Αν δεχτούμε την εκτίμηση αυτή, τα σχολεία πρέπει να πληρούν όλες τις προϋποθέσεις για μια ασφαλή διαμονή των παιδιών, για την ανάπτυξη της κοινωνικότητάς τους, για την καλλιέργεια της αισθητικής τους. Ιδιαίτερα το σχολείο θα πρέπει να είναι χώρος συμβατός με την ψυχολογία των παιδιών σε κάθε φάση ανάπτυξής τους και οικείος ώστε να είναι ελκυστικός, διαφορετικά, αντικειμενικά δυσχεραίνεται η διαδικασία της μάθησης.

Γι' αυτό το λόγο η ανέγερση σχολείων ανατέθηκε στον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων και όχι σε τυχαίους εργολάβους.

Σήμερα τα σχολεία όχι απλώς δεν πληρούν τις παραπάνω προδιαγραφές, αλλά ούτε την απλή στέγαση των παιδιών και αυτό επιφέρει νέα κοινωνικά προβλήματα, γιατί η διπλή βάρδια που εφαρμόζεται σαν λύση αφήνει ανά βδομάδα τα παιδιά χωρίς έλεγχο από τους γονείς και στην αγκαλιά ...της δασκάλας ΤV με όλα τα τηλεσκουπίδια. Ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες με τη διπλή βάρδια αλλάζει ανά βδομάδα ο βιορυθμός των παιδιών και αυτό τα δυσκολεύει να προσαρμοστούν σε ένα απαιτητικό πρόγραμμα.

Στη Θεσσαλονίκη, για παράδειγμα, η εκπαίδευση λειτουργεί με σχολεία αμιάντου (καρκινογόνου) που έγιναν προσωρινά (1978) και έμειναν δεκαετίες τώρα. Λειτουργεί με προκάτ κοντέινερ (Πεύκα), σε υπόγεια όπου φιλοξενούνται Νηπιαγωγεία (Ανω Πόλη), σε καπνομάγαζα νοικιασμένα από το 1975, σε ενοικιαζόμενες πολυκατοικίες, σε δεκάδες σχολεία που κτίζουν τις αυλές και μειώνεται ο ζωτικός χώρος των παιδιών, σε σχολεία που κλείνουν εσωτερικά τους διαδρόμους, τα γυμναστήρια για να κάνουν αίθουσες.

Ολα τα παραπάνω υπονομεύουν την υγεία δεκάδων χιλιάδων παιδιών.

Γι' αυτό η έλλειψη σχολικής στέγης δεν είναι κάτι που μπορεί να περιμένει ένα νέο πακέτο στήριξης, έναν άλλο προϋπολογισμό, μια άλλη κυβέρνηση, γιατί η υγεία των παιδιών δοκιμάζεται καθημερινά στο «κόκκινο».

Σήμερα έχουν ένα λόγο παραπάνω για να μην ασχοληθούν με τη σχολική στέγη. Είναι η πολιτική που θεωρεί το δημόσιο βάρος και εμπόδιο στην ανταγωνιστικότητα και πρέπει να απαλλαγούν απ' αυτό γι' αυτό και δίνουν τμήματα-φιλέτα του δημοσίου σε ιδιώτες. Επιπλέον λόγος είναι η εκπαιδευτική πολιτική της ανταγωνιστικότητας (διακηρυγμένη πολιτική και από την προηγούμενη και από τη σημερινή κυβέρνηση) και της εκπαίδευσης για την εξυπηρέτηση των επιχειρήσεων. Αυτό καθορίζει σε σημαντικό βαθμό τις προθέσεις τους, οι οποίες στόχο έχουν μεταξύ των τόσων άλλων την παράδοση και της σχολικής στέγης στους ιδιώτες, οι οποίοι θα χτίζουν τα σχολεία και για να βγάλουν «τα λεφτά τους» θα τα λειτουργούν σαν επιχειρήσεις.

Πιθανότατα να έχουμε μεθαύριο και πληρωμή σχολικής στέγης στους εργολάβους από τους γονείς. Εδώ και πολλά χρόνια νοικιάζονται κτίρια από ιδιώτες (εκατοντάδες εκατ.). Αύριο αυτά θα μεταφερθούν στους δήμους ή στους γονείς. Ολα αυτά δεν είναι μακρινά αφού ήδη εγκαινιάστηκε το πρώτο σχολείο-επιχείρηση που όταν σχολάνε οι μαθητές κλείνει σαν σχολείο και ανοίγει σαν επιχείρηση με γκαράζ, internet cafe, υπηρεσίες κλπ. και έγινε από τον ιδιωτικοποιημένο πλέον ΟΣΚ που λειτουργεί σαν ΑΕ. Στη Θεσσαλονίκη είναι γνωστή επίσης η δήλωση του κ. νομάρχη που προτείνει να χτίζουν τα σχολεία οι εργολάβοι.

Μέσα στο γενικότερο τέλμα αυτή η πρόταση σε ορισμένους ακούγεται καλά γιατί «θα αντιμετωπίσει γρήγορα το πρόβλημα». Ομως, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε στον ελληνικό λαό ότι αυτό θα βοηθήσει τη μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης. Θα βοηθήσει την κατηγοριοποίηση των σχολείων που θέλουν να τα βάλουν να ανταγωνίζονται το ένα το άλλο σαν επιχειρήσεις. Θα κάνουν την εκπαίδευση πολύ ακριβή για τον ελληνικό λαό, πιο ταξική και θα φέρουν τους ιδιώτες μέσα στα πόδια των παιδιών του με ό,τι αυτό σημαίνει για τη διαπαιδαγώγησή τους από την ηθική του κεφαλαίου.

Κονδύλια για την Παιδεία από τον κρατικό προϋπολογισμό τουλάχιστον στο 15%, που να μπορούν να καλύψουν τις σημερινές αυξημένες ανάγκες.

Να δεσμευτούν συγκεκριμένα κονδύλια από τον προϋπολογισμό για το χτίσιμο νέων σχολείων με βάση τις προδιαγραφές που πρέπει και με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των διδακτηρίων. Η ανέγερσή τους να γίνει από το δημόσιο.

Να χτιστούν όλα τα χαρακτηρισμένα οικόπεδα για σχολεία άμεσα πριν αποχαρακτηριστούν.

Να δοθούν όλοι οι απαραίτητοι χώροι από τα στρατόπεδα που έφυγαν από την πόλη για νέα σχολικά κτίρια.

Να υποδειχτούν από τους δήμους και κάθε άλλο αρμόδιο φορέα νέοι χώροι (εγκαταλειμμένες επιχειρήσεις, παλιά οικήματα, κλπ.)

Να υπάρξει σχεδιασμός βάθους χρόνου και όχι σχεδιασμός με βάση το «πολιτικό κόστος».