Γεννήθηκε στην επαρχία από φτωχή οικογένεια. Σπούδασε θέατρο και κινηματογράφο. Δούλεψε ως ηθοποιός. Δημοσίευσε ποιητικές συλλογές. Σε πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης (1981) οι κριτές (Ρίτσος, Βρεττάκος, Σινόπουλος) του απένειμαν το Α' Βραβείο. Τελικά αφοσιώθηκε στον κινηματογράφο. Εγραψε σενάρια και σκηνοθέτησε ταινίες. Ανάμεσά τους η διακεκριμένη με έξι διεθνή και ελληνικά βραβεία ταινία «Ο Ψύλλος» (πρωταγωνιστής ένα παιδί) και η βραβευμένη διεθνής τηλεταινία συμπαραγωγή «Το μεγάλο κουτί του θησαυρού για τα παιδιά του μέλλοντος». Το 1997 ίδρυσε, σε συνεργασία με την ΤΑ Ηλείας, και έκτοτε διευθύνει το πολύ σημαντικό «Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας Για Παιδιά και Νέους» και το αφιερωμένο, επίσης, στα παιδιά «Νεανικό Πλάνο». Προετοιμάζει ένα μεγάλο όνειρό του, την κινηματογραφική μεταφορά του σπουδαίου και πολυαγαπημένου από τα παιδιά των μετεμφυλιακών «πέτρινων χρόνων» (όπως και ο ίδιος) μυθιστορήματος του Μενέλαου Λουντέμη «Ενα παιδί μετράει τ' άστρα». Παραθέτουμε αυτά τα βιογραφικά στοιχεία, όχι για να συστήσουμε τον Δημήτρη Σπύρου, αλλά για να φανεί ο συναισθηματικός «κόσμος» και ο ιδεολογικο-αισθητικός στόχος της εξαιρετικής (πλούσια εικονογραφημένης με φωτογραφίες) μελέτης του «Τα παιδιά στις ταινίες του Τρυφώ» (έκδοση «Νεανικό Πλάνο»).

Πολλοί και σημαντικοί σκηνοθέτες έχουν γυρίσει ταινίες με θέμα τα παιδιά και με παιδιά. Παρότι από τις 25 ταινίες του χαρακτηριστικότερου εκπροσώπου της «νουβέλ βαγκ» μόνον τέσσερις αφορούν στα παιδιά, ο Τρυφώ θεωρείται «ο κορυφαίος κινηματογραφιστής της παιδικής ηλικίας». Αυτό δεν οφείλεται μόνο στο τεράστιο, ιδιοφυές ταλέντο του. Οφείλεται και σε άλλα. Στα τραυματικά παιδικά και εφηβικά βιώματά του (ορφάνια, εγκλεισμός σε αναμορφωτήριο, αγώνας για την επιβίωσή του). Στο ευτύχημα να συναντήσει, έφηβος ακόμα, έναν φωτισμένο άνθρωπο του κινηματογράφου, τον Αντρέ Μπαζέν, που του στάθηκε σαν πατέρας. Στις προοδευτικές κοινωνικές ιδέες του. Στην αγάπη, στο σεβασμό και την πίστη του ότι τα παιδιά είναι η ελπίδα του αύριο. Στην έγνοια του για τα παιδιά που δυστυχούν από ορφάνια, φτώχεια και από στυγνούς εκμεταλλευτές. Γι' αυτό το «υπέδαφός» του και για τον υποδειγματικό τρόπο του να καθοδηγεί παιδιά - ηθοποιούς αλλά και να «καθοδηγείται» από την αγνότητα, ευαισθησία και αλήθεια τους, είναι που ο Δ. Σπύρου αγάπησε τον άνθρωπο και δημιουργό Τρυφώ, και βέβαια επηρεάστηκε από τις ταινίες του «Τα παλιόπαιδα», «Τα τετρακόσια χτυπήματα», «Ενα αγρίμι στην πόλη» και «Το χαρτζιλίκι», στις οποίες επικεντρώνεται η μελέτη του.