Με έκπληξη, αλλά και αγανάκτηση, διαβάσαμε στα χτεσινά «Νέα» τον κ.Σκούρτη να γράφει μεταξύ άλλων:

«ΥΓ1: Είμαι ενάντια στην επιχορήγηση όσων αδιαφορούν ή περιφρονούν ή αγνοούν τη σύγχρονη ελληνική δραματουργία. Ομως... και τα άτεχνα ελληνικά έργα που τυχαίνει να παίζονται από χείριστες επιλογές άσχετων περί της δραματουργίας σκηνοθετών, κάνουν πολύ κακό στο σύγχρονο ελληνικό έργο...». «ΥΓ2: Είμαι ενάντια στο να σπαταλά ένας σκηνοθέτης(;) τα εκατομμύρια της επιχορήγησης, για να μας πλασάρει την ηλίθια άποψή του για τον Σαίξπηρ, ας πούμε, ή τον Ανούιγ ή τον Τσέχωφ...

«...ΥΓ4: (Ανέκδοτο). Τι δουλειά κάνεις; Επιχορηγούμενος... (Δηλαδή, δημόσιος υπάλληλος)».

Μόνο την ελληνική δραματουργία οφείλει να επιχορηγεί η πολιτεία; Και αυτήν πιστεύουμε. Οχι μόνον αυτή. Ο θεσμός φταίει, δηλαδή, που μερικοί καταξιωμένοι, κατά τα άλλα, θεατρικοί συγγραφείς έχουν μείνει στα πριν από είκοσι χρόνια έργα τους; Ψαχνόμαστε άραγε, γιατί δεν αρθρώνουμε σήμερα λόγο ελληνικό θεατρικό, ή όταν επιχειρείται να αρθρωθεί κάποιος λόγος από νεότερους τους «μαστιγώνουμε»;

Από την άλλη, χρειάζεται μήπως να μάθετε, ότι τα θέατρα που σήμερα πηγαίνουν καλά είναι τα επιχορηγούμενα; Χρειάζεται μήνες κάποιος για να βρει εισιτήριο στο Βογιατζή, για παράδειγμα. Οπως πέρσι στο «Απλό θέατρο». Είναι πολλά τα παραδείγματα. Θυμάστε το «Εμπρός»; Από την άλλη, δικαίωμα στην αποτυχία έχουν όλοι.