Εντονα απασχολεί τη γερμανική κοινή γνώμη η αποκάλυψη για τις σχέσεις πολιτικών προσώπων (βουλευτών και κυβερνητικών στελεχών) με τις μεγάλες εταιρίες. Το «σκάνδαλο» ξέσπασε τον περασμένο Δεκέμβρη, όταν αποκαλύφθηκε ότι ο γενικός γραμματέας των Χριστιανοδημοκρατών Λόρεντς Μάγιερ είχε λάβει 80.000 ευρώ από την εταιρία ηλεκτροπαραγωγής RWE. O Μάγιερ εξαναγκάστηκε σε παραίτηση.

Η «υπόθεση Μάγιερ», όπως αποδεικνύεται, ήταν μόνον η «κορυφή του παγόβουνου».

Από την έρευνα που ακολούθησε, αποδείχτηκε ότι αρκετοί βουλευτές και στελέχη των δύο μεγάλων γερμανικών κομμάτων, του Χριστιανοδημοκρατικού και του Σοσιαλδημοκρατικού, περιλαμβάνονταν στα μισθολόγια μεγάλων πολυεθνικών εταιριών.

Ο «εργοδότης» με τους περισσότερους βουλευτές στις μισθολογικές του καταστάσεις (δύο ομοσπονδιακούς, τέσσερις πολιτειακούς) είναι η αυτοκινητοβιομηχανία «Volkswagen».

Είναι χαρακτηριστικό ότι και οι έξι «υπάλληλοι» της «Volkswagen» εκλέγονται με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, ενώ οι τέσσερις από αυτούς ήταν συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των εργαζομένων της επιχείρησης προτού εκλεγούν.

Μεταξύ των εταιριών που πλήρωναν μισθούς (με ανεξιχνίαστα ανταλλάγματα) σε βουλευτές και κομματικά στελέχη είναι η τράπεζα Dresdner Bank και η ασφαλιστική «Allianz».

Είναι προφανές ότι οι υπαλληλικές σχέσεις του πολιτικού προσωπικού των δύο μεγάλων γερμανικών κομμάτων με τις μεγάλες εταιρίες εξυπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.

Ομως, αυτές οι σχέσεις αποκαλύπτουν και την ουσία της λειτουργίας του αστικού πολιτικού συστήματος και αυτό το συμπέρασμα δεν αφορά μόνο στη Γερμανία.

Η υπαλληλοποίηση των πολιτικών των αστικών κομμάτων στο κεφάλαιο, είναι μια πολύ παλιά ιστορία, τόσο παλιά όσο ο καπιταλισμός και η «αντιπροσωπευτική δημοκρατία». Το νέο που προκύπτει από τις αποκαλύψεις στη Γερμανία είναι ότι οι δύο πλευρές αυτές της συναλλαγής δεν αισθάνονται πλέον την ανάγκη τήρησης των προσχημάτων.