Είναι η στιγμή που μπαίνει στο γήπεδο η εργατική νεολαία. Η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης. Νέοι και νέες ανεμίζουν τη σημαία της Παλαιστίνης, του Βιετνάμ. Τη σημαία της Κούβας, της Κορέας. Αυτά είναι τα σύμβολά τους. Οι σημαίες των λαών που υψώνουν ανάστημα, που αντιστέκονται, που πολεμούν για το δίκιο τους. Ο ήχος από τα ταμπούρλα που κρατούν, σαλπίζει πάλι και πάλι τον αγώνα, στην πρώτη γραμμή του οποίου θα βρεθούν σύντομα και εκείνοι. Είναι τα παιδιά που σύντομα θα γίνουν οι φιλόσοφοι κι οι ποιητές τούτου του κόσμου, όχι όμως από τους... «κοινωνικούς παρατηρητές» που ερμηνεύουν και περιγράφουν την κοινωνία. Αλλά από εκείνους που την οικοδομούν. Ετσι όπως το όρισε ο Πέδρο Ρος: για την φιλοσοφία της εποχής μας, που είναι ο σοσιαλισμός. Και για τη σύγχρονη ποίηση που είναι η πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση.