Εκατομμύρια Βενεζουελανοί συμμετείχαν στο δημοψήφισμα. Μεγάλο τμήμα αυτών των ψηφοφόρων ήταν «νέοι». Οχι λόγω ηλικίας. Πολύ απλά ποτέ δεν είχαν κατορθώσει να ξεπεράσουν είτε τη γραφειοκρατία είτε την κεκαλυμμένη απαγόρευση της άσκησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η συμμετοχή συντριπτική. Το Εθνικό Εκλογικό Συμβούλιο της Βενεζουέλας (CNE) εξαναγκάστηκε να παρατείνει τρεις φορές την ψηφοφορία και τελικά οι κάλπες να παραμείνουν ανοιχτές ως τα μεσάνυχτα.

Το πρώτο στοίχημα για τις δυνάμεις που στηρίζουν την κυβέρνηση Τσάβες, αυτό της συμμετοχής του λαού, είχε κερδηθεί. Ο λαός συμμετείχε και έδωσε την αποστομωτική του απάντηση, κερδίζοντας και το μεγάλο στοίχημα. Περίπου το 59% στηρίζει τον Πρόεδρο Τσάβες, αφού απάντησε «Οχι» στην αποπομπή του... συνέτριψε την ολιγαρχία, δηλαδή τον πολιτικό της εκπρόσωπο που ακούει στο όνομα Coordinadora Democratica και την αποκαλούν συντόμως «αντιπολίτευση».

Είναι η τρίτη μεγάλη ήττα της «αντιπολίτευσης» σε διάστημα δύο ετών και η 8η ήττα της σε εκλογικές αναμετρήσεις, δημοψηφίσματα ή ψηφοφορίες για τα θεσμικά όργανα που προβλέπονται από το νέο Σύνταγμα. Εννοείται ότι η «αντιπολίτευση» δε δέχτηκε την ήττα της. Ομως, οι υστερικές της στριγκλιές περί «νοθείας» δε βρίσκουν εύκολα πια πρόθυμα αυτιά να τους ακούσουν. Οι περισσότεροι τα κλείνουν ερμητικά να μην ακούν, ειδικά από τη στιγμή που η αποκαλούμενη «διεθνής κοινότητα», δίχως να έχει εναλλακτικές δυνατότητες, αναγνώρισε την πολύ αποφασιστική και σαφή απάντηση του λαού της Βενεζουέλας στο δημοψήφισμα της 15ης Αυγούστου. Μία διεθνής κοινότητα πανταχού παρούσα καθ' όλη τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, την ημέρα της ψηφοφορίας, αλλά και στον έλεγχο της καταμέτρησης των ψήφων. Ανάμεσά τους και το Κέντρο Κάρτερ με παρόντα και τον ίδιο τον πρώην Πρόεδρο Τζίμι Κάρτερ, αλλά και το «αγαπημένο παιδί» της Ουάσιγκτον και γραμματέα του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, Τσεζάρ Γκαβίρια.

Η επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος, που επιβεβαίωσε τη μεγάλη νίκη των λαϊκών δυνάμεων έναντι της ολιγαρχίας, εξανάγκασε τα διεθνή ΜΜΕ να κάνουν προσπάθειες «προσαρμογής». Μέχρι τη Δευτέρα υιοθετούσαν τη «ρητορική» της ολιγαρχίας στη Βενεζουέλα και αναπαρήγαγαν άκριτα τις δήθεν καταγγελίες. Το πιο χαρακτηριστικό και τελευταίο παράδειγμα του ρόλου που διαδραμάτισαν τα διεθνή ΜΜΕ είναι του βρετανικού «Independent», που η ανταποκρίτριά του από το Καράκας έδωσε από νωρίς το πρωί της Κυριακής τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος με νίκη περίπου 60%... αλλά για την αντιπολίτευση! Η πραγματικότητα δεν πτόησε το βρετανικό «έγκριτο» μέσο, απλά εξαφάνισε το άρθρο από την ηλεκτρονική του σελίδα, χωρίς καν να ζητήσει συγνώμη ούτε και να προσπαθήσει να εξηγήσει... Την επομένη από κοινού με τα υπόλοιπα διεθνή «έγκριτα» μέσα ενημέρωσης προσπαθούν να «συνέλθουν» και να αντιμετωπίσουν τη «νέα γεωπολιτική πραγματικότητα» που διαμορφώνεται στη Λατινική Αμερική, προσπαθώντας να «ανιχνεύσουν και να προσδιορίσουν το μπολιβαριανό μοντέλο του Τσάβες». Ουσιαστικά, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Για λίγο «χωλαίνουν», μέχρι την επόμενη κίνηση... εξάλλου οι αγορές «ανακουφίστηκαν» εν μέρει με τη νίκη Τσάβες, αφού αποτελεί ένα μικρό φρένο στη φρενήρη πορεία της τιμής του πετρελαίου.

