Ο Οσκαρ Ουάιλντ στο σημαντικό ποίημά του «Η μπαλάντα της Φυλακής» έγραφε, με παραβολικό, φυσικά, τρόπο πως υπάρχουν πολλοί τρόποι να «σκοτώνει» κανείς. Κι αυτό σημαίνει, αν θελήσουμε να ερμηνεύσουμε ευρύτερα το στίχο του μεγάλου συγγραφέα και ποιητή, πως υπάρχουν πολλοί τρόποι για να καταστεί κανείς υπεύθυνος μιας «εγκληματικής» πράξης, να κριθεί, με άλλα λόγια Ενοχος. Θα ήτανε, λοιπόν, πολλή σημαντική μια συζήτηση που θα αφορούσε όλους αυτούς τους τρόπους, με τους οποίους θα κρινόταν ο καθένας από εμάς, όπου κι αν βρισκόταν αυτός, Ενοχος. Μια συζήτηση που δε θα θεμελιωνόταν σε κατασκευασμένα και πρόχειρα επιχειρήματα, σε υποκειμενικές εκτιμήσεις και σε προσωποληπτικές επιλογές, αλλά σε καταστάσεις που η καθημερινή μας πραγματικότητα διαμορφώνει και η Ζωή ως κοινωνικά συστατικά της τα αποδέχεται. Γιατί από αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα προκύπτουν τα κριτήρια της Ενοχής, προσδιορίζονται τα στοιχεία της και το κοινωνικό της περιεχόμενο και, τελικά, καταδείχνονται οι Ενοχοι.

Φυσικά, και θα το έχετε καταλάβει αυτό, δεν αναφέρομαι στις ενοχές που παραβολικά υπαινίσσεται ο ποιητής. Δε γράφω γι' αυτούς που αφαιρούν ζωές, για τους κοινούς δολοφόνους. Γράφω, και σ' αυτούς απευθύνομαι, με το σημερινό μου σημείωμα, για όλους αυτούς που «ανέχονται» και γι' αυτό πρέπει να κριθούν Ενοχοι. Για όσους ανέχονται να δολοφονείται η φύση, αυτό που η επίσημη γλώσσα της πολιτικής και κοινωνικής υποκρισίας χαρακτηρίζει ως «περιβάλλον». Να καίγονται ή να ξεριζώνονται τα δέντρα μας, να στερεύουν οι λίμνες μας, να μολύνονται τα ποτάμια μας, να «αξιοποιούνται» τουριστικά οι ακτές μας. Οσοι ανέχονται τα σχολειά μας να αδειάζουν από την πραγματική Γνώση και να μπολιάζονται με τα ψεύτικα οράματα της κατάρτισης, που κρέμονται τελικά αζήτητα στα τσιγκέλια της ελεύθερης αγοράς. Είναι ένοχοι όσοι ανέχονται να γίνεται η Υγεία εμπόρευμα στις λαϊκές αγορές του μεγάλου κεφαλαίου και στα χέρια κάθε γιατρού εξωμότη. Οσοι βολεύονται στην πρόσκαιρη ευδαιμονία του δανεισμού για να γευτούν χαρές και ανέσεις υποθηκευμένες στους ασύδοτους τραπεζικούς μπεζαχτάδες. Οσοι ανέχονται τον τηλεοπτικό «πολιτισμό» που κατακλύζει την ηρεμία του νεοελληνικού σπιτιού, με τη χυδαιότητα του κατασκευασμένου θεάματος, τα ψεύτικα πρότυπα μιας ζωής που δεν υπάρχει, τις μουσικές που απλώς ανατρέπουν την ησυχία της ακοής μας, με τις συζητήσεις που δε λένε, απλώς φωνασκούν, για να κρύψουν αυτά που δε λέγονται.

Οσοι ανέχονται τον «αθλητισμό» που εκλιπαρεί το μετάλλιο, ξυπνάει τους ψεύτικους εθνικισμούς, προτείνει συμπεριφορές έξω από την ανθρώπινη φύση, και οδηγεί τη νεολαία στα εργαστήρια που ειδικεύονται στη χημεία αθλήματος και κέρδους, ντόπας και χορηγίας. Είναι ένοχοι όσοι ανέχονται να αμείβονται πλούσια οι ποδοσφαιριστές του πάγκου και να πένονται οι ερευνητές του πεδίου. Οσοι ανέχονται τα μεγάλα έργα που σκοτώνουν, χωρίς να υπηρετούν το λαό, χωρίς να εξωραΐζουν τη ζωή μας, παρά μονάχα να γεμίζουν τις βαθιές τσέπες αχόρταγων εργολάβων. Είναι ένοχοι όσοι ανέχονται τις παγίδες των λέξεων που παραλλάσσουν τις πράξεις και τις παρουσιάζουν αλλιώς από ό,τι είναι αυτές στην πραγματικότητα. Να λέμε, παραδείγματος χάριν τη «δουλιά» «απασχόληση» και τη «γνώση» «κατάρτιση». Τέλος, είναι Ενοχοι όσοι δέχονται τη δουλεία του δικομματισμού, τον εκφυλισμό της πολιτικής, την έμμεση φτώχεια, την προστατευόμενη ανεργία, την ασίγαστη βουλιμία του μεγάλου κεφαλαίου!