Το Αφγανιστάν οδεύει - εν μέσω της στρατιωτικής κατοχής των εδαφών του, των διαρκών μαχών και επιθέσεων, καθώς και των άγριων διαγκωνισμών των πολεμάρχων - προς την 9η Οκτώβρη, την ημερομηνία των «εκλογών» για την ανάδειξη προέδρου [επρόκειτο να γίνουν τον Ιούνη φέτος, κατά το αρχικό χρονοδιάγραμμα, όμως αναβλήθηκαν λόγω της κατάστασης (αν)ανασφάλειας και των συνεπαγόμενων ανεπαρκειών στη διαδικασία εγγραφής ψηφοφόρων. Οι δε «εκλογές» για την ανάδειξη Βουλής αναβλήθηκαν δύο φορές και προγραμματίζονται πλέον για τον Απρίλη του 2005]. Υπό τις συνθήκες που ισχύουν στη χώρα, βέβαια, οι ισχυρισμοί αναλυτών περί κάποιου φανταστικού «ανέμου δημοκρατίας» που πνέει στη χώρα, όπως το έθεσε, π.χ., η εφημερίδα New York Times, θα ήταν αστείοι, αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο τραγική. Ο υποψήφιος πρόεδρος, επιχειρηματίας και πρώην μουτζαχεντίν πολέμαρχος Αχμάντ Σαχ Αχμαντζάι, που ανήκει στη φυλή Παστούν, συνόψισε το κοινό μυστικό στην Καμπούλ, παραπονούμενος στην Washington Post: Οι εκλογές σχετίζονται περισσότερο με την προεκλογική εκστρατεία του Τζορτζ Ουόκερ Μπους απ' ό,τι με τις πολιτικές εξελίξεις στο Αφγανιστάν. «Δεν υπήρχε κανένας άλλος λόγος να διοργανώσουμε τις εκλογές τόσο βιαστικά. Ο κ. Μπους θέλει να φανεί πως "είμαι ήρωας και διοργάνωσα εκλογές στο Αφγανιστάν". Πιέζουν τα πάντα για τις δικές τους εκλογές, όχι για τους φτωχούς Αφγανούς».

Οι παιάνες για την ολοκλήρωση κατά «το 90%» της διαδικασίας εγγραφής ψηφοφόρων, με 8,7 εκατ. εγγεγραμμένους από ένα σύνολο 9,8 εκατ. εχόντων/ -ουσών δικαίωμα ψήφου, που ανακοίνωσε ο ΟΗΕ, δε μετριάστηκαν καθόλου από το γεγονός ότι στελέχη του ΟΗΕ και της δοτής κυβέρνησης του Χάμιντ Καρζάι παραδέχτηκαν στο BBC πως ο αριθμός είναι «πληθωρισμένος»: Εχουν υπάρξει πολλές παρατυπίες, περιλαμβανομένων πολλαπλών εγγραφών. Θεωρητικά, τη μέρα της ψηφοφορίας, το πρόβλημα θα «λυθεί», λόγω της ύπαρξης ελεγκτικών μηχανισμών. Στην πραγματικότητα, με δεδομένο ότι ο Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη ξεκαθάρισε ότι δε θα στείλει προσωπικό του στη χώρα, λόγω των ανησυχιών για την ασφάλειά του, η διαδικασία είναι ολάνοιχτη σε νοθεία. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα ότι τυχόν νόθευση του αποτελέσματος θα γίνει υπέρ του «επικρατέστερου υποψήφιου», προστατευόμενου των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ, Καρζάι: Εκτός της Καμπούλ, τα πράγματα ελέγχουν οι πολέμαρχοι με τους ιδιωτικούς τους στρατούς. Ο «νέος στρατός» που εκπαίδευσαν οι αμερικανοΝΑΤΟικές δυνάμεις, με δύναμη 12.000 ανδρών, και η αστυνομία των 30.000 δεν μπορούν να ελέγξουν την κατάσταση. Το μεγαλύτερο κομμάτι των στρατευμάτων κατοχής, οι 20.000 Αμερικανοί, δε θα εμπλακούν στο ρόλο αυτό. Η ISAF, που τη διοίκησή της ανέλαβε το σώμα Eurocorps της ΕΕ, θα περιοριστεί στην Καμπούλ.