Εξάλλου, είναι βέβαιο ότι η Ουάσιγκτον και οι άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν ακόμη πολλά σχέδια για τη Βενεζουέλα και την Κούβα. Ομως δε θα είναι διόλου παράδοξο η «διθυραμβική» υποδοχή της «νίκης της δημοκρατίας στη Βενεζουέλα» εκ μέρους της Ευρώπης και ειδικά της ΕΕ, που λίγο καιρό πριν είχε ταχθεί αναφανδόν υπέρ της «αντιπολίτευσης», να σημάνει και ακόμη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή ανάμειξη στα εσωτερικά της αμερικανικής υποηπείρου, εκμεταλλευόμενη και το γεγονός της αλλαγής της εξουσίας στην Ισπανία, χώρα με πολύ στενούς δεσμούς, εξαιτίας του αποικιακού της παρελθόντος. Αλλο ένα πεδίο αναμέτρησης για τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις...

Φυσικά, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτή η μεγάλη νίκη των λαϊκών δυνάμεων στη Βενεζουέλα δε θα έχει μόνο επιπτώσεις στην πορεία της 5ης ανά τον κόσμο πετρελαιοπαραγωγού χώρας. Ο «τυφώνας Τσάβες», όπως χαρακτηρίστηκε από πολλούς, θεωρούν ότι θα συμπαρασύρει και άλλες χώρες σε μία περιοχή που βράζει και όπου το λαϊκό κίνημα για μία δεκαετία μάχεται.

Κατ' αρχήν στην ίδια τη Βενεζουέλα, οι δυνάμεις και τα αριστερά κινήματα, που αποτέλεσαν όλα αυτά τα χρόνια τον κύριο υπερασπιστή της «μπολιβαριανής επαναστατικής διαδικασίας», όχι μόνο εξακολουθούν να στηρίζουν την κυβέρνηση Τσάβες, αλλά προχωρούν ένα βήμα, απαιτώντας ακόμη ριζοσπαστικότερες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις και την εμβάθυνση της επαναστατικής διαδικασίας. Μέχρι στιγμής, ο Πρόεδρος Τσάβες δείχνει να συναινεί σε αυτή την κατεύθυνση. Με δηλώσεις του την Τετάρτη τόνισε ότι οι μεταρρυθμίσεις θα συνεχιστούν με ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα για την εμβάθυνση της «μπολιβαριανής επαναστατικής διαδικασίας». Την ίδια στιγμή, το κύμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης γιγαντώνεται. Είναι η πραγματική ασπίδα όχι μόνο της Βενεζουέλας, αλλά και όλων των λαών της Λατινικής Αμερικής. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι μεσοπρόθεσμα και ενόψει του διπλού κινδύνου απορρόφησης και καταστροφής από τον παγκόσμιο καπιταλισμό, το μοναδικό δυνατό μέλλον είναι ο αγώνας και η σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό.

Κατά τον Χάινς Ντίτριχ (Vence Venezuela, Ecuador entra al Bloque Regional de Poder y se rompe la Doctrina Monroe. http://www.rebelion.org), όλη η Λατινική Αμερική δεν πρέπει να χάσει χρόνο και δοθεί ψυχή τε και σώματι στη μάχη για την Περιφερειακή Συνεργασία Ισχύος (BRP). Ο χρόνος είναι το πιο κρίσιμο στοιχείο δεδομένων των συγκυριών.

