Την ώρα που οι Αμερικανοί άρχισαν να κλιμακώνουν τις λυσσαλέες αλλά (επί του παρόντος όχι ιδιαίτερα επιτυχείς...) προσπάθειες για την κατάληψη της Φαλούτζα στο Ιράκ, η Γαλλία ζούσε την κλιμάκωση του δικού της ιμπεριαλιστικού εφιάλτη σε μία απ' τις πρώην αποικίες της. Στην Ακτή Ελεφαντοστού...

Ενάμιση χρόνο πριν οι Γάλλοι δουν την περασμένη Δευτέρα να επιστρέφουν στη χώρα τους τα φέρετρα εννιά ομοεθνών στρατιωτών και να επιστρέφουν για νοσηλεία άλλοι 39, το Παρίσι θεωρούσε πως είχε βρει μία καλή φόρμουλα για τη συνέχιση των ιμπεριαλιστικών «παιχνιδιών» στη Δυτική Αφρική. Μετά την αποστολή γαλλικής στρατιωτικής δύναμης (της πρώτης του... «ευρωστρατού»!) στη βορειοανατολική επαρχία της ΛΔ Κονγκό Ιτούρι, το Παρίσι έβλεπε με «ενδιαφέρον» και την Ακτή Ελεφαντοστού.

Θεωρούσε πως είχε βρει την αφορμή να παίξει τον ιδιότυπο ρόλο ενός μικρού και δήθεν αυτάρκους «ΟΗΕ»: Αφ' ενός πετυχαίνοντας να πείσει τον αμφιλεγόμενο πρόεδρο της δυτικοαφρικανικής χώρας Λοράν Γκμπάγμπο και τους αντάρτες του βορρά να υπογράψουν τις ειρηνευτικές συμφωνίες του Μαρκουσί (Γενάρης 2003). Αφ' ετέρου να παίξει το ρόλο της αποτελεσματικής «ειρηνευτικής» δύναμης που μπορεί να εγγυηθεί στρατιωτικώς την τήρηση ειρηνευτικών συμφωνιών, στέλνοντας τον περασμένο Μάη στην Ακτή Ελεφαντοστού 4.000 στρατιώτες που θα εγγυόνταν με τη (υπό τα Ηνωμένα Εθνη εξουσιοδότηση για χρήση πυρός άμα την ανάγκη...) διατήρηση μίας εύθραυστης (εκ των πραγμάτων) «ειρήνης».

Ομως, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα ήθελε η οικονομικο-πολιτική ελίτ της Γαλλίας. Η επιλεκτικώς «ειρηνόφιλη» Γαλλία αντιμετώπισε αρχικώς με απάθεια την παραβίαση της συμφωνίας εκεχειρίας απ' την πολεμική αεροπορία, του προέδρου Λοράν Γκμπάγκμπο όταν ξεκίνησαν στις 4 Νοέμβρη 2004 το βομβαρδισμό θέσεων ανταρτών στο βορρά με προφανή στόχο την ανάκτηση του χαμένου ελέγχου στο ήμισυ της χώρας. Η απάθεια των Γάλλων μετατράπηκε σε αιφνιδιασμό και το «μαύρο» Σαββατοκύριακο της 6ης και 7ης του μήνα σε εκνευρισμό! Οταν δηλαδή βομβαρδιστικά του Γκμπάγκμπο έπληξαν γαλλική στρατιωτική βάση με αποτέλεσμα το θάνατο εννιά Γάλλων στρατιωτών και τον τραυματισμό άλλων 39.

Η απάντηση του Γάλλου προέδρου Σιράκ και του πρωθυπουργού Ραφαρέν ήρθε με έναν ισοπεδωτικό βομβαρδισμό της μοναδικής στρατιωτικής αεροπορικής βάσης στο Αμπιτζάν και τη δυσχέρανση των (θερμών έως τότε) σχέσεων με την κυβέρνηση του προέδρου στο νότο. Πράγμα που οδήγησε στην εκδήλωση αντιγαλλικών (και μετέπειτα αντιδυτικών) επιθέσεων στο Αμπιτζάν από τους λεγόμενους «Νεαρούς Πατριώτες» του Γκμπάγκμπο και των συγκρούσεών τους με τις γαλλικές στρατιωτικές δυνάμεις.

Οι βίαιες συγκρούσεις στο νότο προκάλεσαν το θάνατο αρκετών δεκάδων πολιτών και τον τραυματισμό έως και 1.000. Δημιούργησαν δε αστάθεια και φόβο και στο υπό τον έλεγχο των ανταρτών βορρά λόγω των εκεί μπλακ άουτ και των γενικευμένων προβλημάτων σε τηλεπικοινωνίες και υδροδότηση. Παράλληλα, όμως, τα βίαια επεισόδια των τελευταίων ημερών στην Ακτή Ελεφαντοστού τσαλάκωσαν το «γόητρο» της Γαλλίας και την αξιοπιστία της όσον αφορά στην ικανότητά της να φέρει σε πέρας ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στον πετρελαιοφόρο Κόλπο της Γουινέας. Μολονότι όλοι (γείτονες δυτικοαφρικανικές χώρες, ΟΗΕ, ΗΠΑ, ΕΕ) έσπευσαν να καλύψουν το Παρίσι για το νέο αιματοκύλισμα στο Αμπιτζάν (που αδιαμφισβήτητα έγινε και με ευθύνη της Γαλλίας!)...

Ετσι, μπορεί αύριο, Δευτέρα, να ψηφιστεί απ' το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ το τροποποιημένο γαλλικό σχέδιο κυρώσεων κατά της Ακτής Ελεφαντοστού, ωστόσο το φίδι απ' την τρύπα ήδη έχει κληθεί να βγάλει η νοτιοαφρικανική διπλωματία υπό τις συναφείς εντολές της Αφρικανικής Ενωσης, που μελετά ανοιχτά το ενδεχόμενο μεσοπρόθεσμης αντικατάστασης των Γάλλων με 4.000 στρατιώτες...

Ομως, το μείζον δεν είναι εάν και ποια διδάγματα θα πάρει η Γαλλία απ' αυτή την ιστορία, αλλά πώς θα καταφέρει ο διχασμένος, για την ώρα, λαός της Ακτής Ελεφαντοστού να αναδυθεί απ' τον σημερινό εφιάλτη επαναφοράς του εμφύλιου...