Το Θέατρο του Νέου Κόσμου ήταν η πρώτη ζυθαποθήκη του ΦΙΞ, διατηρητέο βιομηχανικό κτίσμα από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα. Για τη μετατροπή του σε θέατρο με όλες τις αναγκαίες προσθήκες δούλεψαν με μεράκι και φαντασία πολλοί. Πριν ξεκινήσουν οι οικοδομικές εργασίες στο θέατρο, το καλοκαίρι του 1997 ανέβηκε στην αυλή ο «Κοινός Λόγος» της Ελλης Παπαδημητρίου, με φυσικό σκηνικό της παράστασης ένα ερειπωμένο σπιτάκι που έστεκε ακόμα, με τις επεμβάσεις του Αντώνη Δαγκλίδη. Σήμερα, ο χώρος, που πλοιρεί όλες τις προδιαγραφές ενός σύγχρονου θεάτρου, έχει δύο θεατρικές αίθουσες πλήρως εξοπλισμένες και μιαν ακόμα αίθουσα, το Δώμα, που προσφέρεται για εκθέσεις και άλλες χρήσεις. Εφτά χρόνια λειτουργίας του θεάτρου και φέτος ήδη υπάρχει μια εορταστική ατμόσφαιρα με ένα πλούσιο ρεπερτόριο: Παραστάσεις που ήδη παίζονται και πρόβες για έργα που πρόκειται να ανέβουν.

«Η εορταστική ατμόσφαιρα είναι μια καθημερινή υπόθεση για το θέατρό μας» - λέει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος. «Μ' αρέσει πολύ αυτό που γίνεται στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Από την αρχή δεν ήθελα να είναι το προσωπικό μου "μαγαζί", το μικρό μου βασίλειο. Ισως γιατί έχω μάθει, απ' όταν πρωτοβγήκα στο θέατρο, να δουλεύω με ομάδες, μέσα σε συλλογικές διαδικασίες. Αυτή την εφηβική μου διάθεση προσπαθώ να την κρατήσω. Να είναι ένας χώρος όπου συναντώνται διάφοροι άνθρωποι, με διαφορετικές ιδέες και όλο αυτό είναι μια μικρή γιορτή. Είναι ένα κλίμα που εμένα μου πάει πολύ σαν χαρακτήρας».

Σε μια εποχή όμως που οι καλλιτεχνικές δυνάμεις διασπώνται και γίνονται μονάδες, στο θέατρο του «Νέου Κόσμου» επιδιώκεται η ομαδικότητα και η συλλογικότητα.

«Εκεί βρίσκεται η ιδεολογική πλευρά των στόχων μου. Παλεύω γι' αυτή τη συλλογική συμπεριφορά και συμμετοχή στο θέατρο. Είναι μέσα στις αρχές μου, όπως και η επιλογή των έργων. Ενα πράγμα που έχει αρχίσει να γίνεται φανερό είναι το ιδεολογικό στίγμα του θεάτρου, γιατί το αισθητικό ή το έχουμε ή δεν το έχουμε. Αλλά προς ποια κατεύθυνση πηγαίνει ένα θέατρο, είναι και το ιδεολογικό του στίγμα. Θέλω να είναι ένα θέατρο ενάντια στον εφησυχασμό. Για παράδειγμα φέτος επαναλαμβάνουμε τον "Κοινό λόγο", όχι τυχαία, ούτε επειδή είχε επιτυχία πριν από 7 χρόνια, αλλά γιατί σήμερα, οι πόλεμοι συνεχίζουν να υπάρχουν και δεν μπορούμε να μένουμε με κλειστά μάτια. Παραφράζοντας ένα έργο θα έλεγα «εδώ ο κόσμος χάνεται και έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα». Οχι ότι είναι κακός ο Πιραντέλο, αλλά είναι αυτό που υπερασπίζομαι σαν στάση στο θέατρο. Επίσης παρουσιάσαμε τους «Εμιγκρέδες» από Αλβανούς καλλιτέχνες που ζουν στην Ελλάδα ως οικονομικοί μετανάστες. Είναι σημαντικό που γέμιζε το θέατρο. Και μάλιστα σε μια εποχή που μας σπρώχνουν να "απολαμβάνουμε" ως Ελληνες ή ως Ελληνάρες τα αθλητικά γεγονότα: από τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τα "μεγαλεία" τους, μέχρι το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Πίσω από αυτό κρύβεται δυστυχώς και μια δόση εθνικισμού. Γιατί πια δεν είναι μόνο γραφικό, τόσες ελληνικές σημαίες ακόμα και στα πρόσωπα... Το επόμενο βήμα ήταν το μαχαίρωμα ενός Αλβανού ή το να μη μπορεί η μαθήτρια που έχει πρωτεύσει να παρελάσει με τη σημαία, κάτι που δικαιούται ως βραβείο. Υπάρχουν βέβαια και δεκάδες άλλες συμπεριφορές απέναντι στους μετανάστες που δεν παίρνουν ίσως τόση δημοσιότητα».

