Επαναλαμβάνει τα περί «προσβολής» της Ακρόπολης από την ανάρτηση του αντιπολεμικού πανό ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων (ΣΕΑ), σε ανακοίνωσή του. Δηλώνει, μάλιστα, τη διαφωνία του, «ανεξάρτητα από το περιεχόμενο των αιτημάτων και διεκδικήσεων», αν και δεν «αγνοεί», ούτε «υποβαθμίζει» τη «σκαιή πραγματικότητα». Θεωρεί, όμως, ότι αυτή η πραγματικότητα «δεν μπορεί να αποτελεί πρόκριμα ή δικαιολογία για την παραβίαση του αρχαιολογικού χώρου της Ακρόπολης, την αλλοίωση και χρησιμοποίηση του μνημείου, αντίθετα προς το κοινό αίσθημα, το Σύνταγμα και τον Αρχαιολογικό Νόμο».

Η ανακοίνωση του ΚΚΕ και τα σχετικά δημοσιεύματα του «Ρ» απάντησαν σε ανάλογες αιτιάσεις, άρα δεν έχει νόημα να επαναληφθούν εδώ. Ωστόσο, αξίζει να σταθούμε στο θέμα της «νομιμότητας» που αναδεικνύει ο ΣΕΑ, αλλά και στο ηθικό ζήτημα που βάζει, αντιπαραθέτοντας το περιεχόμενο του πανό με τις «αξίες» της πολιτιστικής μας παράδοσης.

Για το πρώτο: Ο ΣΕΑ γνωρίζει καλύτερα από τον καθέναν τι έχει υποστεί η Ακρόπολη τα τελευταία χρόνια από χρήσεις - κάθε μορφής και με κάθε ευκαιρία - οι οποίες «νομιμοποιούνταν» μόνον από το γεγονός της ιδιότητας των αυτουργών, δηλαδή την εξουσία. Ούτε με το «γράμμα» του νόμου ήταν συμβατές, ούτε - πολύ περισσότερο - με τις αξίες της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Επί της ουσίας τώρα, πρόκειται για ολοφάνερη υπεκφυγή η φράση «ανεξάρτητα από το περιεχόμενο των αιτημάτων». Για μας - ελπίζουμε και για το ΣΕΑ - προσβολή για το μνημείο είναι να γίνεται «φόντο» για τις πολυεθνικές και όχι να αναδεικνύεται η ουσία του με ένα αντιπολεμικό σύνθημα. Προσβολή για το μνημείο ήταν η σβάστικα που αναρτήθηκε επί κατοχής και όχι το κατέβασμά της από τους Γλέζο και Σιάντα, οι οποίοι, κατά το «γράμμα» και του τότε ισχύοντος αρχαιολογικού νόμου ...«παρανόμησαν».

Η πράξη του ΚΚΕ νομιμοποιήθηκε από όλο τον πλανήτη και είναι εύκολο για το ΣΕΑ να το διαπιστώσει και μέσω του Διαδικτύου. Διότι οι λαοί γνωρίζουν ενστικτωδώς αυτό που οι αρχαιολόγοι γνωρίζουν και μέσα από τις σπουδές τους, αρκεί να διαβάζουν στοιχειωδώς πίσω από τις λέξεις: Οτι η διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς ήταν, είναι και θα είναι καθαρά πολιτική πράξη. Ως τέτοια διέπεται από τους όρους της ταξικής πάλης και οι «αξίες» της αλλάζουν περιεχόμενο, ανάλογα με την τάξη που έχει κάθε φορά την εξουσία.