Η προσπάθεια του Καρζάι και των πατρώνων του να μεταβάλουν τις ισορροπίες «παραμερίζοντας» τους πολέμαρχους [ώστε να απαντηθεί το ερώτημα που εύγλωττα έθεσε το περιοδικό Economist, τιτλοφορώντας ένα σχετικό ρεπορτάζ του «Ποιος είναι το αφεντικό;»], είχε παρενέργειες. Τη μέρα που ο Καρζάι δημοσιοποίησε την απόφασή του να μη βάλει στο ψηφοδέλτιό του τον πανίσχυρο υπουργό Αμύνης Μοχάμεντ Φάχιμ, οι Αμερικανοί και η ISAF γέμισαν την Καμπούλ τανκς και στρατιώτες και τους ουρανούς ελικόπτερα, λόγω του φόβου τους ότι ο Τατζίκος πολέμαρχος θα «απαντούσε» βομβαρδίζοντας την πρωτεύουσα. Ο άνθρωπος που λύνει και δένει στο Αφγανιστάν [και εμπλέκεται σε διάφορες άλλες αμερικανικές κινήσεις, στο Ιράκ και αλλού], ο πρεσβευτής των ΗΠΑ Ζαλμάι Χαλιλζάντ, επισκέφθηκε προσωπικά τον Φάχιμ για να τον πειθαναγκάσει να παίξει «με τους κανόνες», δηλαδή τους δικούς του κανόνες. Ο υπουργός Αμυνας προτίμησε να μην ανοίξει ένα νέο γύρο εμφυλίου, συγκρουόμενος με τις ΗΠΑ. Ανακοίνωσε πως θα στηρίξει την υποψηφιότητα για την προεδρία ενός άλλου Τατζίκου, του υπουργού Παιδείας Γιουνούς Κανούνι. Στο μεταξύ, πέραν των δύο αυτών υποψηφιοτήτων - επί συνόλου 23 - για την καρέκλα κατεβαίνει άλλος ένας διαβόητος πολέμαρχος: Ο Ουζμπέκος στρατηγός Αμπντούλ Ρασίντ Ντόστουμ, με κορυφαία στιγμή στο πολιτικό του ενεργητικό τη σφαγή τουλάχιστον 2.000 Ταλιμπάν αιχμαλώτων το 2001.

Ο Φάχιμ κι οι άλλοι πολέμαρχοι δεν μπορούν να «παραμεριστούν» από τον απόλυτα εξαρτημένο από τους Αμερικανούς Καρζάι. Ευεξήγητο, έτσι, το ότι η «ενδοσυμμαχική γκρίνια», καθώς δεν έχουν αποσταλεί οι κάπου 1.800 άνδρες που υπόσχονταν οι χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, εντείνεται - ένδειξη συνεχιζόμενων σοβαρών διιμπεριαλιστικών αντιθέσεων - παρά τις διαρκείς εκκλήσεις καλοθελητών, όπως η κυβέρνηση Μπλερ και ο Κόφι Ανάν. Ο πόλεμος χαμηλής έντασης, με 650 νεκρούς επισήμως από τις αρχές του 2004, η αδυναμία των κατοχικών δυνάμεων να επιβάλουν τελεσίδικα τον έλεγχό τους στη χώρα και ο δισταγμός των «συμμαχικών» κυβερνήσεων στο να εμπλακούν «εξοργίζουν» τους Αμερικανούς ιθύνοντες, που θέλουν να «απεμπλακούν» απ' το Αφγανιστάν, αφού, σύμφωνα με έναν Αμερικανό στρατηγό, μαζί με το Ιράκ, θέτουν τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ «υπό πίεση», σχεδόν εκμηδενίζοντας τις δυνατότητες «επεμβάσεων αλλού, αν απαιτηθούν». (Οι δύο κατοχές συνδέονται σε πολλά ακόμη επίπεδα). Οι στρατιωτικοπολιτικές προϋποθέσεις και αναγκαιότητες είναι μάλλον που οδηγούν στη χάραξη μιας τακτικής «σταδιακής αποδυνάμωσης» των πολεμάρχων και όχι μιας απευθείας σύγκρουσης μαζί τους: Ομως, η πρακτική μοιάζει αδιέξοδη - όπως το θέτει ο Αχμαντζάι, «αφοπλισμός δε θα υπάρξει όχι σε έξι μήνες, ούτε σε έξι χρόνια». Τα ναρκωτικά είναι αστείρευτη πηγή χρήματος για τους πολέμαρχους, αλληλένδετη με την ύπαρξη ιδιωτικών στρατών.