Μια ακόμη κατεύθυνση του θεάτρου είναι η παραγωγή σε πρωτοεμφανιζόμενους καλλιτέχνες. «Δίνουμε την ελευθερία» λέει ο Β. Θεοδωρόπουλος «και το δικαίωμα να πειραματιστούν. Και πιστεύω ότι θα ξεπηδήσουν κάποιες μονάδες ή ακόμη και ομάδες. Αυτό που προσπαθώ και από το θέατρο αλλά και τη σχολή του Εθνικού, είναι να μεταδώσω στους νέους ότι το θέατρο είναι μια συλλογική υπόθεση και όχι μοναχικές, ατομικές πορείες, όπως συμβαίνει και στη ζωή. Και στο θέατρο και στη ζωή περνάμε μια φάση. Η ιστορία κύκλους κάνει. Δεν πιστεύω ότι μπορεί ο κόσμος να συνεχίσει έτσι. Είμαι αισιόδοξος. Μπορεί να υπάρχει ένας βαθύτατος εφησυχασμός και αδιαφορία για το τι συμβαίνει γύρω μας, πάντα όμως υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που τους απασχολούν τα κοινά. Μπορεί να βλέπουμε ένα κράτος αδιάφορο και μια κοινωνία αρκετά αδιάφορη, υπάρχει όμως και ένας αριθμός ανθρώπων, πολύ σημαντικός, που φαίνεται από τις επιλογές τους τις πολιτικές, από τη στάση του στα συνδικάτα, στον εργασιακό τους χώρο, ακόμη και στο χώρο της τέχνης και που είναι υποψιασμένος και που είναι πολύ σεβαστός. Ενα προοδευτικό κομμάτι της κοινωνίας που δεν κλείνει τα μάτια. Υπάρχει ένας κόσμος σε όλα τα επίπεδα όχι μόνο στο πολιτικό αλλά και στο πολιτιστικό υποψιασμένος. Μπορεί να είναι μειοψηφία, αλλά είναι ισχυρή. Δεν είναι εύκολο να υπερισχύσει το ποιοτικό και προοδευτικό. Αλλιώς και το ΚΚΕ θα είχε 30% και όχι 10%. Αν μπορούσαν να καταλάβουν οι πολλοί αυτά που λένε οι προοδευτικοί άνθρωποι, να τα δεχτούν, θα ήταν άλλες οι πολιτικές ισορροπίες. Υπάρχουν και φάσεις που είναι καλύτερα τα πράγματα, αλλά πάντα υπάρχει μια προοδευτική μειοψηφία η οποία έτσι κι αλλιώς, δεν είναι αυτή που παίζει το σημαντικό ρόλο, που κινεί τα νήματα θετικά; Αν δούμε την ιστορία, από μειοψηφίες δεν ξεκινούν πάντα οι δυναμικές κινητοποιήσεις; Στην καθημερινή ζωή, από μειοψηφίες δεν ξεκινούν οι κινητοποιήσεις των εργατών, των συνδικάτων, των εργαζομένων; Δεν είναι πλειοψηφία. Ελπίζεις απλά, ότι αυτή η μειοψηφία, η ευαίσθητη και προοδευτική, θα μεγαλώσει».