Ετσι κατά τον Ντίτριχ, η νίκη του Τσάβες σημαίνει ότι η «Μπολιβαριανή Επανάσταση» μετατρέπεται στην αναμφισβήτητη εμπροσθοφυλακή στην πορεία της απελευθέρωσης από τον ιμπεριαλισμό. Η Λατινική Αμερική αποκτά, επιτέλους, ένα επιθετικό στρατηγικό σχέδιο, που ξεπερνά τις απλές αμυντικές προτάσεις, όπως το ΟΧΙ στην ALCA κ.ά., οι οποίες, παρόλο που είναι αναγκαίες σε ένα ορισμένο στάδιο, είχαν ήδη μετατραπεί σε θεωρητικούς και πρακτικούς περιοριστικούς παράγοντες για τον αγώνα των μαζών. Η πεποίθηση του Τσάβες, πως η δύναμη λήψης αποφάσεων εδράζεται στο λαό και στη συμμαχία στρατού και πολιτών και όχι στους διεθνείς επενδυτές και στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, επιβεβαιώθηκε και στην πράξη. Η επιτυχία του πολιτικού σχεδίου του δημιουργεί πρόβλημα νομιμότητας όχι μόνο για τους «νεοφιλελεύθερους», αλλά και για τους χλιαρούς προέδρους της Περιφερειακής Συνεργασίας Ισχύος (BRP) και κυρίως για τον Ιγνάσιο «Λούλα» ντα Σίλβα. Το ιστορικό σχέδιο του Ούγο Τσάβες διεύρυνε το επαναστατικό πανόραμα στη Λατινική Αμερική: Στο πλευρό - και με την ανιδιοτελή βοήθεια - της Κουβανικής Επανάστασης, πηγή έμπνευσης της οποίας υπήρξαν ο Λένιν και ο Χοσέ Μαρτί, γεννήθηκε μια επανάσταση προσανατολισμένη στον Σιμόν Μπολίβαρ. Βραχυπρόθεσμα, μόνο η Περιφερειακή Συνεργασία Ισχύος (BRP) είναι σε θέση να δώσει και στις δύο επαναστάσεις τη διευρυμένη ζωτική σφαίρα οικονομικής αναπαραγωγής, πολιτικής εξουσίας, αυτόνομης ταυτότητας και ολοκληρωμένων λαϊκών ένοπλων δυνάμεων, η οποία θα τους επέτρεπε να επιβιώσουν υπό τις πιέσεις της «αυτοκρατορίας». Με την παγίωση αυτής της τάσης, η σύγκρουση με την αυτοκρατορία των ΗΠΑ και το δόγμα Μονρόε καθίσταται τόσο αναπόφευκτη, όσο και η διαμάχη του 1810-1825, με την ισπανική αυτοκρατορία. Η έκβαση αυτής της πορείας εξαρτάται από τη δύναμη αμφότερων των πρωταγωνιστών, συμπεριλαμβάνοντας και τη δύναμη των όπλων τους.

Τέλος, κατά τον Ντίτριχ, η διαδικασία σύστασης πολιτικών υποκειμένων εθνικής - περιφερειακής απελευθέρωσης, όπως το Κίνημα για την Μπολιβαριανή Δημοκρατία του Εκουαδόρ (ΜRΒΕ), το οποίο συστάθηκε επισήμως στις 19 Αυγούστου 2004, πρέπει να επιταχυνθεί. Με την ανάδειξη και την πάλη αυτών των πολιτικών υποκειμένων στη σπασμωδική πολιτική σκηνή των Ανδεων και με τη γοργή ένταξη του νέου Προέδρου του Παναμά, Μάρτιν Τορίχος, στο BRP, ανακόπτεται η προέλαση της αυτοκρατορίας πάνω στον άξονα του Ειρηνικού Ωκεανού: Κολομβία, Εκουαδόρ, Περού, Χιλή και ο «προοδευτικός» άξονας του Ατλαντικού - Κούβα, Βενεζουέλα, Βραζιλία, Αργεντινή, Ουρουγουάη και Παραγουάη - ισχυροποιείται.