Μάνα/ δε θα ξαναδούμε τον Safdar/ το μέλι των ματιών του το γλυκό/ στα μελαμψά του βλέφαρα να στάζει/ νύχτες/ να ψάχνει για δολάρια στα μπαρ/ για να αγοράσει δρόμο μυστικό/ που ούτε ο Θεός ξέρει πού βγάζει/ Σε πέτρες δε θα γράφει προσευχές/ δε θα γητεύει φίδια στο Καράτσι/ σ' εμπόρους που έχουν πέτρινες ψυχές/ λαθραία θα πληρώνει το χαράτσι

Μάνα/ δε θα ξαναδούμε τον Safdar/ μερόνυχτα σαράντα ν' αγρυπνά/ μες στο τζαμί ξυπόλυτος να μπαίνει/ μάνα/ δεν έμαθε κολύμπι ο Safdar/ μονάχα στα βουνά να τριγυρνά/ να κυνηγάει ανέμους και να δένει/ Της θάλασσας το αίμα σκοτεινό/ στις φλέβες της μια μαύρη τρικυμία/ και ο Safdar στης Σύρας το στενό/ και στα άγρια της Μυκόνου λατομεία

*Ανέκδοτο τραγούδι του Ηλ. Κατσούλη, από τη συλλογή «Με τα φτερά του έρωτα κι απόψε θα σ' αγγίξω». Αναφέρεται στον πνιγμό Πακιστανού πρόσφυγα, στης Σύρας το στενό - το πτώμα του βρέθηκε στα λατομεία της Μυκόνου. Ο αδελφός του τηλεφώνησε στο Καράτσι, στη μάνα τους, και της είπε «Μάνα δε θα ξαναδούμε τον Safdar» (από τις εφημερίδες, πριν από 4 χρόνια).