Τι πιο όμορφο να ξεκινήσει η νέα χρονιά με μια καλή ταινία. Μετά από μια μικρή διακοπή για την περίοδο των γιορτών, συνεχίζονται οι προβολές του ετήσιου αφιερώματος του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου και του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (ΕΚΚ) «Κυριακάτικα ραντεβού με το σινεμά της λογοτεχνίας», στον κινηματογράφο «Απόλλων», κάθε Κυριακή στις 12 το μεσημέρι.

Αυτή την Κυριακή (9/1) προβάλλεται η ταινία «Η φλόγα που τρεμοσβήνει» (1963) του Λουί Μαλ, τρίτη ταινία του θεματικού κύκλου «Γιατί να διαβάζουμε τους κλασικούς;», η οποία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Πιερ Ντριέ λα Ροσέλ. Για την ταινία, που είχε αποσπάσει το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής φεστιβάλ Βενετίας εκείνης της χρονιάς, έγραφε ο Βασίλης Ραφαηλίδης, μεταξύ άλλων: «(...) Αγχος, αγωνία, απελπισία, αυτοσαρκασμός, αδιέξοδο κι όλες οι παρεμφερείς έννοιες στις οποίες τόσο μας συνήθισε ο μοντέρνος κινηματογράφος, ξανασμίγουν στη Φλόγα που τρεμοσβήνει, μ' έναν τρόπο όμως τέλεια προσωπικό, απόλυτα ειλικρινή, σχεδόν σπαραχτικό κι ανυπόφορο, ίσως εξαιτίας των αυτοβιογραφικών στοιχείων που ο Μαλ ενσωμάτωσε στην καλύτερη μέχρι σήμερα ταινία του. Ο αλκοολικός ήρωάς του - τον υποδύεται με μία συντριπτική εσωτερική ένταση ο Μορίς Ρονέ - μόλις αποτοξινωθεί, αντίθετα απ' ό,τι θα περίμεναν οι αφελείς λογικοκρατούμενοι, γίνεται τέλεια ανίκανος ν' αντιμετωπίσει τον απογυμνωμένο κόσμο που μέχρι τότε τον έβλεπε μέσα από το μαγικό καλειδοσκόπιο των ατμών του αλκοόλ, που έπαιζε ρόλο καταλύτη στις σχέσεις του με τους ανθρώπους. Η περιπέτειά του, λοιπόν, αρχίζει εκεί που τελειώνει σ' όλες τις παρεμφερείς ηθικοπλαστικές ταινίες, δηλαδή τη στιγμή του γιατρέματος. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και ο τραγικός πυρήνας της ιστορίας, που κάνει την ταινία τη μοναδική, ίσως, μοντέρνα τραγωδία (με την αριστοτελική έννοια) που θα απογοητεύσει οπωσδήποτε τους νυσταγμένους φιλοθεάμονες».

Μια μέρα πριν, στις 8/1 και στο πλαίσιο του προγράμματος προβολών του ΕΚΚ «Ραντεβού με τους κλασικούς», 4.30 μ.μ., στον κινηματογράφο «Τριανόν», θα προβληθεί η ταινία «Ο προμηθευτής» (ΗΠΑ, 1960) της Σίρλεϊ Κλαρκ. Η ταινία θεωρείται «μια από τις πιο συγκλονιστικές μαρτυρίες για τον κόσμο των ναρκωτικών και τους περιθωριακούς της Νέας Υόρκης, από μια σκηνοθέτιδα που μαζί με τον Τζον Κασσαβέτη πρωτοστάτησε στην ανάπτυξη της Σχολής της Νέας Υόρκης και του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά. Η ταινία έχει τέτοια αληθοφάνεια στις εικόνες της, ώστε αρχικά το κοινό νόμισε ότι είχε να κάνει με ντοκιμαντέρ, γιουχαΐζοντας τη σκηνοθέτιδα για τον δήθεν υπεροπτικό τρόπο με τον οποίο φέρεται στους υποτιθέμενους τοξικομανείς!», σημειώνεται στο συνοδευτικό κείμενο του ΕΚΚ.