείς 78 φορές ότι ο χρυσός ολυμπιονίκης Ηλίας Ηλιάδης είναι 18 χρονών δεν προσθέτει, αντίθετα, αφαιρεί. Και όλα αυτά περί συγκλονισμένου ελληνικού έθνους, υπερήφανου ελληνισμού, παραληρούντος παγκόσμιου κοινού μήπως θα έπρεπε να περιοριστούν; Ο αθλητισμός είναι πάνω απ' όλα μέτρο. Το ίδιο πρέπει να ακολουθούν και όσοι τον περιγράφουν.

Σχόλιο τρίτο. Οχι άλλες δηλώσεις. Δεν αντέχω πλέον να ακούω όλα αυτά τα ασθμαίνοντα αγόρια ή κορίτσια να προσπαθούν να απαντήσουν στην ηλίθια ερώτηση «τι αισθάνεσαι;», «το περίμενες;» «τι σκέφτεσαι;». Μα αν είναι δυνατό, την ώρα της νίκης, του θριάμβου, των χειροκροτημάτων και του μόλις παιανίσαντος Εθνικού Υμνου να βρει ο θριαμβευτής λέξεις, για να σου περιγράψει τα αισθήματά του ή το μέγεθος της χαράς του. Τα δακρυσμένα του μάτια, εξάλλου, τα μαρτυρούν όλα!

Σχόλιο τέταρτο και τελευταίο, όχι όμως το έσχατο. Και οι ήττες είναι και αυτές στοιχεία ενός αγώνα. Γι' αυτές δε θα βρούμε να πούμε κάτι; Δε θα βρούμε το θάρρος να συγχαρούμε και τους ηττημένους; Να τους συγχαρούμε, γιατί πήρανε μέρος, γιατί προσπάθησαν, γιατί δάκρυσαν κι αυτοί που μας απογοήτευσαν; Τελικά όλα αυτά περί του «ολυμπιακού ιδεώδους» είναι απλώς «ελαφρά ελληνικά τραγούδια», όπως λέγαμε κάποτε, πριν κατέβουν οι «πρώην Σοβιετικοί» πολίτες και μας γεμίσουν χρυσά μετάλλια;