Γίνεται, λοιπόν, σαφές ότι δεν μπορεί κανείς να απομονώσει τα τεκταινόμενα εντός της Σαουδικής Αραβίας από τις εξελίξεις σε ολόκληρη την περιοχή του Κόλπου. Είναι, επίσης, σαφές ότι πολλοί θα ήθελαν, ξεκινώντας από διαφορετική αφετηρία, να δουν τον οίκο των Σαούντ να καταρρέει, είτε γιατί θεωρούν ότι θα ανοίξει ο δικός τους δρόμος για την εξουσία είτε γιατί εκτιμούν ότι τότε θα είναι ευκολότερη μια στρατιωτική επέμβαση. Υπό αυτό το πρίσμα, η θέση της σαουδαραβικής ηγεσίας αποδεικνύεται δυσκολότερη από ποτέ άλλοτε. Η βασιλική οικογένεια στήριξε την απόλυτη, αυταρχική και σκοταδιστική της ηγεμονία σε δύο βασικούς πυλώνες: στην ακραία έκφραση του Ισλάμ και στην αμερικανική υποστήριξη.

Σήμερα, φαίνεται ότι και οι δύο πυλώνες σείονται συθέμελα, υποχρεώνοντας τους Σαούντ σε μια ισορροπία τρόμου. Αν επιλέξουν τον πυλώνα της θρησκείας για να κατευνάσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και να αποστομώσουν τους επικριτές «τύπου μπιν Λάντεν», διαλύουν οριστικά με απρόβλεπτες συνέπειες τις ρηξικέλευθες σχέσεις τους με την Ουάσιγκτον. Αν ακολουθήσουν «σκληρή γραμμή» απέναντι στους θρησκευτικούς εξτρεμιστές, που οι ίδιοι μαζί με το Λευκό Οίκο εξέθρεψαν και χρησιμοποίησαν κατά τον Ψυχρό Πόλεμο, «ρίχνουν λάδι στη φωτιά» που σιγοκαίει τα θεμέλια της εξουσίας τους και έχει, ήδη, διαβρώσει το μηχανισμό άσκησής της, αφού πλέον είναι περισσότερο από έντονες οι υποψίες ότι οι «εξτρεμιστές» έχουν συμπαθούντες και συνεργάτες μέσα στις δυνάμεις ασφαλείας και τη βασιλική οικογένεια. Και ουδείς μπορεί να αποκλείσει ότι ανάμεσα στους δύο αυτούς φαινομενικά «αντίθετους» πυλώνες, δεν υπάρχουν και δίοδοι επικοινωνίας, πόσο μάλλον που η «αλ Κάιντα» κάθε άλλο παρά συγκροτημένη οργάνωση αποδεικνύεται ότι είναι.

Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο, το μόνο βέβαιο είναι πως το σαουδαραβικό βασίλειο, όπως και ολόκληρος ο Κόλπος, βρίσκονται στη δίνη ενός ανηλεούς πολέμου για τον έλεγχο των ενεργειακών κοιτασμάτων και των δρόμων της πολύτιμης, για την εγκαθίδρυση παγκόσμιας ηγεμονίας, Ευρασίας. Ενός πολέμου μεταξύ των ΗΠΑ και όλων των, κατά περίπτωση «συμμάχων» ή «αντιπάλων», ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως η Ρωσία, η Κίνα, η ΕΕ και ορισμένες ισχυρές της δυνάμεις ξεχωριστά (Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία κ.ά.). Ενός πολέμου που, όπως φαίνεται, μόλις άρχισε και σε εξέλιξη βρίσκονται μόνο οι πρώτες του μάχες: Ιράκ, Αφγανιστάν, Παλαιστίνη.