«Τίποτα δεν είναι πιο εκπληκτικό... από την ευκολία με την οποία οι πολλοί κυβερνώνται από τους λίγους και η τυφλή υπακοή με την οποία οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τα «θέλω» και τα πάθη τους μπροστά σε αυτά των αρχόντων τους. Οταν διερευνούμε τα αίτια της πρόκλησης αυτού του «θαύματος», θα ανακαλύψουμε ότι η δύναμη που βρίσκεται πάντα στην πλευρά των κυβερνώμενων, εγκαταλείπεται, και διά μέσου της «κοινής γνώμης» παραδίδεται στους κυβερνώντες. Συνεπώς είναι η «κοινή γνώμη» στην οποία βασίζεται η κυβέρνηση - και το απόφθεγμα αυτό ισχύει τόσο για τις πιο δεσποτικές και στρατοκρατούμενες κυβερνήσεις όσο και για τις πιο φιλελεύθερες και λαοφιλείς».

Ομως η επιλογή του μικρότερου κακού δεν είναι «καλή» επιλογή. Μπορεί τα πράγματα με αξιωματούχους σαν τους Ασκροφτ, Τσένι, Γούλφοβιτς, Ράις, Ράμσφελντ, τον Πάουελ ή τον Ριτζ να είναι πράγματι πολύ άσχημα, εντούτοις δεν είναι αυτοί που ξαφνικά ανακάλυψαν τον «πόλεμο» ή το νόμο Πάτριοτ.

Για την ακρίβεια ο νόμος Πάτριοτ είναι εξέλιξη του νόμου της κυβέρνησης Κλίντον του 1996 - Νόμος κατά της Τρομοκρατίας και της Επιβολής της Ποινής του Θανάτου - κατόπιν του βομβαρδισμού του Σουδάν και του Αφγανιστάν προκειμένου να πληγούν «οι βάσεις της Αλ Κάιντα». Οσο για τον πόλεμο, η κυβέρνηση Κλίντον δεν ήταν αυτή που οργάνωσε την επιχείρηση «Αλεπού της Ερήμου» το 1998 εναντίον του Ιράκ, αυτή που είχε εντείνει τους βομβαρδισμούς μαζί με τη βρετανική πολεμική αεροπορία, που έκανε τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, που ξεκίνησε το σχέδιο του «υιού του πολέμου των άστρων»;

Τα πράγματα θα είναι πολύ άσχημα για τους Αμερικανούς αλλά και την υφήλιο σε περίπτωση που επανεκλεγεί ο Τζορτζ Ου. Μπους...

Τα πράγματα θα είναι πολύ άσχημα για τους Αμερικανούς αλλά και την υφήλιο σε περίπτωση που εκλεγεί ο Τζον Φ. Κέρι...

Τα πράγματα ήταν πάντα πολύ άσχημα για τους Αμερικανούς αλλά και την υφήλιο κατά τη διάρκεια της θητείας όλων των προηγούμενων προέδρων!

Οπότε δεν είναι άσχημο κάποιος να θέσει ορισμένα ερωτήματα όπως...

Εάν ο Κέρι επιβάλλει την επέκταση της NAFTA, ο Μπρους Σπρίνγκστιν και ο Εντι Βέντερ των Περλ Τζαμ θα γυρίζουν πάλι την αμερικανική επικράτεια - όπως το πράττουν τώρα για να φύγει ο Μπους - δίνοντας συναυλίες αλληλεγγύης για τους Αμερικανούς και Λατινοαμερικανούς εργάτες που καταδυναστεύονται και υποφέρουν;

Εάν ο Κέρι προχωρήσει την ιδιωτικοποίηση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης, ο Μάικλ Μουρ θα γυρίσει ντοκιμαντέρ όπου θα αποκαλύπτει τη φάρσα του δικομματικού συστήματος (εάν μπορεί να ονομαστεί καν δικομματικό);

Εάν ο Κέρι βομβαρδίσει το Ιράν όπως έχει ήδη δώσει το πράσινο φως το Κογκρέσο - και με τη δική του ψήφο - όλοι αυτοί οι διανοούμενοι, όπως ο Νόαμ Τσόμσκι και ο Νόρμαν Σόλομον, θα αποκηρύξουν τις πραγματείες τους «περί ρεαλιστικής αναγκαστικής επιλογής», όπου καλούν τους Αμερικανούς να ψηφίσουν Κέρι;

'Η θα επιστρέψουν στη μακάρια ευδαιμονία της «σπιτικής τους θαλπωρής» και του «αμερικανικού ονείρου» και δε θα χρειάζεται να τρέχουν στους δρόμους σε αντιπολεμικά συλλαλητήρια;